زندگی زنان در شهرهای ایران همواره تحت تاثیر نبود امنیت شهری امری واقعی است و این امر مانع دیگری برای زنان است که نمی توانند شهروندان فعال همه جانبه باشند شهرهای ایران از نظر امنیت جاذبه ای برای زنان ندارند و انها هنگام تردد در سطح شهر فاقد امنیت جسمی وروحی لازم هستند که این امر به ویژه در زمینه های حمل و نقل و جابجایی در شهرها بیشتر نمایان می شود که این مسئله در ردیف اولین دغدغه های زنان ایرانی قرار گرفته است. همچنین زنان در مقوله امنیت روانی اجتماعی احساس عدم امنیت دارند شرایطی مانند هراس از حضور در ساعات آخر شب، ترس از تنها ماندن در مکانهایی مانند پارک، ترس از رانندگان ماشین های شخصی یا حرف زدن با مردان نا آشنا برای زنان تجاربی نا خوشایند به همراه داشته که از شنیدن یا یاداوری آن لحظات، احساس بدی پیدا می کنند. مزاحمت هایی که زنان در پنج مقوله کلامی و فیزیکی شامل جنسی و با انگیزه جرم و جنایات، با ماشین ترساندن، زیر نگاه دیگران بردن و مسخره کردن بوده است و مزاحمت های کلامی را شامل متلک و حرفهای زشت شنیدن با پیشنهاد یا تقاضای نامعقول مواجه شدن و مزاحم تلفنی عنوان کرده اند. زنان احساس ناامنی خود را ناشی از مزاحمت هایی می بینند که در جامعه نسبت به آنها صورت می گیرد و جامعه بدون تفاوت از کنار آنها می گذرد. به نظر آنها کم توجهی به مقابله قاطع و مستمر با پدیده زنان و مردان خیابانی امنیت را در معابر و مراکز شغلی از بین می برد. در حال حاضر زنان از هر قشر و طبقه ای و با هر نوع پوشش و آرایش که در سطح شهرها ظاهر می شوند در زمینه حمل ونقل و جا به جایی در شهر با مشکلاتی مواجه می شوند که این مسئله هم زنان دارای وسیله نقلیه و هم زنان استفاده کننده از وسایل نقلیه شهری و عمومی را شامل می شود و همین احساس عدم امنیت حضور زنان در شهرها را در نقش شهروندان فعال با مشکل مواجه ساخته است و باعث جدایی هر چه بیشتر عرصه عمومی و خصوصی جامعه شده است و این منجر به محدودیت زنان در عرصه های خصوصی شده است و این در حالی است که جامعه ایران روز به روز بیش از گذشته شهری می شود و شهروندان در شهرهای ایران نه تنها ویژگی های سنتی و طبقاتی متفاوت دارند بلکه از همه مهمتر تفاوت های جنسیتی دارند که هرگز مورد توجه دولتمردان ایران نبوده است و با توجه به حضور روز افزون زنان ایرانی در شهر و مشارکت آنان در فعالیتهای اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی نیازهای روزمره زنان که احساس امنیت در محیط شهر و رفت آمدهای شهری از مهمترین آنان است. در واقع احساس عدم امنیت زنان در جامعه ایران می تواند تبعات فراوانی داشته باشد. فقدان اعتماد یا احساس نگرانی نسبت به مسائل مختلف، سبب رفتارهای خاص و کناره گیری در زنان ایرانی شده است. حتی فعالیتهای عادی روزمره مستلزم ارتباطشان را در جامعه محدود کرده است. در جامعه امروزی ایران زنان احساس امنیت فردی در جامعه ندارند چرا که نمی توانند به عنوان یک شهروند آزادانه جا به جا شوند و نمی توانند با همشهریان خود ارتباط برقرار کنند و به فعالیتهای اجتماعی بپردازند بدون آنکه تمدید شوند همیشه با خشونت و آزارو اذیت جسمی و روحی و نابرابرهای جنسییتی مواجه هستند و همین امر باعث شده است زنان احساس بی اعتمادی و ناامنی بیشتری نسبت به مردان در جامعه امروزی ایران داشته باشند و این احساس عدم امنیت تنها در شرایط نابرابر و فرودست زنان را در موقعیت های اجتماعی و اقتصادی را باز تولید می کند و تغییر این شرایط و حضور زنان در عرصه شهر و فعالیتهای عمومی مستلزم افزایش احساس امنیت در زنان می باشد ولی در واقع احساس امنیت فردی در جامعه هنگامی حاصل می شود که زنان به عنوان شهروندان از بهبود تامین و حمایت اجتماعی برخورددار باشند که تمامی این موارد در فضای خالی از تبعیض جنسییتی قابل حصول است و جامعه ای عاری از تبعیض جنسیتی فقط در صورت وجود حکومتی مردمی و سکولار امکانپذیر است که فقط و فقط با سرنگونی جمهوری اسلامی به دست مردم صورت گیرد.
به امید آنروز