آقای خامنه ای ۳۵سال است که از عمرنظام فاشیستی جمهوری اسلامی می گذرد و براستی عجب بلای آسمانی بر ایران و مردم ایران نازل گردیده! در این مدت از هیچ ظلمی نسبت به مردم و اقلیت های مذهبی ، فعالین سیاسی وجنبش های ازادی خواهی دریغ نشده است، از رعب و وحشتی که ماموران امنیتی نظام شما با احظار وتهدید مردم درجامعه به وجودآوردند….تا قطع دست وپا و اعدامها که توسط دستگاه قضایی اجراء می شود.

 به راستی که نام سلاخ خانه بر این دستگاه قضائی برازنده است؟ طی چند روز گذشته خبر اعدام بیش از ۱۵ نفر از افراد جامعه در ایران سر تیتر خبرگزاری های حقوق بشری بود که این امر به موضوعی بسیار طبیعی در ایران تبدیل شده است و عجب خبر تکان دهنده ای! در یک روزجان ۱۵ نفررا گرفتند واقعا یک نوع ننگ است، این ننگ از دست هر نظامی بر نمی آید جز نظامهای دیکتاتور وآدمخواری چون نظام جمهوری اسلامی ایران ! اگر بخواهیم سیری در میان نظام های دیکتاتوری داشته باشیم براستی که بازنظام شما یک الگو به تمام معنا در خونریزی و خونخواری است.

 آقای خامنه ای افراد جامعه دستگیر می شوند آنقدر شکنجه میشوند تا به گناه نکرده اعتراف کنند! افراد دستگیر میشنود در شکنجه گاهای شما به بدترین شیوه های غیر انسانی انواع شکنجه های روحی و جسمی شده که تا سال ها آثار این توحش بر روح و روان و جسم این انسان های بی دفاع بر جای می ماند، متهمان را (با آتش سیگار بربدن آنها داغ گذاشته میشود، سر افراد را در مستراح پر شده از مدفوع فرو می کنند تا به گناه کرده و ناکرده اعتراف کند! )بعد احکامی که بر روی این اعترافات اعلام می گردد احکام شرعی  واعلام اجرای دین خدا را می گیرد! آخر این چگونه خدا و چگونه دینی است که شما آن خدا را عبادت، آن دین را اجراء می کنید که جز ریختن خون انسانها چیزی را نمی خواهد؟ این چگونه دینی است که به شما اجازه هرگونه رفتار را برای اعتراف کردن افراد قبول می کند؟ آیا این دین خدا است یا رفتاری خشونت آمیز به اسم دین خدا برای ماندن برسر حکومت؟

آقای خامنه ای بنده به عنوان یک ایرانی شما و دستگاه قضایی شما یا همان سلاخ خانه شما را از هنرمندان در هنر آدمکشی می دانم، باور کنید شما را هنرمند می دانم. چندین بار خانواده این زندانیان از نوشتن نامه تا تجمع در جلو کاخ شما و خواهش برای تجدید نظر در احکام عزیزان خود اقدام کردند، جواب شما چه بود؟ شما که خود را امیرالمومنین و نائب برحق خدا می دانید، شما که خود را عاشق ملت می دانید و دستبوسی خود را عشق دوطرفه بین ملت ومسئولین می دانید، چند بار برای گفتگو با این خانواده ها و یا جواب دادن به نامه این خانواده ها وبسیاری چون آنها تلاش کردید؟ تا به حال سیلی از نامه ها و رنجنامه زندانیان و خانواده آنها به طرف کاخ شما روان شده، چند بار رعفت شما شامل حال این افراد گردیده؟ آیا این یک هنر نیست یک هنرنمایی در زجر دادن ملت و آدمکشی نیست؟ آیا حکمها و طریقه گرفتن اعترافات را قبول دارید؟ اگر قبول دارید چرا اعلام نمی کنید اینگونه رفتار را قبول دارید و خود نیز بخاطر این همه بی کفایتی که باعث ویرانی ایران و به وجود آمدن این همه فساد شده به زیر بار آن شکنجه ها نمی روید؟ اگر قبول ندارید چرا ابراز ندامت نمی کنید و از این قدرت طلبی خود دست بر نمی دارید؟ این چه حکومتی است که ادعای اجراء عدالت خدایی ونوکری مردم را دارید ، اما حاضر به دل کندن و رها کردن این قدرت ونوکری نیستید؟

آقای خامنه ای اگر تمام این حکم های اجراء شده صحیح باشد، تمام اعترافات به راستی و بدون هیچ شکنجه ای گفته شده باشد، در این میان هیچکدام از آن افراد گناهکار نیستند! گناهکار واقعی شما وسران بی کفایت این نظام هستید؟ آقای خامنه ای اگر در جامعه اقتصاد رونق داشت، فضای اجتماعی جامعه برای تفریح و تخلیه هیجانات مردم باز بود، چرا باید انسانی دست به سرقت ویا فروش مواد مخدر بزند؟ چرا باید انسانی متعرض به ناموس دیگری گردد؟ حال اگر با واقعیت بنگرید می بینید، هیچکدام از افراد کشته شده تخصیر نداشتند جز سران نظام !سران نظام به جای رونق دادن به بازار اقتصاد، به راکد کردن اقتصاد کشور پرداختند، بجای باز کردن فضای اجتماعی جامعه با بسته کردن این فضا خفقان را به راه انداختند. چگونه انسانی وقتی درنهایت فقر و تنگنا قرار گرفته وکاری برای تهیه مخارج خود و خانواده خود ندارد میتواند زندگی کند؟ اگر به شما و آخوندهای شکم فراخ ومنبر نشین دستاربند شما باشد می گویید با دعا کردن تمام مشکلات حل می شود! اما 35سال است این همه دعا کرده اید چرا ایران را در پرتگاه نیستی قرار داده اید؟ 35سال است مردم را وادار کرده اید،خواسته های خود را بجای طلب کردن از نظام از امامزاده ها طلب کنند! خوب اگر امامزاده و خدا با دعا کردن کار خلق را، انجام می دهد، تشکیل دولت و نظام چه معنی دارد؟ شما چکار می کنید ؟ثروت ملت را بالا می کشید؟ اگر کار مردم را نظام باید راه بیندازد چرا تا این اندازه بی لیاقت و بی کفایتی در خود می بینید سکوت اختیار کرده وترک قدرت نمی کنید؟ تمام این احکام واین اعدام ها توسط سلاخ خانه نظام نه بخاطر اجرای عدالت بلکه برای ایجاد جو رعب و وحشت در دل ملت است! تا کسی سخنی به شکایت نگوید! اما این همه ظلم تاکی؟

در آخر مطلبم سخنی با همه احزاب درون مرزو برون مرز دارم. تاکی خنثی بودن وسکوت کردن؟ تاکی به اتحاد نرسیدن؟ تاکی امید به اصلاح واصلاح طلبی داشتن؟ تاکی جنگ شاه وشیخ علم کردن؟آیا این همه دعواهای سیاسی در این 35سال کاری از پیش برای مردم بُرد یا هرچه بود پیشرفت درعمر نظام داشت؟ امروز به اتحاد برسیم تا فردا پشیمان گذشته برباد رفته نشویم.

ای مفتی شهر ازتوبیدارتریم         با این همه مستی زتو هشیارتریم

توخون کسان نوشی وماخون رزان      انصاف بده کدام خونخوارتریم

فضل اله اسدی

سلام؛ این دفعه فقط اومدم بنالم. خیلی وقته که ذهنم مشغول این مسائل هست؛ فکر کنم چند سالی میشه!(حالا خودتون ببینید که چقدر من تحملش کردم!!) دوست دارم این حرفها رو بیرون بریزم و راحت شم. می خوام اینبار هم راجع به زنها (یا همان ضعیفه هایی که بعضی مردها می گویند) حرف بزنم. شاید بگید: “اَه…بازم شروع کرد”. اما این برای من مهمه که بالاخره حرفمو زدم. این چیزهایی رو که می خوام بگم از نزدیک به چشم خودم دیده ام و تو کتابا و مجله ها و این جور چیزها هم خونده ام.

تو ایران زن موجود بدبختیه. اگه چیزی گفت باید خیلی زود خفه بشه، تو کار مردها دخالت نکنه، تو لاک خودش باشه، ظرفها رو مرتب بشوره و غذاش به موقع حاضر باشه، از شوهرش اصلاً نخواد که تو کارای خونه کمکش کنه آخه حیوونی خسته س. این زن هستش که از صبح تا شب تو خونه می پلکه و هیچ کاری نمی کنه!خونه هم که اصلاً کاری نداری!

وقتی مَرده میاد خونه زنه باید بچه ها رو خیلی زود بخوابونه چون که آقا خسته س و حوصله شنیدن ونگ ونگ بچه ها رو نداره و می خواد استراحت کنه.

از این حرصم میگیره که زنها هم بی چون و چرا حرف مردها رو قبول می کنند.آخه تا کی؟تا کی زورگویی؟بسه دیگه.چرا وقتی برای خرید با دوستت و یا خواهرت می ری بیرون وقتی دم غروب برمی گردی باید هزارتا سؤال جواب بدی تا اینکه به غلط کردن بیفتی که ای کاش نمی رفتی.اما وقتی شوهره دیر وقت میاد خونه اصلاً نباید بپرسی که تا این وقت شب کجا بودی!

اینهایی که گفتم مربوط به خونواده می شد.اما تو جامعه…

تو جامعه هم زن حق نداره چیزی بگه.اگه جایی استخدام شد با وجود کارایی بهتر حقوقش باید از مردها کمتر باشه!تو سیاست که اصلاً نباید داخل بشه.اون چند تا زنی (که تعدادشون از انگشتان دست ممکنه کمتر شه اما بیشتر نمی شه)رو هم که برای کارهای سیاسی انتخاب کرده اند به خاطر بستن دهن بقیه زنها بود!

میگن زنها احساساتی هستند و نباید قاضی بشوند!!مثل اینکه فقط زنهای ایرانی احساساتی هستند و زنهای خارجی سنگدل هستند.بابا این حرفا چیه ؟جمعش کنید .چطور تو کشورای خارجی این همه زن قاضی وجود داره و همه هم رأیشون رو قبول دارن اما تو ایران،نه؟!! 

حالا می خواین هی راه برید و هندونه بذارین زیر بغل زنهای ایرونی که “ای بانوی شرقی تو با بقیه فرق می کنی تو تو دنیا تکی. تو پاکی، تو فرشته ای و …”!!!!!

من نمی گم که زن به مرد ارجحیت داره. من می خوام اینو بگم که زن از مرد چیزی کم نداره.

خسته شدم از بس شنیدم که میگن فلان رشته یا فلان شغل به درد دخترا نمی خوره،از پَسِش برنمیان،فقط پسرا حق انتخابشو دارند!

اصلاً اینا تا می بینن که زنها و دخترا در حال پیشرفت هستند و دارن از مردها و پسرها جلو می زنن زودی می خوان بزنن تو سرشون. دلیلشونم اینه که پسر پس فردا باید خرج یه خونواده رو بده پس ارجحیت با اونه،اما دختر چی؟اون بالاخره بایدبره خونه شوهر و کهنه بشوره و غذا بپزه! درس به چه دردش می خوره؟!!!

حالا از همه اینها بگذریم نوبت به مراسم بسیار بسیار زیبا و سنتی خواستگاری و ازدواج می رسه! اگه یه روزی دختر مرد رؤیاهاشو پیدا کرد اصلاً نباید پیشنهاد ازدواج از طرف اون باشه.زشته اگه دختر از پسر خواستگاری کنه!(براش حرف درمیارن که چه دختر جلف و سبکیه!!) اینقدر باید صبر کنه تا پسره بره خواستگاریش.حالا اومدیم که پسره ندونست که این دختر دوسِش داره و دختره هم از اینکه بره جلو و بگه که “دوسِت دارم” خجالت می کشه.من یکی که اینقدر از مراسم خواستگاری بدم میاد که حاضرم بمیرم ولی…

یعنی چی یه مشت آدم هی میان و می رن تا یه دختر رو ببینن بعد هم هزار تا عیب الکی روش میذارن آخر سر هم می فهمونن که خوششون نیومده!آخه مگه یه دختر عروسکه که باید اونو پشت ویترین مغازه بذاری تا بالاخره یه نفر بیاد و ازش خوشش بیاد و اونو بخره؟!وقتی من این سؤال رو از معلمم پرسیدم که چرا دختر نباید بره خواستگاری و پسر باید بیاد؟گفت:“این نشانه احترام به شخصیت دختر است.”می خوام صد سال سیاه این احترامو نذارن.

اگه بخوام همه حرفهای دلم رو بگم احتمالا یک دفتر صد برگ لازم میشه ، بقیش رو بعدا بهتون میگم…!!!

 الناز طهماسبی کندرودی

حسن روحانی در یکی از مصاحبه ها ی قبل از انتخابات در جواب خبرنگاری که پرسید:  آیا اگر رییس جمهور شوید، زندانی سیاسی خواهیم داشت؟ چنین پاسخ داد: من نه تنها معتقدم که نباید زندانی سیاسی داشته باشیم! بلکه اعتقاد دارم که نباید زندانی داشته باشیم! حالا باید دید که آیا حسن روحانی تقیه کرده! یا اینکه جمله ای ۲ پهلو گفته و منظور روحانی این نبوده که زندانیان را آزاد میکند، بلکه منظور او این بوده که همه ی زندانیان را اعدام خواهد کرد! با توجه به روند اعدام ها در دولت روحانی به روشنی پیداست که تعداداعدام ها افرایش نیز یافته ، پس به طور قطع می توان گفت که حقوق بشر همچنان به صورت گسترده در ایران نقض می شود و انتظار مردم برای اصلاحات یا حداقل داشتن اعتدال، انتظاری بیهوده است و در حکومت اسلامی، اصلاحات و نرمش صورت نخواهد گرفت. در ماههای گذشته ،ایران شاهد اعدام صدها نفر بود، جرایم اعلام شده محکومین به اعدام از سوی مراجع قضایی شامل مواردی از قبیل: قاچاق مواد مخدر، تجاوز به عنف، سرقت … بود، با کمال تاسف و ناباوری در اسفند ماه جاری حکم اعدام دو جوان هم جنس گرا در شهر رشت اجرا گردید، حکم اعدام جوانی در مشهد از سوی مراجع قضایی تایید گردید، روح الله توانا به جرم سب النبی یا توهین به پیامبر و توهین به رهبر محکوم به اعدام گردیده، این حکم در حالی تایید گردید که روح الله توانا کوچکترین اقدامی نسبت به انتشار افکار خود نکرده و فقط به این دلیل مجرم است که از خود فیلمی بر روی کامپیوتر شخصی داشته به روشنی پیداست که دولت روحانی فشار را بر مردم بیشتر کرده، فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم ها از یک سو، اختلاس های میلیاردی و رانت خواری مسولین و تورم ناشی از آنها از سوی دیگر زندگی معیشتی مردم را به شدت سخت کرده و اعدام های روزانه و دستگیری و سرکوب مخالفان ، مجالی برای بیان خواسته های مدنی باقی نگذاشته

از بهمن ماه سال ۵۷ که حکومت آخوندی در ایران به قدرت رسید، اعدام ها در پشت بام مدرسه رفاه شروع شد و مخالفین حکومت اسلامی یک به یک و گروه گروه به جوخه اعدام و طناب دار سپرده شدند، در تمام آن روزها حسن روحانی از یاران و نزدیکان روح الله خمینی بود، و لقب امام را او به خمینی داد که مورد استقبال هم واقع شد، بیشترین کشتار و اعدام زندانیان نیز در سال ۶۷ و به دست خمینی انجام شد، شاید بتوان گفت که حسن روحانی در قامت شاگردی که قبای استاد از دنیا رفته اش را به تن کرده آمده تا ادامه دهنده ی راستین راه امام و استاد باشد.