پناهنده،کلمه ای ساده ولی پر معنا، پیچیده و تلخ است.
هر فرد پناهنده دلیل خاص خودش را برای جدائی از کشورش دارد. علاوه بر دلایل شخصی، همگی درد مشترکی داریم, که آن جدائی از وطنمان، خانوادهایمان و انتظار بی پایان برای پذیرفته شدن در یک جامعه جدید است.
از همه سختی های قبل از آمدن به یک کشور امن که بگذریم،سختر آن است که انسانهای دیگر با افکار و نگاهی مضنون، مسئولیت تصمیم گیری برای زندگیت را دارند.
دردناکتر از همه این است که از کشوری به نام ایران آمده باشی،که در طول زندگیت چیزی به عنوان حق انتخاب و تصمیم گیری وجود ندارد.
اگر چه در اینجا آزادی مدنی و سیاسی وجود دارد ولی برای پناهندگان آزادی واقعی که بتوانند همانند یک شهروند زندگی اجتماعی داشته باشند وجود ندارد.
ایران برای من کابوس تلخی است که با تمام تلخیها و مشکلاتش دوستش دارم. بعضی وقتها مبارزه برای آرمانهایی که  داریم باعث از دست دادن خیلی از موقعیت ها در زندگی می شود. مباررزه کردن در شرایط خفقان و بسته برای داشتن یک جامعه، بهتر مشکلات زیادی را به همراه دارد و در چنین فضائی، چنان شرایط را سخت تر می کنند که توان نفس کشیدن را هم  از انسان گرفته و جز فرار راهی باقی نمی ماند.
با وجود فرسنگ ها فاصله هنوز این نفس سرد و سنگین است  و در این ساعات کشنده انتظار، زخمهای کهنه وعمیق بیشتری ایجاد می کند.
امارویش دوباره مردم ایران یک امید تازه ای در درونم ایجاد می کند که باعث می شود در این روزها قویتر باشم.
به امید تحقق یافتن آزادی و دمکراسی در ایران

آ یدا نجفی