روز جهانی کارگر را پشت سر گذاشتیم. روز دستهای پینه بسته، روز سفره های خالی و شرم پدر. روز طبقه زحمت کشی که با فروختن نیروی بازوی خود حداقلی را برای گذران زندگی بدست میاورد.
براستی که باید این روز را تبریک گفت اگر چه صدای کارگر در گلو توسط پنجه های سرمایه داری خفه می شود تا این روز بزرگ در کشورمان با هزار ترفند امنیتی خاموش و بی صدا بماند. آری اما باید این روز بزرگ را تبریک گفت، چرا که نظام آخوندی چنان وحشتی از صدای کارگر دارد که اگر نگاهی به آمار مبارزان عرصه حقوق کارگری بیندازیم در آن شکنجه، زندان، اعدام خواهیم دید. کارگرانی که هیچگاه حقوق خود را از یاد نبرده و سر تعظیم به نظام سرمایه داری آخوندی فرود نیاوره است.
مخصوصا کارگرانی که تنها به دلیل دفاع از حق و حقوق اولیه خود به زندان افتاده و به حبس های طولانی محکوم شده اند و فشارهای زیادی را تحمل می کنند. بخش عظیمی از جمعیت ایران همانا کارگران وزحمتکشان هستند که خود و خانواده هایشان در حکومت مذهبی، با چپاول باند های سرمایه داران از ابتدایی ترین حقوق انسانی اجتماعی و امکانات اولیه زندگی محروم مانده اند.
کارگرانی که بخاطر مبارزه برای برابری و یک دنیای بهتر از کار بی کار شده و تهدید ، شکنجه و زندانی می شوند و در مواقعی بخاطر اینکه فقط حقایق جامعه خود را می نویسند و یا در فضای مجازی فعالیت می کنند، دستگیر و زیر شکنجه کشته می شوند. رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی این مبارزین را به آغوش مرگ میبرد واین جنایت لکه ننگی بر پیشانی این حکومت خونخوار اسلامی می باشد.
واین یکی ازهزاران جنایتی است که این حکومت در این سه ده از عمر کثیفش انجام داده است. آری ما هر ساله در این روز دور هم جمع می شویم، تا روز جهانی کارگر را گرامی بداریم. و بار دیگر اعتراض خود را به تمامی حکومتهای سرمایه داری بویژه حکومت دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران اعلام می داریم. و باید از هر فضایی که پیش می آید برای گرفتن حق و حقوق خود دفاع کنیم. ما باید هر سال این روز را با حضور خود پر رنگ تر کنیم. چون جهان امروز می رود که در مقابل تمام حکومتهای سرمایه داری ایستادگی کند. و در این خصوص حرکتهای اعتراضی زیادی را مشاهده میکنیم.
همیشه کارگران آگاه بوده اند. و در تمام عرصه های سیاسی و اجتماعی حضور داشته اند. امروز نیز باید مثل همیشه در کنار هم متحد و با مبارزات طبقاتی بتوانیم در مقابل حکومتهایی را که تحت نظام سرمایه داری، طبقه زحمتکش جامعه یعنی کارگران را استثمار کرده و قدرت خود را زیادتر میکنند ایستادگی کنیم. امروز جهانی دو قطبی را در مقابل خود داریم. ما شاهد آن هستیم که در یک طرف قشرعظیم جامعه بشری که با کوشش و تلاش شبانه روزی این قشر یعنی طبقه کارگران، که با فروش نیروی کار خود بالغ بر ۹۹% درصد کل جمعیت جهان را تشکیل می دهند و در طرف دیگر، قشر سرمایه داران که ۱% درصد کل جمعیت جهان را تشکیل می دهد و با اتکا به ثروت در حال استثمار روح و جان طبقه کارگرهستند.
نوشتن از این قشر ۹۹ درصدی آسان است اما زندگی کردن همانند آنان بسیار دشوار است. از چه بنویسم از معدن و کارگران معدن که ثروتش برای سرمایه داران است و آوارش برای کارگران. از کودکان کار بنویسم که در کوره های آجر پزی گرفتار آتش اند یا از کودکانی که شبانه در خیابان از سرما به آغوش مرگ می روند. از این دست حوادث را می توان فراوان در روزنامه های پایتخت مان تهران و در دیگر شهرستان ها خواند و باید گفت: لعنت بر حکومتی که جان آدمی برایش اینگونه بی ارزش است و اما این پایان ماجرا نیست.
چند روز دیگر به دلیل فرا رسیدن دوره ای تازه از بازی انتخابات، جمهوری اسلامی برای فراهم کردن بستر این بازی، دست به دامان قشر ضعیف جامعه خواهد شد و با عوام فریبی بار دیگر قصد سواستفاده از موجی را خواهد داشت که، خود آنرا با نیرنگ و دروغ به راه انداخته است، موجی که پس از پایان انتخابات فروکش نموده و دیگر از دریای رحمتش خبری نیست. همانند هر دوره دیگر که بعد از گذشت آن، اولین طبقه ای که توسط رییس دولتش مورد فراموشی قرار میگرفت، همانا قشر بزرگ کارگر بوده است.
جهان روز به روز تعغییر می کند هر ویرانه ای به سمت آبادی می رود ، خانه ای ساخته میشود کوچه ای خیابانی و در مجموع شهری ساخته می شود کشوری، کارخانه های کوچک و بزرگ، پالایشگاه ها نیروگاه ها ، همه و همه از وجود کارگرانی ست که شبانه روز با صرف نیروی جوانی خویش موجب آبادانی میشوند. اما سوال اینجاست پس چرا طبقه کارگر همواره درگیر مشکلات روزمره می باشد؟ چرا فرزندان این کارگران به هزار دلیل توان رفتن به دانشگاه ها را ندارند؟ چرا طبقه کارگر در زیر فشار فاصله طبقاتی خرد می شود؟ چرا و چرا های دیگر همیشه در این بازی بی پاسخ مانده است.
اما اکنون بازی دیگری در راه است و در این بازی کارگرانی که در هر دوره از تاریخ با جان فشانی و استقامت، حقوقی را زنده کرده اند که در گرو آن، کارگران امروز رفاه بیشتری را احساس می کنند، نباید به راحتی آن را از دست داد، بلکه باید با مبارزه علیه هر نابرابری حقوق بیشتری را در جهت آرامش فرزندانمان بدست آوریم.
طبقه کارگر که در گذشته مبارزات بسیاری را متحمل شده، تا توانسته این رفاه نسبی را بدست بیاورد. میبینیم که در جهان امروز با مال اندوزی وغارت از طبقه کارگر، این رفاه نیز به خطر افتاده است. الان در این مقطع از زمان باید همه کارگران بیشتر از گذشته در کنار هم در یک صف با همبستگی و مبارزات طبقاتی در جهان مخصوصا در ایران که هر روز شاهد حرکتهایی مثبت و قابل تقدیر از کارگران مشاهده می شود را آغاز کنیم تا برابری و رفاه در دنیای انسانها نهادینه شود. باید کارگران در ایران آماده مبارزه ای قدرتمند در مقابل نظام سرمایه داری اسلامی باشند؛ گرچه تا کنون نیز با اعتصابات و اعتراضات خواهان حقوق از دست رفته خود شده اند اما اینبار باید نه تنها برای مطالبات کاری خود بلکه برای سرنگونی این نظام کثیف دست در دست دانشجویان، زنان و دیگر مردم معترض ایران دست به اعتراض بزنند. نباید گذاشت انتخابات این دوره حکومت به راحتی برگزار گردد. نباید گذاشت آب خوش از گلوی این جنایتکاران پائین رود.