تصمیم دولت کانادا به اخراج پناه‌جویانی که پس از دریافت اجازه اقامت به کشورهای خود رفت‌وآمد می‌کنند، تصمیمی غیرانسانی و غیرقابل‌قبول است و باید مورد اعتراض جامعه جهانی قرار بگیرد. فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی از همه سازمان‌های بشردوست و مدافع حقوق پناهندگی و از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و از مردم شریف کانادا و اتحادیه‌های کارگری در آن کشورمی خواهد که به تصمیم دولت و اداره مهاجرت کانادا مبنی بر اخراج این دسته از پناهندگان شدیداً اعتراض کنند.

این دسته از پناهندگان که درخطر لغو اقامت و اخراج از کانادا قرارگرفته‌اند، دارای اقامت دائم و یا بعضاً دارای اجازه اقامت موقت هستند و سال‌هاست در آن کشور زندگی می‌کنند، بسیاری از آن‌ها شاغل هستند، یا در حال تحصیل هستند و می‌خواهند دارای حق‌وحقوق مساوی و برابر باشند. سفر پناهندگان پس از گذشت سال‌ها به کشورهای مبدأ به معنای رفع ناامنی و پایان مشکلات آن‌ها در کشورهای محل تولدشان نیست. برای مثال شمار زیادی از پناهندگان ایرانی که برای اولین بار به‌قصد سفر، به ایران رفته‌اند شرایط زندگی در ایران را چنان وحشتناک تعریف می‌کنند که به‌هیچ‌وجه حاضر نیستند برای بار دوم به آن کشور سفر کنند.

بسیاری از پناهندگانی که از عراق و افغانستان و فلسطین و نیجریه و سوریه و شمال آفریقا آمده‌اند، امکان سفر به کشورهای خود را دارند و می‌توانند برای مدتی کوتاه از بستگانشان دیدن به عمل‌آورند ولی امکان ادامه زندگی در آن کشورها را ندارند. کودکانی که به همراه والدینشان اقامت کانادا را گرفته‌اند و یا تنها وارد آن کشور شده و از اجازه اقامت کانادا برخوردار شده‌اند با روش‌های زندگی در کانادا پیوند خورده‌اند، بنابراین هیچ دولتی نباید تنها به دلیل سفرشان به کشورهای مبدأ اجازه اقامت آن‌ها را پس بگیرد. آن‌ها سال‌هاست در کانادا به مدرسه می‌روند، زبان یاد گرفته‌اند و با فرهنگ و نُرم‌های زندگی و آزادی‌های فرهنگی و شرایط اجتماعی در کشور کانادا بار آمده‌اند و پس از سال‌ها دوری از جنگ و آوارگی و قحطی و گرسنگی به یک آرامش نسبی رسیده‌اند. ازاین‌جهت نیز تصمیم به اخراج آن‌ها غیرانسانی و تعرضی آشکار به حقوق پناهندگان محسوب می‌شود. به همین خاطر لازم است چنین تصمیمی شدیداً مورد اعتراض قرار بگیرد.

پناه‌جویانی که هدف تصمیم اخیر دولت کانادا قرارگرفته‌اند مستقل از اینکه هرکدام از آن‌ها از کدام کشور به کانادا پناهنده شده‌اند، هرکدام به دلایل خاصی در آن کشور تقاضای پناهندگی کرده‌اند. برای مثال، هم‌جنس‌گرایان و دوجنس‌گرایان که به دلیل هزار و یک محدودیت قانونی و اجتماعی کشور خود را ترک کرده‌اند و امکان زندگی با هم‌جنس خود را نداشته‌اند و یا زنانی که به دلیل ترس از ازدواج اجباری و خشونت‌های خانوادگی و رفتارهای اخلاقی و ناموسی فرار کرده‌اند امکان سفر به کشورهای مبدأ را دارند ولی امکان ادامه زندگی در آنجا را ندارند.

در هیچ جایی از مفاد کنوانسیون ژنو مصوب ۱۹۵۱ در مورد معیارهای پذیرش پناهندگان، ذکر نشده که اگر پناهندگان زمانی به کشور خود سفر کردند اجازه اقامتشان پس گرفته می‌شود، برعکس، بندبند آن مبتنی است بر پناهندگی به دلیل ترس موجه از مورد ظلم قرار گرفتن افراد. پس افراد فقط به‌واسطه زندانی شدن و شکنجه و مجازات مرگ مورد ظلم قرار نمی‌گیرند. کسانی که در حمایت از تصمیم دولت کانادا برای لغو اقامت این دسته از پناهندگان امضاء جمع می‌کنند نه‌تنها کمکی به پناه‌جویان نمی‌کنند، بلکه اقدامشان کاملاً به ضرر پناه‌جویان و پناهندگان و در دفاع از سیاست راسیستی دولت کانادا قرار می‌گیرد. معیارهای پذیرش پناه‌جویان بسیار وسیع‌تر از آن است که به کشورهای مبدأ سفر کنند یا نکنند؛ مثلاً تحقیر شدن یک شاخص مهم برای پذیرش پناه‌جویان است. تحقیر به دلیل نوع شغل و یا تحقیر به دلیل نقص عضو، تحقیر به دلیل دارا بودن گرایشات جنسیتی خاص، برای مثال هم‌جنس‌گرایان و ترنسکشوال‌ها، تحقیر به سبب دارا بودن یک عقیده خاص. درخواست پناهندگی به سبب محرومیت قانونی از امرارمعاش، درخواست پناهندگی به دلیل عدم اعتقاد به مذهب و سرکوب مذهبی، درخواست پناهندگی به این دلیل که افراد از سوی یک گروه فشار باندسیاهی و یا قبیله‌ای انتقام‌جو مورد تهدید و تحت تعقیب قرارگرفته باشند و درصورتی‌که مقامات دولتی کشور محل تولد افراد نخواهند و یا نتوانند امنیت جانی آن‌ها را در مقابل چنین تهدیداتی تضمین و تأمین نمایند.

توصیف موارد پناهندگی یک اصطلاح بین‌المللی است که اساس آن در کنوانسیون پناهندگی سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا پایه‌گذاری شده است. ممکن است افراد باوجوداینکه پناهنده سیاسی نیستند از حق دریافت اجازه اقامت به‌عنوان فرد نیازمند به پناه، برخوردار شوند. پس بسیاری از پناهندگانی که دارای چنین دلایلی برای پناهندگی بوده‌اند و برمبنای معیارهای فوق اجازه اقامت دریافت کرده‌اند می‌توانند به کشور مبدأ سفر کنند ولی ادامه زندگی برایشان در آنجا ممکن نیست. این نوع تصمیمات بهانه‌ای است برای اعمال سیاست‌های راسیستی احزاب دست راستی علیه پناهندگانی که هرکدام از آن‌ها متحمل بهای روحی و عاطفی سنگینی شده‌اند تا به یک زندگی انسانی‌تر دست پیدا کنند. سالانه صدها نفر درراه پناهندگی جان و سرمایه زندگی خود را از دست می‌دهند. نباید به دولت کانادا اجازه بدهیم به این بهانه‌ها حق زندگی را از آن‌ها سلب کند.

همبستگی، فدراسیون سراسری پناهندگان ایرانی

۲۰ مارس ۲۰۱۵