حسین حیدری
سال‌ها در گوش کودکان و نوجوانان ما خواندند ک خرمشهر را الله آزاد کرد ولی همه ما شاهد آنیم که نه تنها خرمشهر بلکه جای جای این سرزمین در بند و اسارت احکام الله و جولانگاه دولتمردان حکومت ستمگر اسلامی می‌باشد.
چرا از خود نمپرسیم خرمشهر را چه کسی اسیر جنگ و خونریزی و فقر و تشنگی کرد؟ مگر خرمشهر به واسطه ی همین احکام الهی که توسط خمینی منتشر شد درگیر جنگ و آتش نشد؟ اکنون قریب به چهل سال است که ما در چنگال حکومت اسلامی اسیر شده ایم و جز فقر و بیچارگی هیچ چیزی نصیبمان نشده است، هنگامی که بر روی لوله های گاز راه میرویم خودمان باید ساعت ها در صفوف طولانی گاز منتظر بمانیم که کپسولی فراهم شود تا سپس بتوانیم در اوج تنگدستی تکه ای نان بر سر سفره هایمان بگذاریم و در عین حال شاهد به تاراج رفتن و به یغما رفتن سرمایه ی ملی خودمان و روز به روز رنگین‌تر شدن سفره های مستکبران اسلامی و آقا زاده های مفت خورشان بشویم.
آری هنگامی که کنار رودخانه کارون و اروند راه میرویم باید نظاره گر هزاران زن و کودک و پیر و جوانی باشیم که بطری به دست و قابلمه به دست ساعت ها در صفوف طولانی بایستند تا بتوانند جرعه ای آب برای نوشیدن فراهم کنند، به کدامین گناه این چنین خود را اسیر این ظالمان کرده ایم ک حال الله آنها بخواهد مارا آزاد و رها سازد؟ چه کسی و کسانی به جز خودمان و مشت گره کرده ی خودمان می‌تواند ما را از این بند و اسارت نجات دهد؟ ای هموطن ای هم نوع و هم صدای من درد ما مشترک است بدانید که فقط اتحاد و یکپارچه شدن می‌تواند ما را از این ظلم و ستم و احکام شرورانه ی الهی نجات دهد. بیاید یک به یک با یکدیگر ما بشویم.*