پوریا پاک روان

با وجود انتقادات جامعه جهانی، ایران همچنان به مجازات اعدام ادامه میدهد. سازمان ها و کشورهای مختلف سالهاست از ایران به خاطر اجرای مجازات اعدام که این نهادها آن را نقض حقوق بشر میدانند انتقاد کرده اند.

ادامه خواندن نه به اعدام ←

حسین حیدری

سال‌ها در گوش کودکان و نوجوانان ما خواندند ک خرمشهر را الله آزاد کرد ولی همه ما شاهد آنیم که نه تنها خرمشهر بلکه جای جای این سرزمین در بند و اسارت احکام الله و جولانگاه دولتمردان حکومت ستمگر اسلامی می‌باشد.

ادامه خواندن فقر و تنگدستی در اوج دارایی ←

حسین زارع

ادامه اعتراضات و اعتصابات سراسری مردم در ایران و هم صدایی و اعلام همبستگی درخارج از کشور با مبارزات مردم درایران بیش از گذشته حس میشود، امروز روز آن است اقشار مختلف جامعه اعم از کارگر، دانشجو معلم، بازنشستگان، زنان، جوانان،کشاورزان و مالباختگان و پرستاران و…. در هماهنگی با هم با طرح خواسته ها و مطالبلت خود به میدان بیاییم و اعلام کنیم این زندگی شایسته ما نیست.

ادامه خواندن ضرورت اتحاد و همبستگی برای در هم شکستن صفوف جمهوری اسلامی ←

حسین زارع

نیروهای انسانی هر کشور با ارزشترین و سودمندترین منابع آن کشور محسوب میشوند، در توضیح ارزشمند بودن منابع انسانی میتوان بیان کرد که نیروی انسانی حتی از ارز و طلا با ارزش تر است چرا که وظیفه ی تولید وکسب ثروت از طریق نیروی انسانی میسر است و به نوعی نیروهای انسانی چرخ های اقتصاد یک کشور را به حرکت در می آورند، برای به حرکت در آوردن چرخهای اقتصاد و صنعت یک کشور باید نیروی کار را تکریم و تعزیز نموده و در تعامل با نیروی کار امنیت شغلی، پرداخت به موقع حقوق و سنوات و اجرای صحیح قانون مدون کار را مد نظرقرار داد و صد البته ایجاد بستر آرام روحی و روانی برای نیروی کار و عدم منع کارگران برای تشکیل سندیکای کارگری از حقوق ابتدایی نیروهای کار به شمار می آید، اما رژیم جمهوری اسلامی نه تنها از پرداخت به موقع حقوق کارگران امتناع میکند بلکه با ایجاد سندیکای کارگری  مخالفت کرده و حتی در برابر طرح ایجاد سندیکای کارگری هم موضع گیری میکند، و در برابر خواست جمعی کارگران مبنی بر پرداخت حقوق های معوقه کارگران که بعضا به سه سال پیش میرسد نه تنها پاسخگو نبوده بلکه به جنگ با آنها رفته است و بجای پرداخت حقوق و مسالمت با ایشان و گوش سپردن به خواسته هایشان آنها را سرکوب کرده و نمایندگان آنهارا بازداشت و شکنجه فیزیکی و روحی و روانی میکند که در مورد اسماعیل بخشی و سپیده قلیان دوتن از نمایندگان کارگران هفت تپه که شرح چگونگی شکنجه های رژیم جمهوری اسلامی را رسانه ای کردند این امر مشهود است، اما رژیم به شکنجه ها و آزار و اذیت ایشان بسنده نکرده و مجددا به علت رسانه ای کردن اعمال خبیثانه ی وزارت اطلاعات و دستگاه قضا توسط اسماعیل بخشی و سپیده قلیان هر دوی آنها را علی رغم مقاومت های خانواده آنها دستگیر و به مکان نامعلومی انتقال داده است. براستی آیا این است نحوه ی تعامل با مهمترین و ارزنده ترین منابع یک کشور؟*

سحر باباسلجی
اتفاقات خفیف‌تر در سالیان گذشته، مسئولان را هوشیار نکرد. مشکل اتوبوس‌های فرسوده دانشگاه علوم و تحقیقات و نداشتن ایمنی لازم مسئله جدیدی در این واحد دانشگاهی نیست. براساس گزارش‌های دریافت شده، مدت زیادی است که این موضوع به مسئولان دانشگاه تذکر داده شده و حتی اتفاقات خفیف‌تری در سالیان گذشته و حتی روزهای گذشته افتاده بود که متاسفانه با بی‌توجهی کامل مسئولان، اوضاع تغییری نکرد. با توجه به اتفاق اخیرو تصادف اتوبوس دانشگاه علوم تحقیقات تهران متأسفانه شماری از دانشجویان دراین حادثه کشته وزخمی شدند. مشابه چنین حوادثی درسالیان گذشته در ایران اتفاق افتاده است، که همگی نشان از بی کفایتی و بی تدبیری مسئولان مربوطه دارد. تا فشار افکار عمومی و رسانه‌ها نباشد، برخی مسئولان به فکر تغییر رویه نیستند.

افزایش ایمنی مسیر و نوسازی اتوبوس‌ها نه هزینه آنچنانی برای دانشگاه داشته و نه زمان زیادی برای آن لازم بوده ولی با بی‌توجهی تمام، شاهد مصیبت برای جامعه و داغدار شدن خانواده‌هایی بودیم که جوانان خود را با هزاران امید و آرزو به دانشگاه فرستاده بودند. به عقیده من، مسئولان نمی‌بایست از وظیفه نظارتی خود غافل شوند، آنها می‌توانستند با کمی تدبیر و حسن مدیریت به راحتی جلوی این فاجعه دردناک را بگیرند اما با بی‌توجهی، جامعه را داغدار کردند. چگونه است ازین قبیل اتفاقات برای هیچ کدام از آقا زاده ها وسایر سران رژیم تا بحال نیفتاده است؟ چراکه آنان در سایه دزدی های میلیاردی و نجومی و با مکیدن خون این ملت مظلوم و ستمدیده، روز بروز بر داراییهای خود افزوده و بالطبع از بهترین امکانات، اعم از آموزشی، تفریحی، وسایل ایاب وذهاب و….برخوردار بوده وهستند. در کمتر از یک ماه از حادثه آتش سوزی دریکی از مدارس دخترانه در زاهدان وکشته شدن مظلومانه ۴ نفر ازدختران دانش آموز، برگ سیاه دیگری از بی کفایتی وبی مسئولیتی مدیران این عرصه را به نمایش گذاردند. وحال حادثه واژگونی اتوبوس دانشگاه. در پایان امیدواریم که بار دیگر شاهد چنین حوادثی که نشان از بی تدبیری و بی توجهی مسؤلان وسران رژیم منحوس جمهوری بوده و هست نباشیم و مسببین داغدار شدن خانواده های این عزیزان از دست رفته، هر چه زودترسرنگون شوند.*

مریم خاتمی

طبق تعریف پذیرفته شده از سوی جامعه بین المللی هرگونه آسیب رساندن، اقدام، یا بی توجهی از طرف والدین یا نگهدارنده کودک که سلامت جسم، روان، یا سعادت کودک را به خطر بیندازد کودک آزاری محسوب میشود. حجاب اجباری دختران که حتی پیش از سن رسمی تکلیف یعنی ۹ سالگی به او تحمیل می شود و به دلیل احتمال بروز بیماری های پوستی و کاهش قدرت تحرک کودکان که به سلامت جسم و روان آنها آسیب می رساند. همچنین حجاب کودکان می تواند به اعتماد به نفس آنها آسیب برساند.کودکان خانواده های بهایی که از کودکی با محدودیت و برچسب خوردن مواجه هستند نمونه دیگری از آزار سیستماتیک جمهوری اسلامی محسوب میشوند. از جمله موارد دیگر میتوان به شرایط کودکان افغانستانی در ایران اشاره کرد که به دلیل مهاجر بودن تا آخر عمر از گرفتن شناسنامه و داشتن هویت برای استفاده از حق تحصیل و سایر مزایای زندگی عادی محروم هستند که نمونه دیگری از کودک آزاری است. برخورد حاکمیت ایران با کودکان کار، از نادیده گرفتن معضل تا دستگیری کودکان در خیابان ها از جمله نقض حقوق کودک محسوب میشود. با این وجود جمهوری اسلامی معضل اجتماعی کودک آزاری را نفی میکند و یا آن را کم اهمیت جلوه می دهد و تا کنون قانون حمایت از حقوق کودکان تصویب نشده است. در حالی که در اسفند ماه سال گذشته ۱۶ هزار مورد کودک آزاری گزارش شده است معاون فرهنگی قوه قضاییه اعلام کرد که کودک آزاری شایعی در ایران نداریم. به نظر میرسد آنچه مقامات جمهوری اسلامی را نگران می کند نه آمار کودک آزاری بلکه خبرهایی است که از اتفاقات دردناک آزار کودک منتشر میشود و نمایی متفاوت از آنچه انتظار دارد از جامعه ایران به نمایش می گذارد. برای کاهش این معضل جدی راه حل اساسی تغییر بنیادی فرهنگ جامعه و در رابطه با کودکان تغییر سیستم آموزشی از کودکستان و مدارس و دانشگاه هاست. حقوق کودک باید به او شناسانده شود و قوانین طوری تنظیم شود که هیچکس به ویژه دولت نتواند آن را زیر پا بگذارد. اما در جامعه ای که حکومت در روز روشن در معابر عمومی مقابل هزاران مرد و زن انسانها را دار میزند، حکومتی که زندانیان سیاسی و غیر سیاسی را دسته دسته اعدام میکند، در زندان ها به زنان و دختران تجاوز میکند، در انظار عمومی شلاق زده میشود، فقر و بی کاری بیداد میکند و غیره میتوان انتظار حمایت حقوق کودک را داشت؟ خبرهای تکان دهنده کودک آزاری در مدارس پشت سرهم شنیده میشود ولی هیچ گونه تدبیری اندیشیده نمیشود و یا مسببان آنها به دلیل ارتباط نزدیک با سیاستمداران فاسد رژیم بخشیده میشود و امثال سعید طوسی ها به راحتی در جامعه رشد میکنند. به راستی راه حل اساسی به جز برچیدگی نظام فاسد و خودکامه جمهوری اسلامی ایران چه میتواند باشد؟*

روز جهانی زن بزرگداشتی است که هرساله در روز ۸ مارس برابر با ۱۸ اسفند برگزار میشود و نقطه کانونی در جنبش حقوق زنان است و همچنین روز مبارزه سیاسی و اجتماعی علیه تبعیض میباشد. علیرغم نزدیک به صد سال مبارزه پیگیر برای برقراری حقوق مساوی برای زنان در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، حقوقی و غیره هنوز تبعیض علیه زنان در تمام زمینه ها در تمام کشورهای جهان وجود دارد. اما در کشور ایران این تبعیض ها به شکل گسترده تری بر زنان سرزمینم نمایان است.۸  مارس امسال چهل سال از روزی که خمینی و دولت تازه به قدرت رسیده اش برای استقرار رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی با اجباری کردن حجاب، فرمان جنگ علیه زنان را صادر کرد، میگذرد. هزاران هزار زن، دانشجو، پرستار، معلم … ۸ مارس روز جهانی زن در سال ۵۷ به خیابان ها ریختند و علیه این جنگ ارتجاعی برای به اسارت کشیدن بدن زنان و بازگرداندنشان به گذشته شورش کردند. امسال ۸ مارس چهلمین جنبش این شورش و طغیان است. زیر پا گذاشتن حقوق زنان جزئی از هویت و موجودیت رژیم جمهوری اسلامی است و علت آن ریشه در دید قرون وسطایی رژیم نسبت به زنان دارد. از روزی که رژیم جمهوری اسلامی به حاکمیت رسید بلافاصله سرکوب زنان را در سطوح مختلف جامعه آغاز کرد. باید توجه داشت که عمده مسائل زنان در ایران ناشی از حکومت مذهبی حاکم است بنابراین تنها راهی که زنان ایران می توانند به حقوق واقعی خود برسند از طریق سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی است. بر کسی پوشیده نیست که این رژیم در طی چهل سال اخیر با زنده کردن سنت ها و اعمال وحشیانه چگونه زنان را مورد تحقیر و توهین قرار داده و چگونه آنها را مجبور کرده تا به اصطلاح حجاب اسلامی به سرکنند و خود را در کیسه های بی قواره بپوشانند. چگونه به نام قوانین و مجازات اسلامی وحشیانه ترین و متحجرترین روش های سرکوب علیه زنان را به کار گرفته است. شکی نیست که زنان ایرانی برای گسستن تک تک زنجیرهائی که بر دست و پای آنان بسته شده مجبور به مبارزه هستند و حال که رژیم نفس های آخر را میکشد و در گرداب ناتوانی از حل بحران هایش دست و پا میزند به میدان می آییم و با شعار نه به حجاب اجباری، نه به آپارتاید جنسی و مرگ بر حکومت جمهوری اسلامی وحشت این نظام فاسد را از کابوس سرنگونی به واقعیتی ملموس و روشنتر از همیشه تبدیل میکنم.
زنده باد ۸ مارس*

مهین حاج رضایی

باوجودکسب آزادیهای اجتماعی دراکثر کشورها، هنوز زنان بسیاری تحت فشار قوانین نوشته و نانوشته درخیلی از جوامع هستند. این موارد درکشورهای شرق اروپا و آسیای دور و کشورهای اسلامی به وضوح دیده میشود. درموارد زیادی زنان توسط گروههای مافیایی ربوده شده وبرای استفاده های جنسی مورد بهره برداری قرار میگیرند. این موضوع درایران نمیتواند بدون کنترل ارگانهای اطلاعاتی کشور صورت بگیرد وخود این ارگانها یکی از ارکان مافیای تجارت زنان هستند. دختران وزنان جوان با تطمیع کسب شغل مناسب و درآمد خوب برای کاردر کشورهای حاشیه خلیج فارس و ترکیه وگاها کشورهای اروپایی ازطریق شرکتهای تقلبی به آن کشورها برده میشوند. پس ازگرفتن پاسپورتشان مجبور به کار در عشرتکده ها میگردند و در صورت عدم قبول بعضا با تزریق اجباری معتاد شده و دیگر راهی برای بازگشت نخواهند داشت. البته درجمهوری اسلامی این مورد خیلی جدید هم نیست، بخاطردارم درسال۷۹ شمسی درپی آگهی شرکتی خصوصی برای استخدام پرستار موقت مراجعه کردم و با ملاحظه شرایط آنان از زن بودن و مورد سوء استفاده واقع شدن امثال خود تنفرعجیبی وجودم را فرا گرفت. ۱- سن حدود سی سال ۲- مجرد ترجیحا مطلقه ۳- تعهد مخفی ماندن موضوع سفر ۴- قبول انجام صیغه موقت با بیمار در طول مدت سفر. پس ازکند وکاو بسیار پی بردم که گروهی از سپاهیان پاسدارکه بعد از مدت جنگ بیماریهای خاص جسمی و روانی داشتند برای ادامه مداوای پزشکی وتقویت روحیه به خارج از کشور اعزام میشدند و برای پرستاری از آنان درطول سفر نیاز به پرستار زن با شرایط ویژه بود. این سوء استفاده اززنان به شیوه های گوناگون هنوز صورت میگیرد.گروهی را با تطمیع در سر راه مخالفان سیاسی خود قرارمیدهند تا با تهیه فیلم و عکس برای تخریب سیاسی آنان و تهدیدشان به دست برداشتن از مواضع خود وادار کنند. ازبسیاری از مشاغل مانند عکاسان و فیلمبرداران برای جاسوسی از دیگران استفاده میکنند و در صورت عدم همکاری برای خود آنها پرونده سازی میکنند. دو مورد از سوء استفاده های جنسی درشبکه های اجتماعی گسترش زیادی داشت. اولی درسال گذشته پس از خودکشی دخترجوانی که کارمند یک هتل بود و در محل کارخود مورد تجاوز یک مامور امنیتی قرارگرفته بود که اعتراض عمومی مردم وآتش زدن هتل مربوطه را در پی داشت و بدون پیگیری قضائی به فراموشی سپرده شد. مورد بعد نیز حدود دو ماه قبل زن جوانی با وعده ازدواج و کارتوسط نماینده شهرستان ملکان در مجلس جمهوری اسلامی مورد تجاوز قرارگرفته بود و پس از عدم تقبل مرد متجاوز دست به خودکشی زد و تمام ماجرا را در فایل صوتی قبل از خودکشی اعلام کرد. به امید سرنگونی حکومت ظلم و آزادی زنان میهنم از اسارت ملایان و آزادی تمام زنان درهمه جای جهان*

مهدی دهقانپور فراشاه

در تمام دوران حکومت اسلامی بعد از انقلاب ۵۷ هرزمان که مساله دین وشرع مطرح بوده اولین نگاه متوجه زنان بوده است واجباربه پذیرش باورهای دینی و نگاه مردسالارانه زنان رامجبوربه پوشش های درشرایط بد آب و هوایی ومکانی کرده است.

حجاب نه تنها موجب رشد زنان درجامعه نشده، برعکس بر آزادی حضور آنان درجامعه تاثیر گذاشته و عاملی برای طرد شدن آنها از جامعه و نابرابری حقوق زن و مرد، قوانین تبعیض آمیز، جداسازی های جنسیتی، امکانات نابرابر در آموزش، اشتغال، ورزش وامور فرهنگی شده است.

در واقع حجاب زنان موجب کنترل آنها و جلوگیری از حضور برابر آنها در اجتماع شده و در تمام طول این دوران آنها را وارد جنگی نابرابر و درگیر با سیاستهای زورگویانه و ظالمانه کرده، که از جمله آن میتوان به  پوشش زنان در میادین ورزشی، عدم حضور زنان در ورزشگاه ها، گشت ارشاد وغیره اشاره کرد .

در واقع حجاب نه تنهاکمکی به زنان نکرده بلکه تنها برای استفاده ابزاری حکومت ایران اززنان برای حفظ قوانین اسلام بوده است.

اما با وجود تمام عوامل بازدارنده و برخورد شدید با فعالان زنان و محدودیتهای اجتماعی، ابتکار و نوآوری زنان ایران، شجاعت و استقامت شان در مقابل خشونت و سرکوب، قابل ستایش است و اکنون به دلیل ارتباط قشر وسیعی اززنان به خصوص نسل جوان با دنیای مجازی و شناخت صورتهای مبارزاتی زنان در تاریخ و ارتباطات بین المللی، ماهیت فعالیتهای آنها را متفاوت تر کرده و در اینجا میتوان به حرکت شجاعانه دختران انقلاب اشاره داشت که حتی با دستگیری آنها و عوامل بازدارنده نه تنها صدای فریاد زنان را به گوش جهانیان رساند بلکه این موضوع به دغدغه ای برای حاکمان جمهوری اسلامی تبدیل شد و با نسبت دادن آن به عوامل خارجی قصد به انحراف کشیدن آن را داشتند.

اما انکار و نسبت دادن آن به عوامل خارجی نمیتواند نشان از اگاه نبودن رژیم از تغییرات اجتماعی شکل گرفته در جامعه وشکل گیری صورتهای جدید مبارزاتی زنان باشد بلکه تنها هدف از انکار این جریان قدرتمند، سرکوب شدیدتر آن است .

برخورد امنیتی با مسائل زنان اولین بار نیست که اتفاق می افتد و این تنهاراهی است که میتوان حرکت های مدنی زنان رادرقبال برابری خواهی و آزادی سرکوب کرد و صورتهای اسلام را حفظ کرد.

حجاب اجباری در ایران مغایر با آزادی های فردی زنان در جامعه و نقض حقوق اولیه آنان است و کمکی که به امنیت زنان نکرده، بلکه بیشتر باعث شده تا جامعه نگاهی ابزاری و جنسی حول تن زنان داشته باشد و تنها اجرای قانون حجاب و پوشش زنان برای رسیدن به اهداف سیاسی است.

در اینجا به سخن یکی از زنان آزاداندیش (سیمون دوبوار) برمیخوریم که میگوید:

سرکوب یک جامعه تنها از راه زنان ممکن است، چراکه زنان آزاد قادرند فرزندان آزاد و رها تربیت کنند.

و این نیز دلیلی است که رهبران سیاسی ایران با تبدیل کردن مسئله حجاب و فعالیت های زنان به یک امرسیاسی و امنیتی و سرکوب فعالان آن تنها قصد سرکوب جامعه را دارند.