در کشوری که همه سردمداران و مسئولان آن دم از حقوق انسانی و یا بقول خودشان حقوق بشر اسلامی میزنند؛ فقر بیداد میکند. جای تعجب دارد که اصلا اسلام ربطی به حقوق انسان داشته باشد. برعکس وجود اسلام سیاسی و حاکمیت اسلامی خود ناقض و نافی حقوق بشر است. برای اثبات این موضوع استدلال زیادی لازم نیست در هر کجای جهان که اسلام سیاسی و گروههای اسلامی وجود دارند مهر ضدیتشان را با انسان و آزادی های انسانی کوبیده اند و ترکش ترور و جنایت وحشیگری اسلام “عزیزشان” همه جای جهان را گرفته است.
این ترفند جدید حکومت اسلامی است که نام جدیدی برای حقوق انسانی گذاشته است که ضعفها و نقض حقوق انسانی را با آن بپوشاند. در ایران اسلامی زنان جایگاهی ندارند. در بسیاری موارد آنها از نداشتن رشته های دانشگاهی و کار رنج میبرند. بسیاری از زنان در ایران یا دنبال شغل میگردند یا برای بدست آوردن آن باید به کارفرما و دلال و واسطه و غیره که عمدتا از اشخاص دولتی هستند از جسم و روح خود مایه گذاشته و باج بدهند. اصولا زنان در جمهوری اسلامی برای تأمین مخارج زندگی معمولی خود به دو روش برخورد میکنند: ۱- یا در کوچه و بازار تن فروشی میکنند ۲- یا به کارفرماها و واسطه های حکومت اسلامی باج میدهند؛ و این همان حقوق بشر اسلامی در ایران است.
اگر چه در ایران همواره آمار دقیقی در این موارد در دست نیست اما آنگونه که آمار روزانه مردم نشان میدهد؛ حدود ۲۰ درصد از زنان در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی وضعیت شغلی درستی دارند که این تعداد نیز بیشتر شامل وابستگان و دورو بریهای سران حکومت هستند و ۸۰ درصد مابقی زنان در این کشور در وضعیت بسیار نامناسب و بدی که در شأن انسان نیست بسر میبرند.
همان مهریه که از آن بعنوان یک پشتوانه زن مسلمان یاد میکنند در ایران اسلامی زنان تا وقتی که با همسر خود حتی در شرایط بد جسمی و روحی زندگی میکنند، گرفتنی نیست هم به دلیل عرفی که این حکومت در کشور ایجاد کرده و هم به دلایل دیگر از جمله دادگاههای مردسالار و وابسته به دولت که قضات آن از طرف مقامات بالا (رئیس قوه قضائیه) نصب شده اند.
در ایران در صورت طلاق، یک زن میتوانند مهریه خود را به اجرا بگذارند که فقط در تئوری و روی کاغذ آسان به نظر میاید و در عمل پس از سالها انتظار در صف دادگاهها و قانون توانایی مالی مرد به انتظار نشسته و یا برای گرفتن این مهریه که جمهوری اسلامی برای حقوق زن روی آن مانور میدهد باز هم به باج دادن از طریق تن و جسم خود بپردازند یا با آقایان دادستانها و قضات و یا برای مخارج زندگی ساده خود تن فروشی کنند. این گفته ها داستان نیست؛ واقعیت ملموس زندگی زنان در ایران تحت حاکمیت سیاه رژیم اسلامی است.
متأسفانه هیچ سازمان جهانی دفاع از حقوق انسانی و حقوق زنان، علیه نقض حقوق بشر انسانی فعالیتی نمی کند. شاید این سازمانها آشنایی با این واقعیت تلخ زندگی زنان در ایران را نداشته و برای آنان قابل فهم نبوده است و هرگز دست نیاز این زنان بیچاره را نگرفته اند و حتی از کوچکترین کمک به آنان خودداری کرده اند و همچنان این زنان در آن جهنم به ادامه زندگی فلاکتبار خود علیرغم میل و خواسته خود ادامه میدهند. چون نه راه فراری از جهنم جمهوری اسلامی دارند و نه راه نجاتی برای گذراندن زندگی ساده و معمولی خود.
آیا این زنان در ایران انسان به شمار نمی آیند؟ آیا حق یک زندگی معمولی را ندارند؟ حتی زنانی که در خانه هایشان ناخواسته کار میکنند تحت کنترل شدید افکار دگم و بسته و عقب مانده اسلامی و سیستم مرد سالار قرار می گیرند و مانند یک کارگر که مورد ظلم و استثمار کارفرما و جامعه سرمایه داری واقع میشوند. آنها حتی برای مسائل شخصی خود اجازه تصمیم گیری ندارند، زیرا قانون اسلامی به آنان اجازه نداده و دوم اینکه فرهنگ و عرف و سنت که بازهم در نتیجه حکومت اسلامی و سیستم مردسالار آنها را مورد ظلم و تعدی مردان قرار داده است.
