حتما اطلاع دارید که گروهی از پناهجویان کرد ایرانی که به خاطر ترس از شکنجه و اعدام از ایران گریخته اند تا زمان صدور این نامه بیش از ۷۰ روز است که در مرکز شهر استکهلم دست به تحصن زده اند. با گذشت ۷۰ روز از تحصن پناهجویان در استکهلم، اداره مهاجرت این کشور کماکان حاضر به پذیرش هیچ یک از خواسته های  آنها نشده و اساسا هیچ واکنشی در این مورد نشان نداده است. تنها واکنشی که اداره مهاجرت در طول این مدت در مقابل اعتراض پناهجویان نشان داده است این بوده که در سه مورد و هر مورد هیات دونفره ای به محل تحصن پناهجویان بروند و بدون اینکه  راه درستی پیش پای آنها بگذارند محل تحصن را ترک نمایند.

 

تا کنون اداره مهاجرت تمایلی به پذیرش حق پناهندگی این پناهجویان نشان نداده است بطوری که مدتی پیش تعدادی از آنها دست به اعتصاب غذا زدند و یکی از آنها برای چند روز در اعتراض به عدم پذیرش حق پناهندگی، لبهای خود را دوخت. در همین رابطه فدراسیون و بسیاری از سازمانهای دیگر از متحصنین خواستند تا بدلیل جلوگیری از وخامت جسمیشان به اعتصاب غذای خود پایان دهند. اما اعتراض آنها به صورت تحصن با وجود هوای بسیار سرد و غیرقابل تحمل در زیر یک چادر همچنان ادامه دارد. زنان و کودکان خرد سال آنها نیز در بسیاری از اوقات در محل تحصن بسر می برند. واقعیت این است که روزانه صدها نفر از مردم عادی تا مقامات دولتی و سازمانهای مدافع حقوق پناهندگی، روزنامه نگاران، شخصیت های هنری و فرهنگی و  گروههای توریستی به محل تحصن مراجعه و به سیاست سخت پناهنده پذیری دولت سوئد اعتراض می کنند.

 

علاوه بر این صحنه های دلخراش تصاویر تحصن  پناهجویان در سایت های اینترنتی و رسانه های مختلف در این فصل سرما، مو را بر تن هر انسانی راست میکند. متاسفانه این صحنه ها در یکی از کشورهای اتحادیه اروپا به نام سوئد اتفاق افتاده است که سالها بود به عنوان کشور حامی حقوق بشر شهرت پیدا کرده بود. در ماههای مارس، آوریل و ماه مه سال جاری در شهر گوتنبرگ نیز ۷۰ پناهجوی دیگر ایرانی نیز در اعتراض به نقض حقوق پناهندگی خود  دست به تحصن و اعتصاب غذا زدند. این اعتراضات دلائل واقعی دارد؛ ولی نه دولت سوئد و نه اداره مهاجرت نمی خواهند دلیل این همه اعتراض را که از سوی پناهجویان ایرانی در سوئد صورت می گیرد برسمیت بشناسند. نمی خواهند بپذیرند این پناهجویان بدلیل ترس از بازگشت به کام مرگ دست به اعتراض می زنند. در طول ۸-۷ ماه گذشته بالغ بر۲۰ پناهجوی ایرانی از سوی پلیس این کشور بازداشت شدند و اگر سازمانهایی مثل ما نبودند و یک مبارزه چند ماهه را برای جلوگیری از تحویل آنها به جمهوری اسلامی سازماندهی نمی کردند اکنون همه آنها در زندانهای مخوف جمهوری اسلامی بسرمیبردند.

 سئوالی که فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی از دیوان عالی کشور سوئد دارد این است که چه اتفاقی در ایران افتاده است که در مدت کوتاهی بیش از ۲۰ پناهجوی ایرانی به قصد دیپورت به ایران بازداشت می شوند؟ آیا از نظر دولت سوئد آمار اعدامها کاهش یافته و یا  اینکه ارزیابی اداره مهاجرت این است که در ایران کسی را بدلایل سیاسی زندانی نمی کنند؟ آمار اعدامها که روز به روز در حال افزایش است.

 اداره مهاجرت در سال جاری درنامه ایکه برای سازمان ما نوشت، گفته است: “اداره مهاجرت وضعیت حقوق بشر در ایران را تعقیب می کند و تحقیقات اداره مهاجرت نشان می دهد که در سال گذشته صدها نفر در ایران بدلایل سیاسی اعدام شده اند.”  دو هفته پیش اداره مهاجرت سوئد گفته است: تحیقات این اداره  نشان می دهد که ایران فعالیتهای سیاسی پناهجویان را در سوئد کنترل می کند. اگر اینطور است پناهجویان متحصن در استکهلم باید بیشتر ازهمه مورد شناسای عوامل رژیم ایران قرار گرفته باشند. این پناهجویان همگی از ترس مجازاتهای ناعادلانه و غیر انسانی ازآن کشور فرار می کنند. بارها گفته ایم که در ایران یک حکومت فاشیستی – مذهبی حاکمیت می کند که صدای هر مخالفی را با زندان و شکنجه و اعدام پاسخ می دهد. پناهجویان ایرانی محصول چنین شرایطی هستند. پناهجویان متحصن کرد در شهر استکهلم اکثرا از چهره های علنی مبارزه علیه رژیم اسلامی در ایران  میباشند و سالها در مقابل تعرض جمهوری ایستادگی کرده اند ولی با این وجود درخواست پناهندگی همه آنها از سوی مراجع پناهنده پذیری سوئد پاسخ رد گرفته و حکم اخراجشان را به ایران صادر کرده اند. یکی از شاخصهای پذیرش پناهندگان در مفاد کنوانسیون ژنو مصوب ۱۹۵۱ عضویت افراد در گروههای سیاسی و اجتماعی است.همه این افراد از اعضای حزب دمکرات در کردستان ایران هستند و از این نظر نیز نباید هیچ توجیهی برای عدم پذیرش آنها وجود داشته باشد.

 

چرا باید در یک کشور اروپایی عضو کنوانسیون ژنو، پناهندگانی که  از جهنمی مثل جمهوری اسلامی آمده اند برای اثبات دلایل فرارشان مجبور به دوختن لبهای خود شوند و یا به مدت سه ماه دست به سختترین مبارزه درخیابانها بزنند؟ پناهجویان متحصن در استکهلم بدون اقامت، بدون کار، بدون مسکن، بدون خدمات درمانی و بدون داشتن یک آینده روشن در این مملکت زندگی کرده و اکنون هم مجبور شده اند دست به مبارزه سخت و بی انتهایی بزنند و با سرمای سوزناک و غیر قابل تحمل دست و پنجه نرم کنند. هنوز هیچ مرجع قانونی رسیدگی به امور زندگی این پناهجویان را به عهده نگرفته است. از این جهت از دیوان عالی کشور سوئد می خواهم که در اسرع وقت در این مورد دخالت کند و به وضعیت فلاکت بار این پناهجویان رسیدگی کند. از جانب فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی از همه ایرانیان و مردم شریف و انساندوست سوئد می خواهم که پناهجویان متحصن را در حلقه محبت گرم و صمیمانه خود بگیرند. این پناهجویان هم اکنون به غذا و گرما و درمان و حمایت و محبت انسانی  همه ما نیاز مبرم دارند. همه ما لازم است کمک کنیم  تا  اداره مهاجرت حق پناهندگی آنها را برسمیت شناخته و اجازه بدهد آنها در سوئد بمانند.

 

عبدالله اسدی

دبیر همبستگی، فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی

۱۸ نوامبر ۲۰۱۱