این روزها دولت روحانی بر طبق وعده ای که در کارزار انتخاباتی داده بود مشغول تهیه بیلان کاری ۱۰۰ روز اول خود بود. اما پرسش اینجاست که او به راستی پیرامون چه دستاوردهایی می خواست گزارش بدهد؟!
به نظر می رسد که حتی حامیان دولت روحانی و اصلاح طلبان نیز در بیان این دستاوردها دچار تردید هستند. سخنان اخیر محمد خاتمی و عبدالله نوری و تنی چند از این جماعت٬ در مورد منتفی شدن آزادی زندانیان سیاسی و بی تفاوتی دولت روحانی نسبت به این موضوع و نکاتی راجع به باالاتر رفتن نرخ تورم، نشان از نارضایتی آنان دارد. با نگاهی به عملکرد دولت روحانی در این ۱۰۰ روز مشاهده می کنیم که تورم افسار گسیخته هم چنان می تازد و از مرز ۴۰ درصد نیز گذشته و کمر قشر آسیب پذیر جامعه را شکسته است. به دلیل این که اقتصاد در ایران هیچ تغییر اساسی صورت نگرفته و تولیدات داخلی به دلیل واردات بی رویه (و سرازیر شدن سود سرشار آن به جیب آقایان) و تحریم های چندین ساله با رکود وتعطیلی کارخانجات و کارگاهها مواجه شده است در نتیجه هر روز بر تعداد بیکاران افزوده می شود به طوری که کارشناسان وقوع سونامی بیکاری را هشدار داده اند؛ این سونامی با رقم تکان دهنده بیش از ۷ میلیون نفر با ورود جوانان و تحصیل کردگان چند سال اخیر به بازار کار نیز مواجه است . و به نظر نمی رسد که دولت کنونی بتواند این معضل را به راحتی حل کند٬ زیرا با روشن شدن وضعیت اقتصادی و بیکاری به وسیله آمار و ارقام معلوم می شود که کارنامه دولت قبلی جز ویرانه ای کامل چیز دیگری نبوده است و این ویرانی آنقدر همه گیر است که به حوزه محیط زیست هم کشیده شده و خبرهایی نظیر خشک شدن دریاچه ارومیه و زاینده رود و آلودگی بیش از حد شهرهایی نظیر اراک و اهواز نشان از سوء مدیریت و سیاستهای مملکت برباد ده مسٔولان کشور دارد.
نکته دیگر این که باید دید آقای روحانی در برخورد با دولتهای موازی (دولت سایه) یعنی همان بخشهایی که تحت کنترل خامنه ای و سپاه و یا نهادهای نظامی و امنیتی است و فلج شدن اقتصاد و تولیدات داخلی به همت آنها انجام می گیرد تا خود بتوانند از طریق اسکله های اختصاصی برای ورود و خروج انواع کالا و قاچاق ثروتهای نجومی صدها میلیارد دلاری را به جیبشان وارد کنند و فقر و تباهی و بی خانمانی را نصیب مردم نمایند چه سیاستی در پیش گرفته است؛ و البته روشن است که ورود به این عرصه خط قرمز همه جناح هاست و هیچ دولتی حق پیش کشیدن این بحث را نداشته و نخواهد داشت. از آن طرف،
نفتی که قرار بود بر سر سفره مردم بیاید دربست صرف پر کردن جیب نهادهای امنیتی و نظامی تحت کنترل ولی فقیه است و یا صرف امتیاز دهی و باج دهی به به بعضی کشورهای همسایه که از طریق حمایت آنها چند صباحی بیشتر به عمر ننگین خود بیفزاید.
در زمینه فرهنگی در مقابل توقیف روزنامه بهار به دلیل انتشار مطلبی در ارتباط با انتخابی بودن ولایت و( روانه زندان شدن نویسنده و چاپ کننده آن) مسٔولین ذیربط در دولت و خود روحانی حتی یک اعتراض کوچک و رسمی انجام نشده در حالی که در وعده های انتخاباتی ایجاد فضای غیر امنیتی و باز و مبتنی بر قانون را داده بود.
جمهوری اسلامی بنابر ذاتش از بدو شکل گیری منحوس اش یک نظام همه کُش بوده است و برایش بهایی و یهودی و گبر ونصاریٰ و چپ و راست تفاوتی نداشته و ندارد و به همین دلیل است که تحمل شنیدن هیچ صدای اعتراض و انتقادی را ندارد و می بینیم که دستگاه سرکوب رژیم نه تنها از کار نایستاده است بلکه چرخش موتور ماشین اعدام سرعت بیشتری نیز گرفته است و تعداد اعدامها و میزان خشونت رژیم چند برابر گشته است و برای این کار نیاز به بهانه ندارد بلکه بهانه را می سازد٬ هر کس را خواسته بزند بهانه ی مناسب اش را به بهترین شکل می سازد.
مهمترین بخش این دورهٔ ۱۰۰ روزه توافق اتمی ایران با گروه ۱+۵ است . اما باید دید که سهم مردم ایران از این توافق چیست؟
تجربه نشان داده است که از این توافق های بین حکام به مردم ایران نصیبی نمی رسد. واقعیت این است که بر اساس برنامه های استراتژیک غرب ساختار اقتصادی و سیاسی ایران باید تکانی می خورد و اگر جمهوری اسلامی مقاومت می کرد ناچار با بمب افکنهای ناتو تکانش می دادند.رژیم جمهوری اسلامی یک عمر عربده کشید که غنی سازی حق مسلم ماست و در این راه میلیاردها دلار از سرمایه های آن سرزمین را که می توانست شکم گرسنگان آن جامعه را سیر کند صرف غنی سازی کردند٬ در حقیقت خرج کردن این ارقام نجومی برای هیچ.
جمهوری اسلامی بنابر ماهیت ارتجاعی و جنایتکارش ٬ اگر بر اساس توافق انجام شده با ۱+۵ حتی میلیاردها دلار به این حکومت ضد انسانی داده شود٬ نه تنها کارگرانی که ماههاست حقوق دست رنج خود را نگرفته اند به نوایی می رسند و نه فقر و بیچارگی و اعتیاد و فحشاء از بین می رود.بنابراین ٬ تا این رژیم ضد بشری بر روی کار است ٬ چه با تحریم و چه بی تحریم٬ کماکان در آن سرزمین طلای سیاه ٬ کلیه به فروش می رسد.