مهربان مادرم، شعله جان، عزیزتر از جانم، نمی‌خواهم زیر خاک بپوسم. نمی‌خواهم چشم و قلب جوانم خاک شود، التماس کن که ترتیبی داده شود که به محض دار زدنم، قلب، کلیه، چشم، کبد و هر چه که قابل پیوند زدن است از بدنم جدا و به کسی که نیاز دارد هدیه شود…. نمی‌خواهم گیرنده عضو نامم را بداند و گلی برایم بیاورد و حتی فاتحه‌ای بخواند…
اینها جملاتیست که ریحانه جباری در زندان گفته است.
هیلا صدیقی در صفحه فیس بوک خود از بعضی از روشهای کمپین گله کرده بود، اینکه بعضی‌ها باعث رنجش خانواده مقتول و موجب نفرت و کینه خانواده داغدار می‌شوند، که در نهایت سودی برای ریحانه ندارد…
در پرونده مورد بحث ریحانه جباری، به نظرم حتی اگر مقتول همان آدم منفوری که ریحانه گفت باشد، هیچ دلیلی نداردکه با تکرار این موضوع عذاب روحی، روانی برای خانواده آن مقتول ایجاد کنیم. هر کسی مسئول رفتار خودش است.فکر نمی‌کنم که دوستان فعال خارج از کشور و فعالین فضای مجازی هم هدفشان این باشد که نمک به زخم خانواده مقتول بپاشند. هدف متوقف کردناعدام‌ها است.
متاسفانه دولت جمهوری اسلامی کارش شده است زور گفتن و تبعید و زندانی کردن، ممنوع الخروج کردن و اعدام کردن و البته اختلاس و بالا کشیدن سرمایه‌های کشور و در فضای امنیتی که ایجاد کرده به هیچ کس حتی اجازه فعالیت مدنی هم نمی‌دهد. دولت ایران بصورت علنی با “هر مدل” گردهمائی و کمپین و فعالیتهای سیاسی، اجتماعی و مدنی و صنفی وغیره مخالف بوده و با خشونت کامل برخورد میکند، میبینید که حتی از جمع شدن چند جوان سرکوچه هم میترسد. نمونه‌اش گروه‌های امدادگر حادثه زلزله که خیلی‌هاشان زندانی کشیدند! دستگیری جوانان کرد در جلسه کلاس زبان کردی! حمله به جلسات و گردهمائی‌های دراویش و مسیحیان و…! مخالفت با انجمن‌ها و اتحادیه‌های کارگری و اصناف و هزاران مثال و نمونه ظلم دیگر که بحثش در این مجال نمی‌گنجد.در مملکتی که وکیل زندانی به جرم “وکالت موکلش” زندانی می‌شود چه جای حرف زدن از این فعالیت‌هاست!؟
حکومت خودش باعث نفرت و بانی نفرت پراکنی در جامعه شده، وقتیکه در جواب تروریستهای جیش العدل زندانی‌های سنی را اعدام میکند، فرهنگ خشونت و زورگوئی و انتقام را ترویج می‌دهد. این خشونت و انقام جوئی و جبر و زورگوئی مردم را به تنگ آورده و از کل حکومت و قوانینش متنفر کرده است. این فضای اعتراضات خارج از کشور و فضای مجازی تنها روزنه موجود برای عقده گشائی و فریاد مردم مظلوم است. با توجه به اینکه مردم داخل ایران نمی‌تواننددر همین فضای مجازی هم دردشان را بگویند، باید به همه کسانی که به اندازه شجاعت، آزادی و توان و فهم خودشان در این راه قدمی برمی‌دارند فرصت داد و آفرین گفت.
ما تا زمان اجرای حکم اعدام ریحانه وقت زیادی نداریم و متاسفانه در این فرصت کوتاه نمی‌توانیم قوانین جمهوری اسلامی را عوض کنیم، هرچند که تلاش خودمان را می‌کنیم تا با همین کمپین‌ها و تظاهرات‌ها در سراسر دنیا جلوی اعدام را بگیریم، اما ممکن است تا آنموقع دیر شده باشد و نشود برای این دختر جوان کاری کرد. اما میتوانیم در این فرصت کوتاه برای ریحانه هم همان کاری را بکنیم که سینماگران با فیلم “خط ویژه” برای جلوگیری از اعدام یک جوان بیست و شش ساله انجام دادند و سیصد میلیون تومان دیه این جوان را جمع کردند. نکته قابل توجه درباره این حرکت این است که خانواده مقتول علاوه بر اعلام رضایت، گفته‌اند که پول دیه جمع شده را برای ساخت یک مدرسه در همان منطقه فقیرنشین هزینه می‌کنند.
بیایید ریحانه را نجات دهیم. ما از خانواده مقتول، و هر کسی که امکان کمک دارد می خواهیم که ریحانه را نجات دهد.
به امید لغو مجازات اعدام در ایران و با آرزوی قلبی برای توقف اعدام ریحانه جباری و اعدام‌های دیگر، که بیشتر سیاسی و عقیدتی هستند.
بهنام گلستانی