روحانی با وعده آزادی زندانیان سیاسی و باز شدن فضای سیاسی ایران پا به عرصه انتخابات ریاست جمهوری گذاشت و مردم ایران با امید گشایش فضای سیاسی و اجتماعی و اقتصادی به وی رای دادند و با روی کار آمدن روحانی قبل و بعد از سفر وی به سازمان ملل شاهد آزادی برخی از روز‌نامه‌نگاران و فعالان سیاسی بودیم که محکومیت بیشتر این زندانیان به پایان رسیده بود. فقط از دوره محکومیت خانم نسرین ستوده باقی مانده بود که به او هم اجازه خروج از کشور را نداده‌اند و به قول خود خانم ستوده از زندان اوین به زندان بزرگتری به نام ایران منتقل شده‌اند. همچنین برخی از مطبوعات بار دیگر اجازه فعالیت گرفتند اما شرایط و فضا تغییر چندانی از نظر آزادی بیان در مطبوعات نکرده است چون با کوچکترین و ساده‌ترین حرف که خوشایند حکومت ایران نباشد روزنامه‌ها بسته و مسئولین تحت تعقیب قضایی قرار می‌گیرند. برای نمونه روزنامه آسمان بسته شد و مدیر مسئول آن تحت تعقیب قضایی قرار گرفت. بر طبق آمار از ژانویه ۲۰۱۴ تا کنون ۱۵ روزنامه نگار و وبلاگ نویس در ایران دستگیر شده و ۵ میلیون وب سایت مسدود شده است. در واقع پس از روی کار آمدن روحانی تغییری در وضعیت آزادی بیان در ایران شاهد نبودیم و از طرف دیگر تعداد آمار اعدام‌ها در ملا عام در ایران افزایش چشمگیری داشته است که این مسئله خشن‌ترین مورد نقض حقوق بشر محسوب می شود. بر طبق آمار در سال ۲۰۱۳، شصد و بیست و چهار مورد اعدام داشتیم که در ۱۰سال گذشته بی‌سابقه بوده و بیش از ۴۰۰ مورد اعدام پس از روی کار آمدن حسن روحانی اتفاق افتاده است. حتی در مواردی از اعدام‌ها روند صحیح قضایی طی نکرده‌اند. یکی از این موارد اعدام یک زن جوان در زندان اصفهان در تاریخ ۴ مارس ۲۰۱۴ بود که حتی به وی اجازه درخواست دادگاه تجدید نظر ودفاع از خودش داده نشده و ادعاهای وقیحانه مقامات رسمی فاشیستی اسلامی ایران که اعدام را یک خدمت بزرگ به بشریت می‌دانند و خود این ادعا بزرگ‌ترین نقض حقوق بشر در ایران است. همچنین می‌توانیم به نقض حقوق اقلیت‌های قومی ومذهبی در ایران اشاره کنیم و از جمله پارسان و بهاییان و مسیحیان و سنی‌ها از نمونه‌های نقض حقوق اولیه انسانی و شهروندی در ایران می‌باشد که در وضعیت بدی به سر می‌برند و زندانیان سیاسی که از حداقل حقوق طبق کنوانسیون‌های حقوق بشر هیچ سودی نمی‌برند و همه روزه اخباری مبتنی بر اعتصاب غذای زندانیان سیاسی برای بدست آوردن حقوق انسانی خود در زندان می‌شنویم. برای نمونه شاهرخ زمانی که مدتی است در اعتصاب غذا به سر می‌برد و همچنین زنان که از وضعیت اسفباری از نظر حقوق انسانی در جامعه امروزیایران برخوردار می‌باشند. تصویب قانون امکان ازدواج با فرزند خوانده نقض آشکار حقوق زن برای جامعه زنان در ایران می‌باشد. با همه این موارد ما نمی‌توانیم به بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران امیدوار باشیم چرا که وضعیت روز به روز از روی کار آمدن روحانی بدتر شده است. حتی اگر ما به سوابق خود روحانی نگاهی بیندازیم متوجه می‌شویم که روحانی خود یک چهره امنیتی- اطلاعاتی بوده وهست و حتی اگر به کابینه او نگاه کنیم فردی چون پورمحمدی را می‌بینیم که مسئول اعدام‌های دهه ۶۰ بود. کسی که احمد شهید نماینده سازمان ملل را یک شخص فاسد نامید و چنین شخصی وزیر دادگستری روحانی است.روحانی به عنوان ریئس جمهور طبق قانون می‌تواند لوایحی را تنظیم کند و در خصوص حقوق بشر یا جرایم سیاسی یا مطبوعات از مجلس بخواهد که آنها را تصویب کند ولی روحانی دنبال این گونه موارد نیست. روحانی به عنوان ریئس جمهور، طبق اصل ۱۱۳ قانون اساسی پس از رهبری عالی‌ترین مقام رسمی کشور است و مسئولیت اجرایی قانون اساسی را بر عهده دارد. می‌خواهم زاویه بحث را به سوی دیگری ببرم. رئیس جمهور و نمایندگان مجلس به نوعی تدارکات‌چی هستند و در قانون ایران و طبق اصل ۱۱۰ قانون اساسی این رهبری است که در همه حوزه‌ها دخالت دارد. عالی‌ترین مقام قوه قضاییه منتسب رهبری است و رهبری فرمانده کل قواست. رئیس صدا و سیما توسط رهبری انتخاب می‌شود و همین طور شورای نگهبان، در نتیجه ریئس جمهور هیچ گونه اختیار اجرایی ندارد و قدرت در دست ولایت فقیه است. در واقع روحانی با چراغ سبز خود خامنه‌ای روی کار آمد تا ایران را با بحران اقتصادی که توسط غرب و تحریم‌ها دست به گریبان بود نجات دهد، نه برای بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران. احمد شهید در گزارش‌های خود بعد از روی کار آمدن روحانی به موارد چون اعدام‌های بدون دادرسی عادلانه و آزار اذیت و ارعاب فعالان اجتماعی مانند اتحادیه های کارگری و اقلیت های قومی و مذهبی و دگر باشان جنسی و نقض حقوق زنان اشاره کرد. بله متاسفانه شاهد افزایش فشار بروی فعالان حقوق بشر و سیاسی در ایران هستیم به گونه ای که چندی پیش محمد جواد لاریجانی فعالان حقوق بشر و احمد شهید را به عنوان تروریست معرفی کرد با چنین ادعاهایی از سران جمهوری اسلامیآیا می‌توان به بهبود حقوق بشر در ایران امید وار بود؟