امروز وظیفه ما مردم ایران، مبارزه باجمهوری آخوندی است، تا به بی عدالتی و استبدادی که سالیان درازی است، از برکت این رژیم ضد انسانی بر کشور ما حکم فرماست خاتمه دهیم. یکی از خصوصیات استبداد، برداشته شدن شجاعت و شهامت وجانشین شدن ترس وبزدلی درجامعه است که رفته رفته وبه مرور زمان جامعه ای ترسو، سرخورده و بزدل ونا امید شکل می گیرد تا آنجا که هیچکس جرأت سربلند کردن وسوال نمودن را نداشته باشد وانسان ترسو وچابلوس قدرت درک شهامت رانیز ندارد.

 کجایند شجاعان ایران زمین؟ کجایند دلاورانی که چون ستار خان وباقرخان درمقابل استبداد قد علم می کردند. در سرزمین ما قریب ۸۰ سال است که با شجاعت وغیرتمندی ودلاوری مبارزه شده است. ماباور نمی کنیم کسی پیدا شود که آنقدر پای بند اخلاقیات نیک وبزرگوارانه باشد که زیر بار حرف زور نرود. 

 ما باورمان نمی شود  اشخاصی مانند زندانیان سیاسی که امروز در بند حکومت ملایان هستند، آنقدر پای بند آرمانهای آزادی خواهانه خود باشند که درمقابل قانون شکنی های استبداد مقاومت کنند،تا جایی که مجبور شوند بهترین سالهای عمر خود رادر زندان بگذرانند، سیستم حکومتی در سرزمین ما عادت های نیک را از جامعه گرفته وبجای آن رفتار پلید را جایگزین کرده است. عادی سازی خیانت، اختلاس، وطن فروشی و شلاق واعدام  اینها همه انحطاط فرهنگی است درچنین جامعه ای پیامبرش دروغگو، رهبران ومردمشان دروغگو می شوند.

 ولی هیهات که انسان بزدل از احوال انسانهای شجاع خبر ندارد. زنان ودختران یک قشر بزرگ جامعه هستند که از اولین روزهای سلطه ملایان تا کنون به شدت با رژیم به ستیز برخواسته اند و در واکنش به خواست های غیر انسانی آنها چنان پوزه عمالشان را به خاک مالیده اند که موجب شگفتی همگان شده است. آخرین مورد ویدیوئی در فضای مجازی انتشار پیدا کرده است.در این ویدیو دختر خانمی بدون حجاب وپوشش اسلامی در خیابان های تهران ظاهر شده و همانطور که درتصویر ابراز می دارد نامش آتنا سرابادانی تفرشی است ونکته مهم این ویدئو طرز برخورد هم میهنان ما با این دختر است که بسیار باعث تأسف وتأثر است، درحالیکه در این زمان این دختر جوان با شهامت وصف ناپذیری با آن آرایش پا به خیابان گذاشته است باعکس العمل مردمی روبر میشود که بجای تشویق وقدر دانی از این همه شجاعت او را معتاد خوانده وپدر و مادرش را زیر سوال میبرند.  به راستی بر ما چه گذشته است؟ چگونه ملتی با آن سابقه تاریخی به این درجه از انحطاط وسقوط رسیده؟ جواب روشن است امروز اگر یک دلاور پیداشود که جان خودرا دردست بگیرد وشجاعانه درراه آزادی قدم بگذارد وموجودیت این نظام را زیر سوال ببرد بسیاری خود را کنار می کشند وگمان میکنند  که او یک معتاد ویا شاید دیوانه شده باشد واین نتیجه همان حکومت استبدادی است که باعث شده ارزشها  بی ارزش وضد ارزشها ارزشمند شوند. 

نامه ای از محمد تقی فراهانی

به عبدالله اسدی

درود وخسته نباشید جانانه ای دارم برای عبدالله اسدی، مردی که طی سالیان دراز تمام هم وغم خود را، وقت و کار خود را وقف کسانی کرده که به هر دلیلی از جهنم جمهوری اسلامی فرار کرده و آواره سرزمین های دیگر شده اند.

او بیست دو سال پیش در حالی خود به قصد پناهندگی راهی ترکیه می شود به فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی می پیوندد تا از این طریق کمک خود را به پناهجویان، جدا از هر باور وعقیده ومذهب ادامه دهد. کمک عبدالله اسدی به پناهجویان آواره منحصر به کشور سوئد که محل اقامت وی میباشد نمی شود، از ترکیه گرفته تا یونان، ازآلمان گرفته تا اسپانیا، از داخل ایران گرفته تا سوئد امروز هرجا سخن از پناهندگی و پناهجویی به میان می آید نام عبدلله اسدی بر زبان ها جاری می شود چرا که وزنه سنگین وظایف این سازمان بدون هیچ چشمداشتی عمدتا بردوش او می چرخد و از هیچ کوششی در این زمینه فرو گذار نمی کند. وی معتقد است هرکسی که از جهنم جمهوری اسلامی گریزان می شود پناهندگی حق اوست. بدین معنی که تمام مردم ایران استحقاق پناهندگی را دارند.

 تلاش های عبدالله اسدی در حدی است که وقتی شمه ای از این کوشش ها را برای کسانی بازگو میکنیم ، برایشان قابل تصور نیست و به افسانه ای می ماند. آخرین مورد، لغو دیپورت یک ایرانی از سوئد به ایران است. تقاضای پناهندگی خانم اعظم ملکی از اداره مهاجرت سوئد  مورد قبول واقع نشد و حکم اخراجش را صادر کردند در حالیکه سال گذشته نامبرده رسماً مسیحی شده بود؛ چون بازگشت وی به ایران خطرجانی برایش به همراه داشت به زندگی مخفی روی آورد که در نهایت روز ۱۷ ژانویه سال جاری در محل زندگیش دستگیر و به بازداشتگاه اداره مهاجرت منتقل  شد تا از آنجا او را به ایران بفرستند. از اینجا بود که عبدالله اسدی مثل همیشه چون کوهی استوار درمقابل اداره مهاجرت قد علم کرد وپس از بررسی پرونده اعظم در اولین اقدام نامه ای مستدل بادر نظر گرفتن تمام جوانب به مراجع ذیصلاح وضعیت اعظم ملکی وخطر های جانی که درصورت دیپورت نامبرده به ایران وی را تهدید می کند بر شمرد و متذکر شد که ما اجازه نمی دهیم اعظم ملکی با چنین سرنوشتی روبرو شود. در اقدام بعدی با فراخوانی، هموطنان را دعوت به شرکت در راهپیمایی روز ۲۸ و۲۹ ژانویه در مقابل اداره مهاجرت و دادگاه نمود که با استقبال پر شور هموطنان در روزهای فوق که بسیار سرد وبرفی بود مواجه شد.

 لازم به ذکر است که کارکنان اداره مهاجرت نیز به شدت تحت تاثیر قرار گرفته بودند و درنهایت پس از دو روز تجمع و صحبت های منطقی و موثر با مسئولان اداره مهاجرت و دادگاه مهاجرت آنچنان تأثیری گذاشت که پس از مدتی کوتاه حکم اخراج خانم اعظم ملکی لغو گردید. اما نکته بسیار مهمی که دراین چند روز بازداشت خانم ملکی باعث تأسف همه گردید بی اعتنایی و سکوت کسانی بود که در این چند سال با اعظم همراه بودند و درحالیکه اعظم در بازداشت بود وهمواره از دوستانش تقاضای کمک می کرد و در شرایط روحی بسیار سختی به سر می برد که هر دقیقه اش یکسال  براو می گذشت زیرا کابوس بازگشت به ایران و افتادن به چنگ خون آشامان جمهوری اسلامی آنچنان گذر زمان را براو سخت کرده بود که دچار افسردگی شدید شده بود، آنان حتی حاضر نشدند به خودشان زحمت بدهند و تا جلو اداره مهاجرت بیایند در حالیکه اعظم به شدت خودش را باخته بود و حق هم داشت چون کسانی او را درک می کنند که در لحظه قرار بگیرند. و دوستانش پیام می دادند ما برایت دعا می کنیم واقعاً باعث تاسف است که در قرن ۲۱حرفهایی را بشنویم از کسانی که ادعای درک و فهم و شعور بالایی دارند اما دیدیم زمستان رفت و رو سیاهی به ذغال ماند. و اما عبدالله اسدی باتفاق دوستانش یکبار دیگر از این آزمون سربلند بیرون آمدند. دراینجا من ضمن تبریک به اعظم ملکی درود به شرف عبدالله اسدی می فرستم وبرایش آرزوی موفقیت بیشتر میکنم و امیدوارم بزودی همه باهم و دست دردست هم این زالوها را از کشور عزیزمان به زباله دانی بیاندازیم و به آزادی ایران درود بفرستیم.

همبستگی: در بخش قبلی ضرورت و اهمیت پیوستن پناهجویان به فدراسیون را توضیح دادید، اگر ممکن است در این بخش نیز به چند نمونه از فعالیت های مهم فدراسیون در دفاع از حقوق پناهجویان اشاره کنید؟

عبدالله اسدی: نمونه ها و فاکتهای زیادی از فعالیتهای فدراسیون وجود دارد که بر روند زندگی پناهجویان تاثیرات مهم و تعیین کننده داشته است، هزاران صفحه سند و مدرک زنده برای اثبات آن در این مورد وجود دارد. برای مثال  سال ۲۰۰۵ در سوئد جنبش دفاع از اجازه اقامت هزاران پناهجوی مخفی با خواست عفو عمومی به میدان آمد و پذیرش ۱۷ هزار نفر از آنها را به دولت سوئد تحمیل کرد. فدراسیون یکی از سازمانهای تاثیرگذار و پرقدرت این جنبش در آن دوران بود. همین جنبش در اوایل سال ۲۰۱۳ در مقابل طرح وسیع پلیس و اداره مهاجرت سوئد برای دستگیری و اخراج هزاران پناهجویی بدون مدرک و پرونده بسته قد علم کرد و پلیس را مجبور به عقب نشینی و پس گرفتن طرح کنترل و شناسائی پناهجویان در متروها و ایستگاههای اتوبوس و مراکز عمومی شهرها کرد. فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی نقش بسیار مهمی در این مبارزات ایفا کرد.

در ماه مارش سال ۲۰۱۲ در آلمان و در استان بایرن، مبارزات مهمی  در دفاع از حق پناهندگی پناهجویانی که سالها بود در بلاتکلیفی بسر می بردند صورت گرفت و به یک کارزار بزرگ علیه دولت آلمان تبدیل شد. از آن موقع تا بحال رسیدگی به وضعیت پناهجویان بهتر شده، کمک هزینه آنها افزایش یافته، محدودیت تردد در بعضی از استانها کمتر شده و پناهجویان بیشتری در فاصله زمانی کمتری اقامت می گیرند. سازمان دهندگان اصلی پیشبرد این مبارزه فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی به همراه ۹ پناهجوی متحصن ایرانی بودند.

همین فدراسیون، زمستان سال ۱۹۹۲ از تحویل ۱۰۶ پناهجوی سیاسی که از سوی دولت ترکیه به ایران صورت گرفت جلوگیری کرد. در تابستان همان سال کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به درخواست پناهندگی ۱۱۰ پناهنده ایرانی بدلیل اینکه از طریق خاک عراق وارد ترکیه شده بودند پاسخ منفی داد و تصمیم گرفت که این پناهجویان  را بوسلیه پلیس ترکیه به شمال عراق برگرداند. فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی کمپینی را با هدف ممانعت از بازگرداندن این ۱۱۰ نفر به شمال عراق و باهدف پذیرش پناهندگی آنها از سوی کمیساریای پناهندگان سازمان ملل سازماندهی کرد. در طول آن مدت تلاش های کم نظیر و به یادماندنی برای دفاع از حق  پناهندگی آنها صورت گرفت. بالاخره با تلاش و مبارزه و نشستهای پی در پی فعالین وقت فدراسیون و مراجعه به سازمانهای بشردوست و مدافع حقوق پناهندگان و اتحادیه ها و سازمانهای کارگری و نهایتا اعلام تظاهرات در مقابل دفتر یوان در آنکارا، موفق شدیم قبولی همه آنها را به یوان تحمیل کنیم. در آن تظاهرات که در ماه مه سال ۱۹۹۲ برگزار گردید هیاتی از فعالین وقت فدراسیون برای گفتگو با مسئولین یوان از جانب تظاهر کنندگان وارد دفتر این سازمان شدند. یوان برای پاسخ مثبت به تظاهرکنندگان از قبل خود را آماده کرده بود و منتظر این بود تا ببیند تظاهراتی که اعلام شده است چقدر برای کسب خواسته هایی که اعلام کرده جدی و مصمم است؟ ساعتی طول نکشید که لیست قبولی ۱۱۰ نفر را به نمایندگان فدراسیون تحویل دادند و در میان هل هله و شادی پناهجویان نتیجه کمپین و اسامی قبول شدگان را در همانجا اعلام کردیم. این دو حرکت مهم فدراسیون در ترکیه در سالهای اول شروع کار این سازمان بود. فدراسیون تابحال در پرونده فردی هزاران پناهجو که در سراسر دنیا با مشکلات فراوان مواجه شده بودند دخالت کرده و آنها را از شرایط و زندگی اسارت بار پناهندگی نجات داده است.

 سال ۲۰۱۰ شماری از پناهجویان ایرانی در یونان برای کسب حق پناهندگی خود دست به تحصن و اعتصاب غذای طولانی زدند. فدراسیون در آن هنگام به یاری آنها شتافت و کمپینی را برای جلب حمایت بین المللی و داخلی از آنها سازماندهی کرد. فعالیت و مبارزه فدراسیون در طول این سالها در این زمینه بسیار درخشان و انسانی و متمدنانه بوده است. برای نمونه فدراسیون در طول تاریخ فعالیتش و در سختترین شرایط که در بازداشتگاهها و حتی در زمانی که پناهجویان در خطر فوری دیپورت قرار می گرفتند، کسی را به خود زنی و اعتصاب غذا و لب دوزی تشویق نکرد. نه تنها کسی را به این روش از مبازه تشویق نکرد، بلکه آنها را به مقاومت فردی و جمعی در فرودگاهها و مصاحبه با رسانه ها و دعوت مردم به تظاهرات و جلب حمایت سازمانها و نهادهای مدافع حقوق پناهندگی و در بسیاری موارد با گرفتن وکیل برای آنها و در مجموع با این روشها از دیپورت پناهجویان به ایران جلوگیری کرده است.  

همبستگی: بعضی اوقات هنگامی که بحث کمک به پناهجویان به میان میاید حتی کسانی که مدتها خودشان در عرصه کمک به متقاضیان پناهندگی فعال بوده اند سرشان را بر می گردانند و به عنوان تجربه تلخ از آن یاد می کنند. قضاوت فدراسیون در این مورد چیست؟

عبدالله اسدی: فدراسیون اینطور قضاوت نمی کند و چه بسا اگر ما قدرت کافی داشتیم اجازه نمی دادیم یک متقاضی پناهندگی حتی برای یک ماه هم بوده منتظر صدور اجازه اقامت بماند. اجازه نمی دادیم هیچ پناهجویی بدلیل عبور “غیرقانونی” از مرز حتی به مدت یک شب  بازداشت شود. اجازه نمی دادیم کودکان پناهجو سالها به دور از والدینشان زندگی کنند. پناهجویان هم مثل بقیه مردم دنیا حق آسایش و زندگی انسانی دارند و برای همین است که کشور خود را ترک می کنند و از کشور دیگری درخواست پناهندگی می کنند. آنها محل زندگی خود را برای زندگی بهتر و حتی در بسیاری از موارد برای حفظ بقاء و ادامه حیات محل زندگی خود را ترک می کنند؛  بنابراین اساس کار ما دفاع از حقوق انسان است. نباید اجازه بدهیم انسانها مستقل از اینکه به چه آئین ومذهبی منتسب می شوند و دارای کدام باور سیاسی و گرایش جنسی هستند، حقوق انسانیشان پایمال شود. آنهایی که اینطور در مورد پناهجویان قضاوت می کنند از دریچه ای کوچک و محدود نگرانه به این موضوع نگاه می کنند.

معلوم است همانطور که در میان مردم بومی یک کشور آدمها دارای رفتار و فرهنگ و اخلاقیات متفاوت هستند؛ در میان انسان هایی که به هر دلیلی آواره و خانه به دوش شده اند و آنها را پناهجو می نامند رفتار و فرهنگ و اخلاقیات متفاوت وجود دارد. این نوع قضاوت ها درمیان بخشهای کوچکی از مردم همیشه وجود دارد و تمامی هم ندارد.

همبستگی: می گویند پناهجویان همین که کارشان شد دیگر کاری به کسی ندارند شما این را چطور قضاوت می کنید اگر این طور است برای چیست فدراسیون کماکان کمک می کند؟

عبدالله اسدی: اتفاقا بحث ما در همینجاست؛ این بحثها را همان جریانات و گروههایی مطرح می کنند که از سر منفعت شخصی و گروهیشان دست به چنین اقدامی می زنند نه از موضع انسانی، وقتی که می بینند اقداماتشان نمی گیرد و منفعتشان را برآورده نمی کند همه چیز را زیر سئوال می برند. من در سازمانی فعالیت می کنم که از ۲۵ سال پیش تا به امروز به پهنای جهان از حقوق پناهجویان بدون قید و شرط دفاع کرده است. روزانه شمار زیادی از متقاضیان و جستجوگران پناهندگی از ایران به فدراسیون مراجعه می کنند. آنها عمدتا دنبال اطلاعات برای درخواست پناهندگی هستند و میخواهند بدانند چگونه پا به عرصه پناهندگی بگذارند و از کجا باید شروع کنند، شرایط پذیرش پناهندگان به چه صورت است، کودکان آنها در طول مدت انتظار از چه حقوق و مزایایی برخوردارند، چه مدارکی باید با خود داشته باشند تا به عنوان پناهنده پذیرفته شوند؟ اینها و دهها مسایل دیگر هرروزه روی میز فعالین فدراسیون قرار می گیرد و در حد توان به آنها پاسخ داده  می شود. در بسیاری از موارد از طریق برگزاری جلسات با پناهجویان و با دعوت از وکلا و کارشناسان امور پناهندگی، پناهجویان را با جنبه های حقوقی و معیارهای پذیرش پناهندگان و راه و روش مبارزه برای گرفتن حق و حقوق پناهندگیشان آشنا می کنیم و یا خود به آنها مشاوره حقوقی می دهیم و آنها را برای شرکت در دادگاههای مهاجرتی و مصاحبه در کمیساریای عالی پناهندگان و وزارتخانه ها و ادارات پناهندگی آماده می کنیم.

ادامه دارد

تجاوز شکنجه ای مضاعف علیه زنان زندانی سیاسی است. در جمهوری اسلامی ادغام دین ودولت به شکل فشرده ای در سیستم قضایی نمود یافته است. قوانین قضایی مستقیما از آموزه های قرآن و احادیث و شرع نشأت می گیرد. زندانبان و بازجو و شکنجه گر بر پایه این ارزشها و اخلاقیات عمل میکنند. تجاوز جنسی حاصل چنین باورها و ارزشهای دینی است. در قوانین رسمی مجازاتهای اسلامی به هیچ بندی نمیتوان برخورد که به شکلی تجاوز به زن زندانی را مجاز بشمارد، اما در اسلام «تصرف» اسرا حلال است. زندانی سیاسی نیز میتواند اسیر جنگی و غنیمت محسوس بشود. در احکام و احادیث فقه اسلامی دختران باکره به بهشت میروند به همین دلیل به دختران مبارز باکره قبل از اعدام تجاوز میشود تا مانع از ورودشان به بهشت شوند. اوج فاجعه در دهه شصت گزارش شده است. ده ها خاطره یاد و اعتراف منتشر و علنی شده است.

امیال حیوانی جنسی مزدوران ولایت خمینی بنام شریعت و مذهب علیه زنان مبارز و قهرمان اسیر اعمال شد و توجیه قانونی و دینی آن نیز از سوی رهبران جمهوری ننگین اسلامی بشکل فتوی صادر شد. پیشگیری از رفتن باکره ها به بهشت فرجه ای بود که به بازجویان، زندانبانان و وحوش مزدور داده شد تا نیات پلید وحیوانی آنها عملی گردد. در دوران پس از اعتراضات سال ۸۸ هم تجاوز به زندانیان سیاسی و معترضین به نتیجه انتخابات به عنوان یک وسیله شکنجه برای تحقیر و شکست زندانی مورد استفاده قرار گرفت (البته در مقیاسی بسیار کمتر از سالهای ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی). این موضوع از تجاوز و سپس قتل زندانیان در کهریزک توسط نیروی انتظامی ولایت فقیه تا تهدید به تجاوز و یا انواع دیگری از آزار جنسی مانند برهنه کردن زندانی وجود داشته است. پاسداران و ماموران رژیم در انظار عمومی با ایجاد جو رعب و وحشت در میان مردمی که به کمک شتافته بودند و به دستگیری اعتراض داشتند با استفاده از عباراتی مانند “این زن فاحشه است، بد حجاب است، خراب است ومسلح است.” از اعتراض مردم جلوگیری کرده و زندانی را به محل بازداشت انتقال میدادند. در محل بازداشتگاه (زندان موقت) ابتدا به طور چندش آور بدن زن زندانی توسط زن پاسداری بازرسی میشد، سینه،کمر و شکم راچنگ زده و میگشتند و باانگشت قسمت حساس بدن را لمس و بازرسی میکردند ادامه گشت بدنی و فشار روانی به اینها محدود نمیشد. در پس همه اینها خرد و له کردن زنان جسور و مقاوم زیر شکنجه در نظر بود و انتقامی در برابر مقاومت بی حد و اندازه آنان است . اما در این رویاروئی نابرابر، زنان و مردان بیشماری نشان دادند که به رغم شکنجه بر جسم و روان، اراده و اعتقاداتشان غلبه ناپذیراست!

در نظام فاسد جمهوری اسلامی، شکنجه و بدرفتاریهای جنسی، مجازات اعلام جنگی است بر علیه نیمی از نیروی جامعه که جرات کرده اند از نقش سنتی خود خارج شوند و به پستوی خانه ها کشیده نشوند و در برابر تبدیل نشدن به اندیشه فرودستی که جامعه مردسالار نهادینه کرده بود، مقاومت کردند. طبق قوانین ارتجاعی مردسالار تنها انتظار از زنان اطاعت، ایثار و زایش است. به او مانند مایملک شخصی و شئی جنسی نگاه میکنند که بتوانندکنترل کامل روی اراده و سرنوشت زنان را به عهده گیرند. در زندانهای جمهوری اسلامی ایران زنها بارها مورد تجاوز جنسی و آزارهای جنسی قرار میگیرند و بارها با ترتیب دادن برنامه اعدامهای ساختگی با روح و روان این زنان زندانی بازی میشود. صدها زندانی زن ماهها در سلول انفرادی پر از ساس و شپش وکک و کنه و میکروب زندانی میشوند. میدانی به چه جرمی؟ به این جرم که میخواهند صدای دیگران باشند، صدای مردم زجر کشیده سرزمینشان. صدای زنان بی سرپرست، صدای کودکان کار، صدای زندانیان سیاسی، صدای انسانهایی که به جرم بهایی بودن حق تحصیل کردن ندارند و صدای هزاران اعتراض دیگر. جرم زنان در دادگاههای ناعادلانه جمهوری اسلامی ایران یا اقدام علیه امنیت ملی و یا روابط نامشروع یا زنا است. زنان زندانی را زیر بدترین شکنجه ها وادار به بیان کردن روابط جنسی با جزئیات کامل با افراد مختلف میکنند روابطی که حتی بیان کردنشان برای زنان در آن شرایط طاقت فرسا و تهوع آور است اما مجبور به اعتراف دروغین هستند. بازجوها با لحن مشمئز کننده میگویند مردان زیادی اینجا هستند که سالهاست زنی را ندیده¬اند و تشنه زن هستند …  بسیاری از این زنان پس از بیاد آوردن تجاوزشان فکر میکنند خواب دیده اند اما این کابوس وحشتناک بارها در روزهای زندان برایشان تکرار میشود. در واقع زنان در زندانهای ایران به جرم جنسییتشان متحمل چنین ظلمی قرارمیگیرند البته زنان مبارز ایرانی با دانستن حقیقت زندان و تجاوز قدم در مبارزات بر میدارند انگار ترسشان تبدیل به نفرت شده است.

هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا

آنچه این نامردان با جان انسان می کنند

 ﭼﻨﺪی ﭘﻴﺶ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺮﺥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺭاﻥ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ای  که اﺯ ﻣﺎهها ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ و ﺩﺭ ﻓﻀﺎیی ﻛﺎﻣﻼ اﻣﻨﻴتی ﺑﺎ ﺭﻳس ﺠﻤﻬﻮﺭ ﺑﻨﻔﺸﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭا اﺯ ﺭاﻫﺸﺎﻥ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻛﻨﻨﺪ و ﺫﺭﻩ ای ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﺑﺮای ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺑﻨﻔﺶ ﺟﻤﻊ ﺁﻭری ﻛﺮﺩﻩ و ﺟﻴﺮﻩ ﻫﺎیی ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨند. “ﻫﻨﺮﺑﻨﺪانی” ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻳﺪاری ﻃﺮﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭا ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ؛ ﻏﺎﻓﻞ اﺯ نگاه تیزبین و هوش و ذکاوت ﻣﺒﺎﺭﺯﻳﻦ ﺳﻴﺎسی ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ و ﻣﻘﺪاﺭ ﺟﻴﺮﻩ اﺷﺎﻥ ﺭا ﺩﺭ ﻧﻆﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ. اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭا ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻴﺸﺪ اﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ های ﻣﺎﻳﻮﺱ ﺑﺮای ﻃﻌﻤﻪ ای ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺮﺩاﺏ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ تا ﺷﺎﻳﺪ ﻣﮕسی اﺯ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﻣﺮﺩاﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﭙﺮﺩ و ﺷﻜﺎﺭﺵ ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎحی ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻨﻂﻮﺭ اﺯ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺩاﺩﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺑﺎدی ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﺁﮔﺎﻫﻨﺪ و ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ ﻛﺎری ﻛﻪ اﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﺧﻼﻑ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺁﺯادﻳﺨﻮاﻫﻴﺴﺖ و اﺯ ﺩﻳﺪ و ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺩﻡ و ﺁﺯاﺩﻳﺨﻮاﻫﺎﻥ اﻳﺮاﻥ ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﺑﻘﻮﻝ ﺷﺎﻫﻴﻦ “ﻛﺎﺳﻪ ﻟﻴسی و ﻛﺎﺳﻪ ﮔﺪایی ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ اﻧﺪاﺧﺘﻦ”، ﻭﻗتی ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺑﺎدی ﺭا ﻣﻴﺨﻮانی اﺯ آﻥ ﭼﻴزی ﺩستگیرت ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ؛ ﻛﺎﻣﻼ ﺩﻭﭘﻬﻠﻮ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ و ﺗﺮﺱ اﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺯاﺩﻳﺨﻮاﻩ اﻳﺮاﻥ و ﺭﻋﺐ ﻭﺣﺸﺖ اﺯ ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﻗﻂﻊ ﺟﻴﺮﻩ اﺵ ﺭا ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﭘﺮ اﺯ اﺳﺘﻌﺎﺭﻩ و ابهام را ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻴﻜنی. ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ای ﻛﻪ معتقدم خود دولت آبادی نیز نفهمیده چه نوشته است و خودش نیز منظور نوشته اش را نمیداند. ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﻮﻉ اﺩﺑﻴﺎﺕ ﻧﻮﺷﺘﺎری ﺭا اﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻮاﺿﻌﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ آنچه ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺎﻥ و ﻧﺎﻡ ﺑﻴﺸﺘری ﺩاﺭﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ. اﻣﺎ ﺟﺴﺎﺭﺕ و اﺩﺑﻴﺎﺕ و ﺧﻄ ﺳﻴﺎسی ﻋﻘﺎﺏ ﺗﻴﺰ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﭖ ﺳﻴﺎسی اﻳﺮاﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺘﻮﺩﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭا ﺩﺭ ﺧﻮﺭ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎﺳﻪ ﻟﻴﺴﺎﻥ اﺳﺖ ﺭا ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺣﺮﻑ ﺩﻝ ﻫﺰاﺭاﻥ ﺁﺯاﺩﻳﺨﻮاﻩ و ﻣﺒﺎﺭزی ﺭا ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺻﺪاﻳشان ﺑﻪ ﺟﺎیی ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ. ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ اﺯ ﻭاﮊﮔﺎﻥ اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ و ﺑﻪ ﺧﻮبی ﺑﻪ آﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻴﺜﻴﺘﺘﺎﻥ ﺭا ﺣﺼﻴﺮ ﻧﺸﻴﻤﻨﮕﺎﻩ ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩاﻥ ﻛﺮﺩﻩ اﻳﺪ و ﺗﺎ اﺭﮔﺎﺳﻢ ﺳﻴﺎسی شان ﺷﻤﺎ ﺭا ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺒﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺭاﺳتی ﻛﻪ ﻭاﮊﮔﺎﻥ و ﺟﻤﻼﺕ ﺭا ﺑﺎ ﺯﻳﺒﺎیی ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﭼﻴﺪﻩ و ﺁﻥ ﺭا ﺗﻘﺪﻳﻢ به ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﻫای ﻣﺎﻳﻮﺱ و ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺮﺥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ اﺳﺖ. ﺩﺭ اﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ اﻧﺘﻘﺎدی ﻣﻨﻂقی و ﺩﺭﺳﺖ ﮔﺸﺘﻢ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺁﻧﺎنی ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ اﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﻴﺮﻩ ﺧﻮﺭاﻥ ﻣﻐﺰ تهی اﺳﻼمی ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﺁﻧﺎنی ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ اﺯ ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻋﻠﻴﻪ اﺳﺘﺒﺪاﺩ و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﭼﻴزی ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ. ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺎﻡ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺭا ﺩﺭ ﺭاﺳﺘای ﺑﻠﻨﺪای ﺁﺯادی ﺛﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮﺩ و و ﻫﻨﺮﺑﻨﺪانی ﻛﻪ ۳۵ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺜﻴﻒ ﺟﻨﺎﻳﺖ اﺳﻼمی و اﻋﺪاﻡ ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩﻩ اﻧﺪ ﺭا ﺑﻪ ﻓﺎﺿﻼﺑﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﭙﺮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﺑﻨﻔﺶ، ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺭﻧﮓ ﻧﻨﮓ ﻓﺎﺿﻼﺏ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﻨﺎﻳﺎﺕ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺿﺪ اﻧﺴﺎنی ﺑﺎﺷﺪ.

بنا بر اطلاعات جمع آوری شده در کمتر از هفت ماه در سال جاری (شمسی ۹۲) نظام قضایی رژیم جمهوری اسلامی ۴۰۳ انسان را تحت عنوان مجرم به اعدام محکوم کرده وبه کام مرگ فرستاده است. به دلیل عدم شفافیت نظام قضایی ونقض مستمر حقوق متهمان شمار واقعی اعدام ها باید بیش از اینها باشد .بنا بر اطلاعاتی که در دست است در میان اعدام شدگان ۴ نوجوان دیده می شود که هنگام ارتکاب جرم  آنان کمتر از ۱۸ سال داشته اند. تنها در تیر ماه سال جاری ۱۰۷ تن اعدام شده اند و در روزهای آغازین ماه مهر شاهد اعدام ۴۹ نفر بوده ایم. افزایش شمار اعدام ها به بهانه حذف جرم و جنایت از جامعه  در حالی است که بحرانهای عمیق اقتصادی و فساد حاکمیت وقوانین تبعیض آمیز و خفقان حاکم بر کشور در واقع علل اصلی رشد میزان بزهکاری جرم وجنایت و اعتیاد در کشور است . در بسیاری از موارد فقر و بیچارگی ونومیدی است که متهمان را چنانچه واقعا مجرم بوده باشند به ارتکاب جرم سوق می دهد و قشرهای آسیب پذیر جامعه نخستین قربانیان آنند.

افزون بر این نظام قضایی که با شکنجه متهمان را وادار به اعتراف علیه خود کرده و به کار گرفتن آن را تبدیل به روش به اصطلاح کشف حقیقت در بازجویی ها نموده است به راحتی با اعمال شکنجه،  متهمان را وادار به اعتراف علیه خود کرده و قاضی نیز بر همین اساس با آسودگی خاطر حکم اعدام صادر می کند. در چنین شرایطی، اعدام افراد بی گناه اجتناب نا پذیر است . علاوه بر اینکه مجازات اعدام مجازاتی غیر انسانی خشن و تحقیر آمیز است خطر اعدام افراد بی گناه، یکی از دلایل اصلی تعلیق یا لغو مجازات اعدام در جهان است.

۱۴۰ کشور از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل یا مجازات اعدام را لغو کرده اند یا آن را رسما معلق نموده اند. در دو دهه اخیر کشورهایی چون ترکیه، آذربایجان، قرقیزستان، بوسنی و هرزگوین، آلبانی، ترکمنستان و سنگال مجازات اعدام را لغو کرده اند و کشورهایی چون الجزایر، مراکش و تونس عملا این مجازات را تعلیق نموده اند.

تجربه کشورهایی که مجازات اعدام را لغو کرده اند ثابت کرده است که افزایش یا کاهش میزان بزهکاری در جامعه ارتباطی با اجرای مجازات اعدام ندارد و مجاز شمردن قتل بی گناهان،  پیامد های فاجعه باری برای بشریت و جامعه به دنبال دارد و به طور کلی این خشونت دولتی تاثیری در تقویت امنیت در جامعه ندارد. 

در ایران که مجازات اعدام بدون هیچ محدودیتی به اجرا در می آید و صدها نفر در سال به دار آویخته می شوند   نه تنها بزهکاری و جرم  کاهش نیافته که به رغم خشونت خود سرانه دولت به شکل چشمگیری بیشتر شده است. افزایش شمار اعدام ها از سوی رژیم جمهوی اسلامی نشان دهنده بی توجهی این حکومت به تاثیرات مخرب این عمل در جامعه و بی اهمیتی به هشدارهای جهانی و کمیته بین المللی علیه اعدام در این زمینه میباشد. به ویژه اعدام در ملاء عام از سوی حکومت که شدیدا خواستار تخریب روحیه مردم در ایران میباشد به شدت نشان دهنده نقض حقوق بشر در ایران است.

به قول مینا احدی پس برای جلوگیری از قتل صدها نفر به اسم مجرم و یا دفاع مردم از قتل عمد دولتی برای پایین کشیدن چوبه دار، این تکیه گاه نظام اسلامی از زیر پای حکومت باید بپا خاست و کاری کرد .

اکثر زنانی که خبر حکم سنگسار آنها انتشار یافته بیگناه بوده اند و سواد کافی برای درک اتهامات علیه خود ندارند و علاوه بر این، بیشتر این احکام پس از برگزاری محاکمات غیر علنی و بدون حضور شهود و وکلای مدافع صادر شده است، بودند نمونه هایی که همسرشان آنها را وادار به خود فروشی کرده است یا اینکه زنی مدعی شده بود که به او تجاوز شده اما دادگاه در مورد این ادعا تحقیقی انجام نداد.

در تمام دنیا زنان مسئولیت سنگسار شدن، کتک خوردن، مورد اهانت و بد رفتاری قرار گرفتن، مورد تجاوز قرار گرفتن یا تحت سوء ‏استفاده جنسی واقع شدن، سوزانده شدن، اسید پاشی، معلول شدن و به عنوان همسر از نظر روحی نابود شدن را به عهده میگیرند. ما ‏قبول میکنیم که اینها همه مسائل زنان است.‏

چرا زنان این مسئولیت را به عهده میگیرند وقتی که این قوانینِ مردانه هستند و مصرانه بر این اعمال خشونت بر علیه ‏زنان پا فشاری میکنند؟ چرا ما همۀ این وحشیگری و قصاوت را مسئله و موضوعی زنانه میدانیم مثل اینکه مردان هیچ ‏مسئولیت و نقشی در آن ندارند؟ چرا بر این باور هستیم که این وظیفه ماست که فعالیت کنیم، کوشش کنیم و دنیائی را که بر ترویج، ‏چشم پوشی کردن، و حتی قانونی کردن کشتن، سوء استفاده کردن، و از بین بردن زنان پافشاری می‌کند را عوض ‏کنیم؟ چرا فکر میکنیم که این امری مربوط به زنان است؟ مردان نقشی محوری در سنگسار کردن، کشتن زنان بخاطر باصطلاح دفاع از حیثیت ناموسی، خشونت و تعدی علیه همسر، همسر ‏سابق یا شریک زندگی، و دختران و خواهران خود دارند.‏

رابطه ی خارج از چهار چوب ازدواج یک مساله کاملا شخصی است و به هیچکس ربطی ندارد که بخواهد در مورد آن نظر بدهد چه برسد به اینکه حکمی در این زمینه بخواهد صادر کند، حال که شما در شخصی ترین مسایل افراد هم دخالت میکنید و میخواهد قوانین و دستورهای کثیف اسلام را پیاده کنید چرا تفاوت قائل میشوید بین زن و مرد؟ در ایران، تعداد زنانی که  سنگسار شدند بجرم زنای محصنه چندین برابر مردانی است که این جرم را مرتکب شده اند. چرا چنین تفاوتی در تعداد وجود دارد در صورتی که این جرمی است که به توسط یک زن و ‏یک مرد مشترکأ انجام شده است. 

ما میدانیم که یک زن میتواند محکوم به زنا شود و در حقش حکم صادر شود حتی اگر روشن باشد که ‏هیچ تمایلی در داشتن رابطه جنسی نداشته است، وقتی که در واقع مرتکب هیچ کار خطائی نشده است، بلکه مورد تجاوز قرار گرفته ‏است. در تمام کشورها مردان برای جرم تجاوز به سختی به محاکمه کشیده میشوند زیرا حتی در این شرایط زن مورد نکوهش ‏قرار گرفته و شریک جرم محسوب میشود. بنابراین، در کشورهایی که زنا جرم به حساب می آید، یک زن مجرم به حساب می آید؛ ‏یک زنا کار، در حالی که مورد تجاوز قرار گرفته، از نظر بدنی مظلوم واقع شده و روحأ آسیب دیده است. علاوه بر تمام اینها، به او ‏تهمت زنا زده میشود و باید با مسئله سنگسار شدن دست و پنجه نرم کند.‏

تمامی این مشکلات و گرفتاریها ریشه در دین و مذهب، که بلای جان مردم است دارد و ما تا حد توانمان برای خشکاندن این عقاید کهنه و پوسیده میجنگیم.

سازمان عفو بین الملل گزارش داده است که از ابتدای سال میلادی جاری تاکنون چهل نفر در ایران اعدام شده اند. به گفته این سازمان ازاول ژانویه ۲۰۱۴ اعدام ۲۱نفر به صورت رسمی توسط جمهوری اسلامی اعلام شده است وگزارش های موثق هم اعدام نوزده نفردیگر را تأییدمی کند. سازمان عفو بین الملل اعلام کرده است شمار زیاد اعدامیان ایران که روز به روز در حال افزایش است نگران کننده است و تلاش جمهوری اسلامی برای تغییر وجهه بین المللی خود بی معناست. بر اساس گزارش کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران آمار سرانه اعدام در ایران بیش از هر کشور دیگری در جهان است. تعداد اعدام شدگان توسط جمهوری اسلامی درسال۲۰۱۱ ششصد نفر و در سال ۲۰۱۳ بیش از چهارصد نفر توسط این کمپین اعلام شده است. در واکنش به اعتراض جهانی علیه موج وسیع اعدام که جمهوری اسلامی با کمال بی رحمی و شقاوت براه انداخته است، صادق لاریجانی رئیس قوه قضائیه اظهارداشت که مخالفت با اعدام در واقع مخالفت با حکم اسلام است. البته این سخن تازه ای نیست و مقامات حکومت اسلامی بارها در موارد متعددی آن را بیان کرده اند. صد البته آقای لاریجانی سعی دارد سیاست آدم کشی سازمان یافته رژیم را همچون سایر سیاست ها و اقدامات ددمنشانه و جنایت کارانه حکومت را با توسل به اسلام ناب محمدی توجیه کند. لاریجانی و سایر مقامات می دانند و بارها و بارها تجربه کرده اند که می توان با سوء استفاده از اعتقادات و احساسات مذهبی مردم بسیاری از فسادها وجنایت ها و تبعیض های سازمان یافته و نهادینه شده علیه زنان و دگراندیشان و سلب حقوق کودکان وآزارهای جنسی به آنان را تحت نام اسلام توجیه کرد و خشن ترین و ضد انسانی ترین نوع مجازات ها را درجامعه رواج داد. لاریجانی سخنش را با این استدلال ادامه می دهد که قصاص نص قرآن کریم است و ما یک اسلام بیشتر نداریم که درحال حاضر تعبیر و تفسیر آن هم با مراجع تقلید وعلمای دین است. اما سخنان لاریجانی حاوی نکات نادرستی است. اول اینکه او ابتدا از اعدام سخن میگوید  و بعد برای توجیه آن به قصاص متوسل می شود درحالیکه اکثریت قاطع اعدامها در جمهوری اسلامی ربطی به قصاص ندارند و به بهانه های دیگری  نظیر محاربه با خدا و جرائم جنسی گرفته تا دست داشتن در مواد مخدر صادر و اجرا می شوند. لاریجانی همچنین با وقاحت از پاسخ گویی در مورد صدها اعدام سالانه دیگر طفره می رود و با خلط مبحث همه را به قصاص که بخش کمی از آنها را در بر می گیرد مربوط می کند. دوم اینکه او مدعی است یک اسلام بیشتر وجود ندارد. معنای این سخن نفی تمام اقلیت ها نه فقط در دو شاخه اصلی سنی و شیعه بلکه بین شاخه های مذهبی خود شیعه نیز هست. سوم او مدعی است که از این یک اسلام نیز تنها یک برداشت وجود دارد که مرجع تفسیر آن هم مراجع تقلید وعلمای دین هستند. که این سخن هم یاوه ای بیش نیست. اولا بسیاری از مسلمانان برداشت دیگری از اسلام را پذیرفته اند که از فقها نشأت نگرفته است و ثانیاً مراجع تقلید وعلمای دین در گذشته و حال نیز تفسیر های بسیار متضاد و بخصوص درمورد احکام اعدام دارند واکثریت آنان اجرای حدود اسلامی را درغیبت امام اجازه نمی دهند چه رسد به مجازات اعدام برای جرائم دیگر. مقامات جمهوری اسلامی به بزرگترین موج آدم کشی رسمی حکومتی در جهان امروز دست زده اند و در برابراعتراض های جهانی به استدلالهای سست و بی پایه متوسل می شوند. بزرگترین حربه دفاعی آنان پناه بردن به مذهب و حکم قصاص است که تنها برخی از اعدامها را در بر می گیرد. نو اندیشان دینی معدودی تلاش کرده اند نشان دهند که حتی حکم قرآنی قصاص نمی تواند توجیه کننده صدور و اجرای حکم اعدام باشد. جمهوری اسلامی به نام اسلام و قرآن به سیاست خشن و ضد انسانی اعدام ادامه می دهد وعمل خود را با سوء استفاده ازعقاید واحساسات مذهبی مردم توجیه می کند. در کارزار علیه اعدام باید با این سیاست موذیانه رژیم مبارزه کرد، باید به مردم نشان داد که بین اسلام و اعدام و حتی قصاص میتواند هماهنگی وجود نداشته باشد مسلمانان ایران می توانند مانند مسلمانان ترکیه جامعه ای بدور از اعدام داشته باشند بدون آنکه به عقاید مذهبی آنان خدشه ای وارد شود. این وظیفه در درجه اول متوجه دگراندیشان جامعه است که از اثرات سوء سیاست های ضد انسانی رژیم و از جمله اعمال دیوانه وار مجازات اعدام که تحت نام اسلام صورت میگیرد برای آیندگان نگرانند و خود ارزشهای انسانی جامعه بدون اعدام و قصاص را پذیرفته اند و در نهایت مبارزه با اعدام یک وظیفه انسانی است و بخشی از این مبارزه به تلاش های فرهنگی  برای زدودن توهماتی مربوط می شود که در جامعه درباره قصاص و ضرورت اسلامی آن وجود دارد.    

می خواهم در مورد فاجعه ای بنویسم که گریبانگیر جوامع سنتی مانند ایران می باشد. جامعه ای که به نام دفاع از ناموس زنان و دخترانی را که به دلیل داشتن یک رابطه ساده عاشقاته یا داشتن رابطه جنسی خارج از ازدواج یا اعتراض به یک ازدواج اجباری به حد مرگ از نظر روانی یا جسمی شکنجه می دهند و گاه به مرگ این زنان و دختران بی گناه که از ساده ترین حقوق انسانی خود محروم هستند منجرمی شود.

 آری در جامعه و در فرهنگ سنتی در ایران که زنان بدلیل عدم اشتغال به کار اغلب وابسته به مردان هستند در تمامی سطوح جامعه به طور قابل ملاحظه ای دیده می شود و وابستگی در این حد باعث ایجاد بردگی جنسی در جامعه کنونی ایران شده است بطوری که زنان در تمامی ابعاد زندگیشان در اختیار مردان قرار می گیرند واجازه تصمیم گیری در سرنوشت و آینده زندگی آنها کوچکترین جایگاهی پیدا نمی کند.این یک گرفتاری واقعی در جامعه ایران است.

این بردگی جنسی در اشکال گوناگون زندگی زنان و دختران خود را نشان می دهد.این بردگی در بسیاری از زوایای زندگی زنان خود را نشان می دهد.غیرت مردانه و ناموس و ناموس پرستی و حفظ آبرو به هر قیمت یک سنت دیرینه و عقب مانده در جامعه ایران است.جمهوری اسلامی هم در طول حاکمیت ننگین خود این سنت ها را نه تنها تجدید و تقویت کرد آنها را نیز به صورت قانون درآورده و این بردگی جنسی را به میلیونها زن در ایران تحمیل کرده است.

غیرت و ناموس و شرف یکی از ابعاد خشونت بار علیه زنان در ایران است. برای هرچه بیشتر تحت تملک قرار دادن زنان از این حربه استفاده میکنند چون در جامعه ای امروزی ایران هیچ جایگاهی برای اراده و خواست زن تعریف نشده است و از آنها حمایت قانونی نمی شود وزن به مانند یک کالا یا جنس درجه دوم تلقی می شود و تمامی این موارد منجر به بردگی هر چه بیشتر زنان در خانواده، و در ابعاد وسیعتر در جامعه می شود. وجود قوانین ضد زن و احکام زن ستیز اسلامی خود دلیلی برای رواج قتلهای ناموسی و ایجاد خشونت علیه زنان  در جامعه است. برای مثال در ماده ۶۳۰ قانون اساسی امده است هر گاه مرد همسر خود را در حال زنا با مرد اجنبی مشاهده کند و علم به تمکین زن داشته باشد می تواند در همان حال آنان را به قتل برساند یا اگر دختری به دست پدرش کشته شود اگر مادر و برادر اولیای دم پیگرد قضیه نباشد فقط به لحاظ عمومی یک دادگاهی تشکیل می شود و مجازاتی بسیار سبک برای پدر در نظر گرفته می شود و حتی ممکن است هیچ مجازاتی در نظر گرفته نشود و او تبرئه شود. ولی متاسفانه درذهن مردم ایران هیچ گونه چرایی ایجاد نمی شود که چرا در جامعه ایران یک مرد می تواند حق حیات را به راحتی از زنان بگیرند؟

در جامعه ای زمینه خشونت علیه زنان به لحاظ قانونی و اجتماعی فراهم است و نهاد های مدنی حضور چندانی ندارند دور از انتظار نیست حوادثی تکان دهنده در گوشه و کنار آن جامعه رخ دهد و ابعاد این حوادث انقدر خاموش باشد که می توانیم از قتلهای ناموسی به نام فاجعه خاموش در ایران امروزی نام برد اما روی سخن من به تمامی انسانهای آزاد اندیش می باشد که به قتلهای ناموسی که یک خشونت دیر پا علیه زنان در ایران است نه بگویند و اینگونه خشونت ها را محکوم کنند. همه ما میدانیم با وجود محدودیت هایی که در جامعه ایران وجود دارد، نیاز به آشکار سازی و اطلاع رسانی و فرهنگ سازی در این زمینه دارد. درست است که به دلیل عدم حمایت قانونی نیازمند زمان و فعالیت های گسترده می باشیم ولی می توانیم با محکوم کردن اینگونه قتل ها در جهت کمرنگ کردن و از بین بردن این گونه قتل های غیر انسانی سهیم باشیم بیاییم در کنار هم به این گونه خشونت های غیرانسانی پایان دهیم  ما می توانیم کافیست که بخواهیم.