ﺑﻌﺪ اﺯ ﻳﻚ ﻣﺎه ترس و اضطراب و تحمل ﻓﺸﺎﺭﻫﺎی ﺳﺨﺖ، ﺑالاﺧﺮﻩ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻳﺪ اﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻳﻢ. مجبور به خروج از ایران بودیم، برای آن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰی ﻛرده بودیم. شب جمعه رأس ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ بامداد اﺯ اﻳﺮاﻥ خارج ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ؛ﭼﻮﻥاﮔﺮ سفرمان به روزﺷﻨﺒﻪ به ﻭﻗﺖ اﺩاﺭی ایران بیفتد ﻫﺰاﺭاﻥ ﺧﻂﺮ ﻣﺎ ﺭا ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻴﻜﻨﺪ. خطراتی ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ مارا ﺭﻗﻢ ﻣﻴﺰﻧﺪ و ﺑﺎ ﺑﻮﺩ و ﻧﺒﻮﺩمان ﺑﺎﺯی ﻣﻴﻜﻨد. اوضاع چنان حساس بود که درآخرین لحظات خروج اعضا خانواده از مهاجرت ما ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻴﺸﻮند.آن هم ﺑﺎ ﻫﺰاﺭاﻥ ﺩاﺳﺘﺎﻥ و ﺩﺭﻭﻏﻬﺎی پر ازتناﻗﺾ، ﺩاﺳﺘﺎﻧﻬﺎیی ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ بافتنشان ﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩه بودیم. ﮔﺎهی اوقات شرایط مجبورت می کند ﺑﻪ بستگان خود ﻫﻢ ﺩﺭﻭﻍ بگویی. ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ بامداد اﺯ بستگان خود و اﺯ ﻛﺸﻮﺭی ﻛﻪ درآن دیده به جهان گشوده اید، ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺳﺎﻝ ﺩﺭ آﻥ زندگی ﻛﺮﺩﻩ ای و حتی ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻄ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺣﻴﻮاﻧﻴﺶ ﺗﻮ ﺭاﻋﺎﺩﺕ ﺩاﺩﻩ اﻧﺪ (با اینکه ﭘﺬﻳﺮﺵ اﻳﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﺮاﻳﻤﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮش آن ﺑﻮﺩﻳﻢ) ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ و ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ؛ ﺗﺮﻙ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﺩﺗﻬﺎ ﺳﺨﺖ و ﺁﺯاﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ اﺴﺖ اﻣﺎ ﭼﺎﺭﻩ ای ﺟﺰ ﻓﺮاﺭ اﺯ ﺩﺳﺖ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎﺭ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺣﻴﻮانی آن ﻧﺪاﺭﻳﻢ. ﻓﺮاﺭ اﺯ ﻇﻠﻢ، ﻓﺮاﺭ اﺯ ﺳﺘﻢ، ﻓﺮاﺭ اﺯ ﻗﻮاﻧﻴﻦ و ﻓﺮﻫﻨﮓ ارتجاعی وسنتی و ﻣﺬهبی و ﻣﺮﺩﺳﺎﻻﺭ ﻛﻪ حتی ﺑﺮاﻱ اﺟﺮای ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻛﺜﻴﻒ تو را ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﺝ ﺩﻫﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و ﻫﺰاﺭاﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ. ﺧﻼﺻﻪ پس اﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ و ماهها ﺩﺭﺑﺪﺭی ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ اﺯ ﻛﺸﻮﺭ و ﺗﺮﺱ اﺯ اینکه مبادا بستگانمان مورد شناسایی مزدوران ﺣﻜﻮمتی قرار بگیرند وآنها را مورد اﺫﻳﺖ آزار قرار بدهند، داشتن کمترین اطلاعات در مورد قوانین و مقررات پناهندگی، ﺗﺮﺱ اﺯ اینکه مبادا درخواست پناهندگی ات پذیرفته نشود و سالها در خارج از کشور ﻣﺟبوﺮ به زندگی مخفی شوید و…
ﺩﺭ ﺷﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺩاﺭﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺯ اﺳﺘﺮﺱ ﺩاﺷﺘﻴﻢ و ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺘﻬﺎ و اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ جستجو ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺘﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻴﻜﻨﻢ( سایت فدراسیون سراسری ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ اﻳﺮانی اﺳﺖ. ﻣﻦ و اﺳﻤﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭا ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ؛ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎ و ﭘﺎﺳﺨﻬﺎ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻌﻘﻮﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻆﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ اﻣﺎ ﺭﻋﺐ و ﻭﺣﺸﺖ اﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ و اﺗﻔﺎﻗﺎتی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﺎﻧﻴﺎﻥ اﺳﻼمی ﺑﺮاﻳﻤﺎﻥ اﻓﺘﺎﺩﻩ بود این اﺟﺎﺯﻩ را به ما نمی دهد اﻋﺘﻤﺎﺩ کنیم.به همه چیز محتاطانه نگاه می کنیم. عکسی ﺭا ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﺗﺼﻮﺭاﺕ ﻗﺒﻠﻲ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻫﺎی ﭼﺸﻢ ﺭنگی اﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﺮﺩ. ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺰاﺭ و ﻳﻚ سئوال و ﺟﻮاﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻦ و دوستم اﺳﻤﺎ ﺩﺭ آﻥ ﺷﺐ اﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﻢ و ﺑالاﺧﺮﻩ ﺭاهی ﺟﺰ اینکه اﻋﺘﻤﺎﺩ بکنیم ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ تلفنی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ است ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﻴﺮیم. تا ﺻﺒﺢ بیدار ماندیم؛ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ، ﺟﻮاﺏ ﺩاﺩ: “جانم اﺳﺪی ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ” ﻟﻬﺠﻪ اش ﻛﺮﺩی به نظر می رسید؛ و اﺩاﻣﻪ ﻣﺎﺟﺮا…
ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺭا ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭا ﺷﻨﻴﺪ و نکات بسیار منطقی و ﻗﺎﻧﻊ کننده ای را توضیح داد بطوری که از ترس و اضطرابی که داشتیم کاسته شد و آرامش بیشتری پیدا کردیم. تصمیم گیری در مورد اینکه به کدام کشور برویم و درخواست پناهندگی کنیم برایمان بسیار سخت است.در ﺗﻤﺎﺳﻬﺎی ﺑﻌﺪی ﺑﺎ ﺁﻗﺎی اﺳﺪی ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺸﻬﺮی اﻭ ﺷﻮﻳﻢ.
به طرف سوئد ﭘﺮﻭاﺯ ﻛﺮﺩﻳﻢ؛ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﭼﺸﻢ ﺭنگی ﻣﻨﺘﻆﺮ ﻣﺎ اﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. سوئد سرد بود من و دوستم اسما لباس زمستانی پوشیده بودیم. اما عبدالله اسدی ﺷﻠﻮاﺭﻙ و ﺗﻲ ﺷﺮﺕ به تن داشت. ﺩﺭﮔﻮﺵ ﻫﻤﺪﻳﮕر ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ. ﺗﺮﺱ و اضطراب دو باره به سراغمان آمد از خود می پرسیدیم ﭼﺮا اﻳﻦ مرد در این ﺳﺮﻣﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ است؟
ﺧﻨﺪﻩ، ﺷﻴﻂﻨﺖ ﻭ استرس همه جور ترکیب شده بود. مدام ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭی اﺳﻼمی ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻣﺎ ﺭا ﻧﻜﺸﺪ، ﻧﺪﺯﺩد و بلایی سرمان نیارد اﻣﺎ ﻧﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ و ﻛﻤﻜﻬﺎیی ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮﺩ طﻭر دیگری است. ﻳﻚ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻄ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﺸﻮﺭ ﺟﺪﻳﺪ, ﻣﺪﺗﻬﺎ اﻧﺘﻆﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﻛﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎمی ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ شرایطی ﺑﻮﺩ. اﻳﻦ اﻧﺘﻆﺎﺭ ﺳﺨﺖ به ﺭاﺣﺘﻲ ﻃﻲ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﺎ ﻣﺎﺭا ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ, اﺯ ﺣﻤﺎﻳﺘﻬﺎ و ﻛﻤﻜﻬﺎی اﻧﺴﺎنی اﻳﻦ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻮﻥ اﺯ اﺩﺑﻴﺎﺕ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩاﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ, ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺧﺮاﻓﺎﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ آﻥ ﺭا ﻣﻌﺠﺰﻩ و ﻛﻤﻚ ﺧﺪاﻳﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻤﻚ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺭا ﺩﺭ ﭼﻪ ﻭاﮊﻩ ای ﻳﺎ ﺟﻤﻠﻪ ای ﺧﻼﺻﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ و ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ اﺯ ﺗﻀﺎﺩ و ﺗﻨﺎﻗﻀﺎﺗﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ اﻭاﻳﻞ ﻫﺮ ﺩﻭستی ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺎ ﺭا ﺑﻪ ﺟﺎیی ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ مسیحی ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ …. اﻣﺎ اﻭﻝ اﻋﺘﻘﺎﺩ ﺿﺪ ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﺩﻭﻡ اﻋﺘﻤﺎﺩ ﻋﻘﻼﻧﻲ ﺑﻪ ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻥ و ﺷﺨﺺ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ اﺳﺪی نه تنهاﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎﺯﻩ ﺟﺪایی ﺭا ﻧﺪاﺩ ﺑﻠﻜﻪ اﺭاﺩﻩ و ﻋﺰﻣﻢ ﺭا ﺟﺰﻡ ﻛﺮﺩ ﺑﺮای ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﺎ ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻥ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﮔﺮﺩﻫﻤﺎیی ﺑﺎ همدﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ و اﻳﻦ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ را ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻟﺬﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ, ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻏﺪﻏﻪ آﻥ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﺠﻮﻳﺎﻥ بدون در نظر گرفتن باور سیاسی، مذهب، ملیت و جنسیت آنها، ﺭاﻫﻨﻤﺎﻳﻴﻬﺎ و ﻣﺸﺎﻭﺭﻩ ﻫﺎی دقیق و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺎﺭ، ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ و ﻫﺰاﺭاﻥ ﻛﻤﻚ ﺩﻳﮕﺮ.. ﻛﻪ ﺩﺭ اﻳﻦ مطلب ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ به همه آنها بپردازم. ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻗﺎﻣﺖ و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ اﺯ اﻗﺎﻣﺖ و کمیﺳﺮﻭﺳﺎﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ, اﮔﺮ ﻳﻚ بار ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩلیلی ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﭘﺎﺗوﻖ ﺣﻀﻮﺭ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ اﺯ ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ اﻡ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻡ و ﺩﻟﺘﻨﮓ آﻥ ﻣﻜﺎﻥ و ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ ﺧﻮﺩﻡ, ﭼﻨﺎﻥ ﺟﺎی ﺧﺎلی ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ اﻡ ﺭا ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ آﻥ ﺣﺲ ﻏﺮﺑﺖ ﻭﺩﻟﺘﻨگﻲ ﺭا ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﻲ میگذرانم. ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﺎﺩی و ﺷﻴﺮینی اﻗﺎﻣﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ و ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻢ، اﮔﺮﭼﻪ ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻥ و ﭘﺎﺗوﻖ ﺭا ﺑﺎ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ اﺳﺪی ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻥ اﻓﺮاﺩ اﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺯﻳﺎﺩی ﻫﻤﻜﺎﺭی ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و اﻳﻦ اﺭاﺩﻩ و ﻋﻼﻗﻪ ﻓﺮاﻭاﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻥ و ﺷﺨﺺ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ اﺳﺪی ﺳﺘﻮﺩﻧﻴﺴﺖ و ﻫﺰاﺭاﻥ اﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺷﺨﺎﺹ و ﻓﺪﺭاﺳﻴﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭا ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻜﺸﺎﻧﺪ. و ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺷﻌﺮ ﻭﺻﻒ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ که
اﻻ اﻱ ﭘﻴﺮ ﻓﺮﺯاﻧﻪ ﻣﻜﻦ ﻣﻨﻌﻢ ز ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ
ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺮﻙ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﻟﻲ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻜﻦ ﺩاﺭﻡ