یک تحقیق جدید نشان می دهد که سیستم اجتماعی آلمان که در ادغام اجتماعی مهاجران موفق نیست، از مهاجرت نفع می برد. بنابر آمار این تحقیق ۶.۶ میلیون مهاجر بدون تابعیت آلمان ۲۲ میلیارد یورو در یک سال به این کشور پرداخته اند.

نیهاد سورگیچ زمانی که به سن ۱۴ سالگی به برلین آمد، خیلی ناامید بود، چرا که این شهر آن گونه نبود که او براساس قصه‌ های والدین اش تصور می کرد. او تازه مکتب متوسطه را در ترکیه تمام کرده بود که به آلمان آمد. تلویزیون سیاه و سفید فقط دو شبکه را می گرفت و هر دو به زبان آلمانی بودند. یکی از این شبکه ها «دی دی آر ۱″ و دیگری «دی دی آر ۲″ بود. چند ماه بعد که او می توانست اندکی به آلمانی صحبت کند، دریافت که این دو شبکه تلویزیونی متعلق به کشور دیگری هستند، یعنی آلمان شرق.

شبکه های تلویزیونی آلمان غرب سابق در طبقه همکف آپارتمان های نزدیک دیوار برلین قابل دریافت نبود. منطقه ای که ارزان قیمت ترین خانه ها را در آن زمان داشت. آنجا مکانی بود که به گفته مردم آن زمان خارجی هایی که «کارگران مهمان» خوانده می شدند زندگی می کردند. مردمی که به طور معمول گمان می رفت بعد از چند سالی دوباره به کشورشان بازمی گردند.

زمانی که هیچ برنامه ای برای ادغام اجتماعی خارجی ها در جامعه وجود نداشت، سورگیچ با شماری دیگری از خارجی ها در یک صنف مکتب شامل شد. وی می گوید: «من به زودی دریافتم که اگر می خواهی اینجا برای خودت کسی باشی، باید از حد متوسط بهتر شوی.» او در کتابخانه کتاب های کودکان را می خواند تا آلمانی یاد بگیرد. سپس وی درخواست کرد که از صنف خارجی ها به صنفی منتقل شود که دانش آموزان آلمانی حضور داشتند.

مهاجرت، منفعتی برای سیستم اجتماعی

چهل و دو سال بعد، سورگیچ خبرنامه ای را پس از اینکه سه جمله اش را خوانده بود به زمین انداخت. این خبرنامه در مورد نتیجه مطالعات بنیاد برتلزمن بود که در مورد هزینه و منفعت آلمان از مهاجرت پس از تجزیه و تحلیل منتشر شده بود. جمله ای که وی را پس از خواندن عذاب داد، این بود: «۶.۶ میلیون فرد فاقد پاسپورت آلمانی، در سال ۲۰۱۲ مبلغ ۲۲ میلیارد یورو به سیستم اجتماعی آلمان پرداخت کرده اند.»

این خبر برای کسی که سال ها برای ادغام اجتماعی بهتر و پذیرش بیشتر مهاجران تلاش کرده است، خبر بدی نیست. سورگیچ که اصلا یک انجنیر است، حالا موسسه آموزشی «کرویزبرگ» را رهبری می کند که مخصوص آموزش جوانانی با پس زمینه مهاجرت است. او گفت: «چرا اینجا فقط افرادی حساب شده اند که پاسپورت آلمانی ندارند؟ این تحقیق از من (به عنوان کسی که پاسپورت آلمانی دارم) نمایندگی نمی کند.» این بحث را تا به حال وی بارها تکرار کرده است.

او می گوید که نتیجه تحقیقات همواره کسانی را در بر می گیرد که ملیت خارجی شان ثبت می شود، اما کسانی را که پیشینه مهاجرت دارند در بر نمی گیرند. آنهایی که به گفته وی معمولا پناهندگان موفق اند، از این ارقام خارج می مانند. در متن خبرنامه ای که او می خواند، آمده بود که هنوز هم دو سوم جمعیت آلمان به صورت گسترده فکر می کنند مهاجرت باری بر سیستم اجتماعی آلمان است. بنابر مطالعات بنیاد برلتزمن، به هر حال غالباً به صورت متوسط هر مهاجر نسبت به خدماتی که در طول زندگی مستفید می شوند، حدود ۳۰۰۰ یورو بیشتر مالیه می پردازند.

ادغام بیشتر یعنی پول بیشتر در صندوق

به هر حال این تحقیق را می توان از جنبه دیگری نیز دید. هنوز هم شمار مهاجران بیکار در آلمان سه برابر آلمانی های بیکار است. شمار زیادی از نسل دوم مهاجران هنوز هم به هزینه های بیشتر آموزشی و کار بیشتری نیاز دارند. تنها ۴۰ درصد از کودکان پناهجویان به تحصیلات عالی تری نسبت به والدین غالباً بی مهارت شان دست می یابند. ۶۰ درصد از آنان هنوز هم از تحصیلات عالی دور هستند. اگر نسل جوان مهاجرت به گونه بهتری در بازار کار ادغام شود، جمعیت غیرآلمانی چهار برابر بیشتر می تواند به امور مالی اجتماعی کمک کند.

نیهات سورگیچ روز دوشنبه به عنوان یک نماینده مهاجران در زمینه ادغام اجتماعی بهتر در نشستی در کنار آنگلا مرکل صدراعظم آلمان خواهد نشست. او حتی یک بار زمانی که برای بحثی در زمینه مسلمانان موفق از سراسر دنیا به امریکا دعوت شده بود، با باراک اوباما رئیس جمهور امریکا نیز دست داد.

نیهات سورگیچ حالا در دفتر کارش پشت میزی می نشیند که در جوار آن یک الماری پر از جوایز و لوح های تقدیر مختلف قرار دارد. او آنها را از نهادهای مختلف برای کار و تلاش اش در زمینه ادغام اجتماعی بهتر مهاجران در جامعه آلمان به دست آورده است.

آتیکه، دختری ۲۲ ساله می باشد و یکی از جوانانی است که در مرکز آموزشی «کرویزبرگ» مشغول است. او در این مرکز آموزشی که قبلا ساختمان یک کارخانه بود، مقابل یک کمپیوتر نشسته است. یکی از کارمندان بالای سرش ایستاده است و نکاتی را که باید اصلاح کند در یک فایل وورد برایش با رنگ سرخ مارک کرده و نشان می دهد.

برنامه امروزی او به رزو کردن تقاضاها و سوانح متقاضیان کار می باشد. ترتیب دادن یک درخواست کار نیز بخشی از برنامه های آموزشی این مرکز است. آتیکه می خواهد مانند برادر بزرگترش در صنعت هوتل داری کار کند. برادر وی در آلمان در زمینه درس خوانده و حالا در یک هوتل مجلل در برلین کار می کند.

پدر بزرگ آتیکه نیز تحت برنامه «کارگران مهمان» به آلمان آمد و بعدا به عنوان مهاجر باقی ماند. پدر وی زمانی که کودک بوده به آلمان آمده و مادرش در آغاز جوانی اش پا به این کشور گذاشته است. آتیکه می گوید که والدین اش همیشه بر ارزش تعلیم و تربیه تاکید داشته اند: «پدر و مادرم وقتی که حرفی از مکتب به میان می آمد خیلی سخت گیر بودند. در ابتدا این برایم آزاردهنده بود، اما حالا درکشان می کنم».

یکی از برادران آتیکه میخانیک می خواند و برادر کوچکترش به تازگی مکتب متوسطه را تمام کرده و در حال حاضر متعلم لیسه است. او در دوران امتحانات دوره مکتب متوسطه اش بالای مضمون ریاضی تلاش بیشتری می کرد؛ هدف وی این بود که خودش معلم خودش باشد، چرا که دیگر برایش داشتن یک مربی در این زمینه قابل دسترس نبود.

آتیکه آغاز به کار کرد و گاه و بی گاه وظیفه داشت، تا اینکه قبل از فارغ شدن از مرکز آموزش های حرفه ای، در زمینه های مختلف کاری تجربه حاصل کرد. او دو سال دیگر تا امتحان نهایی اش وقت دارد، مسئله ای که گاهی اوقات فکر کردن به آن وی را عصبانی می کند. آتیکه می گوید: «ولی من عاشق حرفه ای هستم که انتخاب کرده ام. فکر می کنم من در این زمینه خوب خواهم بود».

آتیکه یک دوره کارآموزی را در یک هوتل در ترکیه سپری کرده و به تازگی به آلمان برگشته است. او می گوید که کشور اصلی اش ترکیه را دوست دارد، اما نمی خواهد آنجا کار کند: «درست است که اصلا من ترک هستم، اما من در آلمان به دنیا آمده ام و دوست دارم اینجا کار کنم».

این قرارداد از ابتدای سال ۲۰۱۴ به اجرا گذاشته شده است.
قرارداد دوبلین ۳ شرایط پذیرش و نحوه رسیدگی به درخواست آندسته از پناه جویان را که
درخواست پناهندگیشان را دریک کشور اتحادیه اروپا ارائه داده، اما ویزای یک کشور دیگر را داشته، یا از کشور دیگری عبور کرده یا در کشور دیگری در اتحادیه اروپا قبلا درخواست پناهندگی داده بودند را تعریف، تعیین و مشخص می کند. این قرارداد تعیین می کند که چه کشوری مسئولیت رسیدگی به درخواست پناهندگی را داشته و در چه حالتی یک پناه جو به کشور دیگر عضو اتحادیه اروپا بازگردانده می شود. یک بانک اطلاعاتی ثبت اثر انگشت متقاضیان پناهندگی بنام “اویروداک” نیز وظیفه دارد تا شناسائی متقاضیان پناهندگی که قبلا در کشور دیگری در اتحادیه اروپا درخواست پناهندگی داده بوده اند را تسهیل کند.
مسئولیت رسیدگی به درخواست پناهندگی بر اساس دوبلین ۳ با کدام کشور است؟
در صورتی که متقاضی پناهندگی در یک کشور اتحادیه اروپا )مثلا آلمان( درخواست پناهندگی بدهد، وظیفه اداره در آلمان است که ابتدا کنترل نماید آیا فرد متقاضی پناهندگی قبلا در یک کشور دیگر عضو امور پناهندگی اتحادیه اروپا یا عضو پیمان شنگن درخواست پناهندگی داده بوده است. این کنترل از جمله به یکی از چند روش زیر انجام می گیرد:
-کنترل از طریق “اویورو داک”
-کنترل از طریق “ویز”
-سوال از خود فرد متقاضی پناهندگی در مورد مسیر خروج از کشورش و مسیر ورود او به آلمان.همچنین سوال از او در این مورد که آیا پاس داشته است، ویزا داشته است، قبلا در کشور دیگری بوده است و…
بعضا نیز پیش می آید که وسایل شخصی یا محتوای وسایل یا جیب لباس های او مورد بازرسی قرار گرفته تا مشخص شود آیا عکس، کاغذ خرید یا نوشته ای که نشان از حضور یا عبور پناه جو از کشور دیگری باشد، یافت می شود یا نه.
سیستم جدید، امکان کنترل و تبادل اطلاعات مربوط به هویت و مشخصات دریافت کنندگان ویزای شنگن را بین کشورهای عضو بسیار افزایش داده و به پلیس مرزی این امکان را می دهد تا در کنترل پاس، با گرفتن اثر انگشت نسبت دارنده ی پاس به درست بودن ویزا و اینکه ویزا متعلق به دارنده آن می باشد، اطمینان حاصل کند.
همچنین در صورتی که فردی که ویزای شنگن دریافت کرده در یک کشور دیگر اتحادیه اروپا درخواست پناهندگی دهد، اداره امور پناهندگی در آن کشور از طریق کنترل نام و مشخصات و اثر انگشت آن فرد در این بانک اطلاعاتی مشخص خواهد کرد که آیا او قبلا از طریق یکی از سفارتخانه های کشورهای عضو قرارداد شنگن درخواست ویزای شنگن داده است یا نه، و اگر آری، مشخص می شود که کشور صادر کننده ویزا کدام کشور بوده است.
در امور پناهندگی در اتحادیه اروپا هرگاه مشخص گردد که متقاضی پناهندگی ویزای یک کشور دیگرِ عضو پیمان شنگن را داشته اما )مثلا در آلمان( درخواست پناهندگی داده است، به همان کشور صادر کننده ی ویزا بازگردانده خواهد شد. مهم نیست که آیا این فرد در آن کشور بوده یا نبوده است، مهم کشور صادر کننده ویزا می باشد که مطابق قرارداد دوبلین ۳ ، همان کشور مسئولیت رسیدگی به درخواست پناهندگی آن فرد را نیز به عهده دارد.
همچنین است اگر فردی حتی ویزای شنگن هم نداشته، اما قبل از ورود به یک کشور عضو شنگن )برای مثال آلمان( از یک کشور امن ثالث دیگر )تمام کشورهای اتحادیه اروپا و عضو پیمان شنگن، کشور امن ثالث تلقی می شوند( عبور کرده است )مرز زمینی( یا توقف داشته است )در ترانزیت فرودگاه(، یا در یک کشور دیگر عضو پیمان شنگن قبلا درخواست پناهندگی داده بوده است، در تمام موارد فوق درخواست پناهندگی تحت عنوان “ناوارد” طبقه بندی شده و ابتدا پرونده و سپس تحت شرایط خاصی خود پناه جو به آن کشور که مسئولیت دارد برگردانده خواهد شد.
در چه شرایطی مطابق قرارداد دوبلین ۳ امکان ماندن در مثلا آلمان و
رسیدگی به درخواست پناهندگی وجود دارد؟
1. دلایل خانوادگی و انسانی
)رعایت مواردی که در پی می آید برای کشوری که پرونده را بررسی می کند الزامی می باشد.(
بسیاری از پناه جویان مایلند به دلایل خانوادگی یا به دلیل بیماری های روحی یا جسمی درخواست پناهندگی خود را در کشوری ارائه دهند که در آنجا افراد خانواده، فامیل یا دوستان قابل اعتمادشان زندگی می کنند. اما اگر قرارداد دوبلین ۳ شرایط پناهندگی در کشورهای اتحادیه اروپا را اینچنین سفت و سخت محدود کرده است، پس در چه شرایطی هنوز این امکان وجود دارد که بتوان درخواست پناهندگی خود در کشور مورد نظر )در اینجا آلمان(را دنبال نمود؟
در حالت های زیر و بر اساس قرارداد دوبلین ۳ می توان به دلایل خانوادگی )تعریف خانواده در ماده ۴ حرف “گ” آورده شده است و شامل خواهر و برادر نمی گردد(، با وجود داشتن ویزای شنگن درخواست پناهندگی را ارائه داد. کشور بررسی کننده موظف است به پرونده رسیدگی کرده و نمی تواند پناه جو را به کشور دیگر بفرستد:
الف) بهم پیوستگی به همسر یا شریک زندگی: در صورتی که رابطه از کشور مبداء شکل گرفته بوده باشد.(بر اساس مواد ۹ اگر همسر یا شریک زندگی در آن کشور اقامت دارد و بر اساس ماده۱۰ اگر همسر یا شریک زندگی در آن کشور درخواست پناهندگی داده و درخواستش هنوز در حال بررسی می باشد.
ب) بهم پیوستگی به فرزند یا فرزندان زیر۱۸ سال: در صورتی که ازدواج نکرده و مجرد باشند. در مورد
کودکان زیر۱۸ سال علاوه بر پدر و مادر، خواهر و برادر نیز حق پیوستگی دارند. به شرطی که این بهم پیوستگی به ضرر کودک نباشد.
پ) موارد خاص انسانی و خانوادگی
(رعایت این حالت برای کشوری که پرونده را بررسی می کند الزامی می باشد.)
در موارد خاص انسانی و خانوادگی مانند حاملگیِ قبل از تولد نوزاد، یا وجود بیماری های حاد روحی و جسمی که مراقبت دیگر اعضاء خانواده در بهبودی فرد نقش تعیین کننده دارد نیز می توان درخواست بهم پیوستگی به خانواده یا فامیل نمود.
2.مهلت های قانونی:
در صورتی که مهلت های قانونی تعیین شده برای ارجاع پرونده یا بازگرداندن پناه جو به کشور دیگر رعایت نشده یا سپری شده باشد. کشوری که در آنجا درخواست پناهندگی داده شده، موظف به رسیدگی به درخواست پناهندگی می باشد. این مهلت های قانونی عبارتند از:
الف) مهلت سه ماهه پرسش و استعلام: اگر پناه جو در کشوری(مثلا آلمان)، درخواست پناهندگی دهد اما شامل دوبلین ۳ گردد، آلمان موظف است که کتبا و رسما درخواست خود را به کشوری که این پناه جو باید به آنجا بازگردانده شود تسلیم کند. این مهلت از زمانی که پناه جو درخواست پناهندگی خود در آلمان را ارائه داده است تا زمانی که آلمان نامه را برای آن کشور ارسال می کند سه ماه می باشد. اگر اثر انگشت متقاضی پناهندگی در سیستم “اویروداک” وجود داشته و تائید گردد، این مهلت دو ماه می باشد.
ب) مهلت دو ماهه پاسخ به پرسش و استعلام: کشوری که از آن درخواست شده است نیز موظف است
در حالت عادی ظرف دو ماه کتبا به این درخواست پاسخ دهد.
در حالت فوری و عاجل این مهلت حداقل یک هفته و حداکثر یک ماه می باشد.
پ) مهلت عملی کردن و اجرای بازگردادن به کشوری که مسئولیت دارد: از زمانی که کشور مورد سوال
قرار گرفته شده اعلام موافقت کند نیز آلمان شش ماه مهلت دارد تا بازگرداندن پناه جو به آن کشور را به اجرا بگذارد. اگر پناه جوئی که قرار است بازگردانده شود در زندان باشد، این مهلت حداکثر یک سال
خواهد بود. و اگر پناه جو مخفی شده، برگه ی قانونی اقامتی نداشته یا بطور رسمی از او هیچ آدرس و
اطلاعاتی در مورد محل سکونتش موجود نباشد، این مهلت ۱۸ ماه خواهد بود.
اگر مهلت های ذکر شده در قرارداد دوبلین ۳ رعایت نشده یا سپری شده باشند و در آن مهلت زمانی بازگرداندن پناه جو، یا اخراج او عملی نشده باشد، دیگر، مسئولیت رسیدگی به درخواست پناهندگی با آلمان خواهد بود.
ت) مهلت شش ماهه لغو مسئولیت: در صورتی که متقاضی پناهندگی با ویزای معتبر از یکی از کشورهای عضو شنگن وارد یکی از کشورهای منطقه شنگن شده (مثلا وارد آلمان شده)، و مهلت اعتبار ویزای او شش ماه است که سپری شده است، اما هنوز منطقه شنگن را ترک نکرده است، یا حتی اگر متقاضی پناهندگی قبلا از یکی از کشورهای عضو شنگن، اقامت معتبری دریافت کرده (مثلا ایتالیا) که اکنون حداقل دو سال است که از مهلت اعتبار آن گذشته است، در این حالت ها، کشوری که این فرد اکنون در آنجا درخواست پناهندگی
دهد(مثلا آلمان)، مسئولیت رسیدگی به درخواست را به عهده دارد.
در عین حال اگر معلوم شود فردی غیرقانونی وارد یکی از کشورهای منطقه شنگن شده (مثلا آلمان)، اما آلمان بتواند اثبات کند که متقاضی پناهندگی حداقل پنج ماه را غیر مُنقطع در یک کشور دیگر (مثلا ایتالیا) ساکن بوده است، آن کشوری که او در آنجا سکونت داشته(ایتالیا)، مسئولیت رسیدگی به پرونده را به عهده دارد.
ث) مهلت سه ماهه لغو مسئولیت: در صورتی که پناه جوئی (مثلا در آلمان) درخواست پناهندگی دهد اما قبلا در یک کشور دیگر اتحادیه اروپا بوده یا ویزای یکی از کشور های عضور پیمان شنگن را داشته، یا در یکی از آن کشورها درخواست پناهندگی داده بوده است(مثلا ایتالیا)، اگر خاک آن کشور (در این مثال ایتالیا) را حداقل سه ماه است که ترک کرده است، در این حالت، آلمان مسئولیت رسیدگی به درخواست پناهندگی را به عهده دارد و ایتالیا دیگر مسئولیتی نخواهد داشت. به این شرط که اگر آلمان از ایتالیا در مورد وضعیت آن فرد سوال کند، ایتالیا بتواند اثبات کند که آن شخص حداقل سه ماه است که خاک ایتالیا را ترک کرده است. و به این شرط که آن شخص، دارای اقامتی هنوز معتبر از ایتالیا نباشد.
–حقوق پناه جوئی که قرار است به کشور دیگر بازگردانده شود
الف) مطلع کردن پناه جو: پناه جو، یا وکیل او باید بطور کتبی در مورد نتیجه استعلام از کشوری که قرار است پناه جو به آنجا بازگردانده شود به زبانی که برای او قابل فهم باشد مطلع گردد.
ب) حق شکایت به دادگاه: در صورت صدور حکم بازگرداندن، پناه جو می تواند از طریق وکیلش شکایت فوری به دادگاه ارائه دهد. تا زمان اعلام حکم دادگاه، بازگرداندن پناه جو به تعویق می افتد.
پ) تامین یا تقبل هزینه وکیل: در صورتی که پناه جو نتواند هزینه های پرداخت هزینه وکیل را به عهده بگیرد، هر کشور عضو پیمان دوبلین بر اساس قوانین همان کشور باید هزینه به استخدام گرفتن یک وکیل از سوی پناه جو را به عهده گرفته یا دسترسی پناه جو به وکیل(تسخیری) را تضمین نماید.

۵۸ کشور اروپایی و افریقایی در روم در مورد سیاست مهاجرت در سال های بعدی مشورت می کنند. فرانک والتر شتاینمایر وزیر خارجه آلمان فدرال و جنتیلونی وزیر خارجه ایتالیا سرانجام خواهان یک راه حل دوامدار شدند.

در مباحثات روی پناهجویانی که می خواهند به اتحادیه اروپا بیایند، فرانک والتر شتاینمایر وزیر خارجه آلمان فدرال از یک همکاری مستحکم تر با کشورهای زادگاه پناهجویان حمایت کرد. او در یک مقاله مشترک با پاولو جنتیلونی، همتای ایتالیایی اش در روز نامه «فرانکفورتر روند شاو» نوشته است: «راه حل دوامدار تنها مشترکاً با کشورهای زادگاه پناهجویان و کشورهایی ممکن است که پناهجویان از آن ها عبور می کنند.»

به مناسبت نشست ۵۸ کشور اروپایی و افریقایی در مورد سیاست مهاجرت در آینده در روم، هر دو وزیر در روزنامه در این مقاله نوشته اند که «ما می خواهیم و باید از تدابیر صرفاً پولیسی و بشردوستانه فراتر رویم» و به جای آن باید مشترکاً با کشورهای زادگاه و کشورهای مورد عبور پناهجویان یک استراتژی برای آینده تدوین گردد.

این پیشنهاد به طور خاص برای کشورهای شاخ افریقا و کشورهای مورد عبور در ساحل مدیترانه صادق می باشد. در اینجا برنامه ای برای بهبود شرایط اجتماعی – اقتصادی و حقوقی پناهجویان و مهاجران در کشورهایی مهم می باشد که «راه های مهاجرت» از آن ها می گذرند . این امر می تواند فشار ناشی از این رفت و آمدها را کاهش دهد. شتاینمایر و جنتیلونی هر دو گفته اند که بحران مهاجرت زمانی حل می شود که این موضوع بخش اساسی و جدایی ناپذیر سیاست خارجی اروپا گردد.

«سیاست پناهجویان نباید درست در مرز آلمان آغاز گردد»

توماس دیمیزیر وزیر داخله آلمان فدرال در پایتخت ایتالیا گفته است که هدف باید آن باشد که از طریق همکاری بهتر با کشورهای زادگاه پناهجویان، دلایل مهاجرت کاهش داده شوند. او خاطر نشان کرده است که «سیاست پناهجویان نباید درست در مرز آلمان آغاز گردد».

علاوه بر این به گفته او، هدف باید این باشد که پایگاه های باندهای قاچاق انسان از بین برده شده و یک سیاست همآهنگ شده برای کاهش پناهجویی اتخاذ شود. وزیرداخله آلمان فدرال گفت که قبل از همه باید در لیبیا به یک ثبات دوامدار دست یافت: «در صورتی که به بستن راه های غیرقانونی موفق شویم، من حاضرم به همان پیمانه امکانات قانونی را برای مهاجرت به اروپا باز کنم، اما هر دو کار یکجا با هم صورت گرفته نمی توانند».

روز پنج شنبه وزرای خارجه و داخله ۵۸ کشور یک اعلامیه را تصویب کردند که طبق آن ضمن سایر موارد، تلاش می شود شبکه های قاچاقبران انسان در امتداد راه بین بخش سفلی صحرای افریقا و اروپا نابود گردند. در آنچه به نام «پروسه رباط» یاد می شود، ۲۸ کشور عضو اتحادیه اروپا به شمول ناروی و سویس شرکت دارند. علاوه بر این ۲۸ کشور از افریقای مرکزی، غربی و شمالی نیز شامل این پروسه اند. نمایندگان سومالیا و حبشه، دو کشور بسیار مهمی که پناهندگان از آنجاها می آیند، در این اجلاس شرکت ندارند.

توافق برای کمک به نواحی در آلمان

در عین زمان حکومت مرکزی و حکومت های ایالتی در آلمان توافق کردند که میلیون ها یورو به نواحی ای کمک شود که شمار بیشتر پناهجویان در آنجاها مسکن گزین شده اند. پیش از نشست شورای عالی ایالات آلمان، در حلقه های حکومت های ایالتی گفته شده است که در سال آینده این نواحی ۵۰۰ میلیون یوروی بیشتر به دست خواهند آورد. حکومت مرکزی آلمان ابزار آمادگی نموده است که در صورت ادامه این اضافه باری، یک بار دیگر در سال ۲۰۱۶ چنین مبلغی به آن ها پرداخته خواهد شد.

اسکات موریسون وزیر مهاجرت استرالیا گفته است که برای بیشتر از ۲۱ پناهجو در جزیره نائورو ویزای موقت داده شده است.

درهمین حال امروز همچنان اعلام شد که درخواست پناهندگی حدود ۷۰ نفر در مرکزبازداشت نائورو و مرکز بازداشت جزیره مانوس نهایی شده است و بزودی به جامعه ازاد میشوند.

موریسون  گفته است که در حدود ۲۵۰ نفر بطور داوطلبانه به کشور شان بازگشته است که یک کاهش بزرگ در تعداد پناهجویان میباشد. وی همچنان گفته است که جمعیت بازداشت شدگان جزیره مانوس تقریباً به نصف کاهش یافته است، که درحال حاضر ۱۲۵۱ نفر در جزیره مانوس میباشد که قبل از دولت ما تعداد انها تقریباً دوبرابر بود.

اقای موریسون همچنان یاد اور شده است که یک معامله را با کشور کامبوج در پیشرو دارند، قمیسکه دولت ائتلاف همچنان قبلاً اعلام کرده بود که یک معامله پناهجویی بین دو کشور خواهد بود که بزودی امضا میشود.

درهمین حال نخست وزیر کامبوج گفته است که حتی اگر کشورش به خوبی معامله نتواند هم نسبت به پناهجویان مهربان میباشد.

قابل ذکر است که برای اولین بار یک گروه ۱۳ نفری شامل یک خانواده ایرانی و چهار مرد مجرد با ویزای موقت پنج ساله از بازداشتگاه نائورو دیروز در جامعه ازاد شد. و انها از یک برنامه شش هفتگی جهت اموزش زبان و اموزش اشتغال جهت یادگیری های کلی مستقید خواهد شد.

اگر معامله این کشور با کامبوج به امضا برسد احتمال میرود انها در کامبوج دوباره اسکان شوند.

دویچه وله – در نزدیکی شهر نورنبرگ آلمان سه ساختمان که قرار بود محل اسکان آتی پناهجویان باشد آتش گرفته است. کسی در این سانحه آسیب ندید. سخنگوی پلیس می‌گوید: «برخی شواهد نشان‌دهنده عمدی بودن آتش‌سوزی است.»

مطابق آمارهای که از دفتر مرکزی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و دفتر محلی همکار پناهجویان و پناهندگان بدست ما رسیده است، افزایش بیش از حد پناهجویان بخصوص پناهجویان افغان در ترکیه را نشان می دهد.

در دیدارهای مختلف که در سال جاری با چندین سازمانهای مدافع حقوق پناهجویان داشته ایم، خبرهای ناخوشایندی را برای پناهجویان افغان برزبان می آورند.

در دو جلسه که هفت سازمان غیردولتی حقوق بشری با پناهجویان افغان و ایرانی در شهر قیصریه داشتند، از تطبیق قانون جدید توسط اداره مهاجرت و پناهندگی و آمارهای پناهجویان در سال گذشته را بازگو کردند که در زیر خلاصه از آمار بدست آمده را با خواننده های گرامی شریک می نماییم:

تعداد مجموعی پناهجویان که بطور رسمی ثبت دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد – شعبه آنکارا و دفتر آسام اند به ۷۱۱۲۱ نفر می رسد. که از این میان ۳۸۵۹۹ نفر آن ثبت رسمی دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد می باشد و ۳۲۵۲۲ نفر دیگر آن فقط در دفتر آسام ثبت شده اند.

از مجموع افراد ثبت شده در دفتر آسام به تعداد ۱۵۲۴۹ نفر آنها اتباع افغانی اند و ۱۷۳۹ نفر دیگر آن اتباع ایرانی می باشد. به این معنی که این تعداد ثبت شده در دفتر آسام به عنوان ثبت مقدماتی گفته می شود ولی در جلسه دیروزی تاکید کردند که کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در تلاش است تا مسئولیت این افراد را به دولت ترکیه واگذار کند و ادامه پروسه پرونده های آنها شانه خالی کنند.

ازمیان ۳۸۵۹۹ پناهجوی که در دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد به شکل رسمی ثبت شده اند، به تعداد ۱۶۲۵۴ عراقی، ۹۵۴۵ افغان، ۷۷۵۱ ایرانی، ۲۵۹۷ سومالی و بقیه می باشند. البته تعدادی کمی از پناهجویان کشورهای مثل ازبکستان، پاکستان، کشورهای افریقایی نیز در کمیساریای عالی سازمان ملل متحد ثبت اند که تعداد مجموعی آنها به ۱۶۵۸ نفر می رسد.

یا به عبارت دیگر از تمام افراد ثبت شده ۳۷ درصد آنها عراقی، ۳۵ درصد افغانی، ۱۳ درصد ایرانی و ۴ درصد دیگر آنها را سومالیایی تشکیل می دهند.

از مجموع تعداد پناهجویان ثبت شده در کمیساریای عالی سازمان ملل متحد ۷۵ فیصد آنها در مصاحبه های شان قبول شده اند و ۲۵ درصد دیگر جواب منفی گرفته اند.

قابل یادآوری است که در سال گذشته دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در ترکیه تنها ۳۸۲  پرونده اتباع افغان را بررسی کرده که از این جمع ۷۵ درصد آنها در مصاحبه های شان قبول شده اند. به این معنی که نظر به قبولی۹۵ درصدی افغان ها در سال ۲۰۱۲ میلادی، تعداد قبولی ها در مصاحبه کاهش یافته و می توانیم بگوییم که سخت گیری ها روی پرونده ها با افزایش پناهجویان افغان متقابلا سیر سعودی داشته است.

جایگزینی

درسال گذشته میلادی بطور مجموعی ۷۲۲۶ پناهنده توانسته اند از طریق دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در ترکیه به کشور سومی جایگزین شوند. مطابق آمار که بدست آمده است چنین نشان می دهد:

بیشترین جایگزینی ها به پناهجویان عراقی اختصاص یافته که تعداد آنها به ۴۲۵۲ نفر می رسد، به تعقیب آن پناهجویان ایرانی بوده که تعداد جایگزینی آنها به ۲۳۷۷ نفر می رسد. متاسفانه سهم پناهجویان افغان درجایگزینی خیلی کم بوده که تعداد آنها به ۳۴۴ نفر می رسد.

کشورهای که از ترکیه پناهنده قبول کرده اندعبارتند از:

۱-     ایالات متحده آمریکا: ۴۲۳۷ نفر

۲-     استرالیا: ۱۲۸۳ نفر

۳-     کانادا: ۱۰۵۴ نفر

۴-     جرمنی: ۲۸۷ نفر

۵-     فنلند: ۱۶۱ نفر

۶-     ناروی: ۱۶۹ نفر

۷-     سویدن: ۱۹ نفر

۸-     انگلستان: ۱۱ نفر

۹-     دانمارک: ۳ نفر

۱۰-  پرتگال: ۲ نفر