همیشه وقتی سخن از نا کجا آباد به میان میاید ناخودآگاه جایی دور و دست نیافتنی در فکرمان مجسم میشود و مکانی تخیلی را برایمان تداعی میکند که فقط در اذهان نقش بسته و وجود خارجی ندارد. آیا کسی در واقعیت به چنین جایی سفر کرده است؟
شباهتهای زیادی بین ناکجا آباد و زندانهای رژیم جمهوری اسلامی وجود دارد. تمامی کسانی که دل در گرو آزادی به میهن دارند بطور حتم به ناکجا آباد رفته اند. وقتی در زندانهای به زنجیر کشیده شده دیکتاتوری، فریادت در گلو خفه میشود آخر دنیا را با تمام وجود حس میکنی. جایی که اشعه آفتاب را نمیتوانی لمس کنی ونور مهتاب را باور نداری، لطافت نسیم بر گونه هایت نمی نشیند و باد موهایت را نوازش نمیکند، چنین جایی صددرصد نا کجا آباد خواهد بود، ومن باور ندارم که بازرسان سازمان ملل اجازه ورود به نا کجا آباد را داشته باشند وحتی اگر از خط قرمزها عبور کرده واجازه بازدید از زندانها را داشته باشند آیا فکر میکنید آنان را به زندانهایی که زندانیانش به جرم دگراندیشی، آزادی بیان و اندیشه، دموکراسی خواهی برای صلح وآرامش، قلمی توانا وفصاحت کلام، آزادی در مذهب ویا اعاده حق مظلوم از ظالمان دیکتاتور در چنگال استبداد اسیرند، میبرند ؟
رژیم جمهوری اسلامی آنقدر به دروغ اذعان داشته، درزندانهای ایران زندانی سیاسی وجود ندارد که خود نیز این موهم را باور داشته وبا زدن برچسب معروف اقدام علیه امنیت کشور به سیاسیون، گویی با این ترفند مسئولیت جنایاتش را از سر باز میکند. کدام روزنامه نگاری را سراغ دارید که با قلمش امنیت کشور را به خطر انداخته است ویا چه کسانی با اندیشه دموکراسی خواهی وآزادی بیان باعث بر هم زدن امنیت کشور و اقدام علیه آن میشوند؟ آیا جوانانی که بعد از انتخابات تقلبی خرداد ماه سال هشتاد و هشت در آرامش و سکوت به خیابانها رفتند و تنها درخواستشان به حساب آوردن رأی شان بود، چطور امنیت کشور را به خطر انداختند که خود براثر ضربات باتوم ویا شلیک مستقیم گلوله در کف خیابانها جان دادند؟
بر هم خوردن امنیت کشور زمانی تعریف میشود که عده ای با سلاح گرم در خیابانها آرامش را از مردم سلب کرده وباعث نا امن شدن معابر باشند، اینکار که در خور لباس شخصی ها و بسیجیان خودتان است که آرامش یک ملت را به هیچ می انگارد ودر خیابانها رعب و وحشت ایجاد میکنند. پس جای آنها در زندان است نه سیاسیونی که فقط سودای آزادی در سر دارند وبدنبال آزادی بیان در زندانهای رژیم استبدادی در غل و زنجیرند.
سازمان ملل قصدش از تعیین وفرستادن بازرس ویژه به ایران چیست؟ آیا قصد دارد گزارشی از نقض حقوق بشرتهیه کند؟ زهی خیال باطل است که در سرمی پروراند. چرا که رژیم جمهوری اسلامی به این راحتی دم به تله نمی دهد و اگربا ورود بازرسان سازمان ملل نیز موافقت کند، قبل از حضور بازرسان رژیم هر گونه آثار ظلم و جنایتی که هاکی از نقض حقوق بشراست را یا با تهدید ویا با تبعید پاک میکند. برخی از زندانیان را با تهدید علنی مهر سکوت بر لبهایشان میزند و بدین گونه خاموش میکند و برخی را به ساختمانهای دیگری منتقل میکند تا بازرسان از حضور آنان بی اطلاع باشند.
از سازمان ملل متحد در شگفتم چرا که میداند با وجود اینهمه فرافکنی ، دروغ و تقلب، ظلم و جنایتی که بطور علنی رژیم در چند سال اخیرانجام داده است و با هجوم این همه پناهنده که وطنشان را رهاکرده به امید سر پناه امنی که بتوانند در زیر آن بدون هراس از شکنجه و تهدید بیاسایند، چه حاجتی به بازرس ویژه؟ به اعتقاد تمامی فعالان حقوق بشر، مدارا کردن با چنین رژیمی کاری بس عبث است. باید چاره ای دیگر اندیشید.