مریم خاتمی

حقوق بشر و حقوق کارگران جدائی ناپذیرند. وقتی که در ایران حقوق کارگران به شدیدترین وجهی نقض و پایمال میشود، صحبت از حقوق  بشر هیچ معنا و مفهومی ندارد و اساسا در سیستم قضائی و قانونی و فکری جمهوری اسلامی  چیزی به اسم حقوق بشر هیچ جایگاهی ندارد.

اعتراض کارگران فولاد ملی اهواز و نیشکر هفت تپه، علیه تحمیل بی حقوقی به بشر است، علیه بساط دزدی و چپاول حاکم بر ایران است. مبارزه برای داشتن یک زندگی بهتر به یک امر دائمی اعتراضات کارگری در هفت تپه و فولاد تبدیل شده است. نیشکر هفت تپه و گروه ملی فولاد اهواز دو مرکز مهم این اعتراضات هستند. ۲۸ روز اعتراض جانانه نیشکر هفت تپه و اعتراضات قدرتمند کارگران گروه ملی فولاد نه فقط شهرهای شوش و اهواز بلکه کل محیط های کارگری در استان خوزستان را که با مسایل و معضلات مشترکی درگیرند، به تحرک در آورده است.

اعتصابات سراسری کارگری یک پاسخ مهم به این شرایط و یک شکل عملی برای پشتیبانی و تقویت مبارزات کارگران گروه ملی و برای آزادی بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه است. طی سالیان طولانی  بسیاری  در ایران در پی تظاهرات و اعتصاب در خصوص دریافت حقوق خود بازداشت و روانه ی زندان شده اند. تنها به اتهام پافشاری بر حقوق خود مانند حق تشکل ،آزادی اعتصاب و دستمزد عادلانه راهی زندان ها میشوند. در ماده ی ۲۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر عنوان شده که هرکس حق دارد برای دفاع از منافع خود با دیگران اتحادیه تشکیل دهد. در ایران اما با هرگونه تلاش برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری برخورد میشود. وجود سالانه چند هزار اعتراض، اعتصاب و تظاهرات، نمایانگر این است که کارگران دیگر نمی توانند این زندگی غیر انسانی را تحمل کنند.

فساد و ناکارآمدی اقتصادی دولت برخاسته از ولایت فقیه همراه با سرکوب آزادی های مشروع سیاسی و مدنی مردم را به ستوه آورده و موجب مهم ترین تظاهرات سالهای پس از انقلاب شده است. اعتراضات کارگران هفت تپه و فولاد اهواز از این دست اعتراضات می باشند.

صادق لاریجانی، رئیس قوه قضاییه روز پنجم آذر تهدید کرده بود که

“بهانه کردن مطالبات کارگران برای برهم زدن نظم کشور قابل قبول نیست” ولی لاریجانی هیچ وقت نگفت قابل قبول نیست کارگران ۴ ماه است حقوق نگرفته اند. به راستی چرا هرگونه طلب کردن حق طبیعی هر انسان از نظر این نظام استبدادی برهم زدن نظم کشور محسوب میشود؟ مگر چرخ تولید جامعه  به دست کارگران نمی چرخد؟ مگر آنها زندگی ندارند؟ مگر کارگران  زن و بچه ندارند؟ مگر آنها بجز رفاه و امنیت شغلی    و داشتن یک زندگی بهتر چه میخواهند؟

اسماعیل بخشی صدای کارگران گرسنه هفت تپه بود، نظامی که بخشی را دستگیر و بازداشت و مورد شکنجه قرار می دهد می خواهد این صدا را خاموش کند، چنین نظامی دیر یا زود به دست قدرتمند همین کارگران و مردم ایران از ریشه کنده خواهد شد. این روز چنان دور نیست. زنده باد مبارزه کارگران در فولاد و هفت تپه و همه جای ایران.*

سحر بابا سلجی

جنبش کارگری، اصطلاح گسترده‌ای برای یک حرکت جمعی از سوی کارگران برای ایجاد تشکل‌های کارگری و گرفتن حقوق خود از کارفرمایان و دولت است. این حرکت می‌تواند باعث ایجاد یک دولت کارگری نیز شود. گسترش روزافزون اعتصابات کارگری و تشدید خیزش های خیابانی کارگران، به ویژه در ماههای پائیز و سپس زمستان سال ۵۷، نیاز به برنامه ریزی و سازمان دهی این مبارزات را مشغله روز عده ای از کارگران کرد. برای این کار، تجارب و سنت های پیشین به صورت الگوهائی حاضر و آماده در مقابل چشم افراد قرار می گرفتند. همانطور که یک روز بخصوص در جهان به نام روز جهانی کارگر در دنیا وجود دارد، همه اقشار مردم با گرامیداشت این روز به استقبال روز کارگر میروند. متأسفانه در ایران قشر کارگر از هیچ حق و حقوقی برخوردار نیستند، دولت دیکتاتور جمهوری اسلامی با استسمار این قشر مظلوم و ستمدیده، اعم از زن و مرد سعی دارد با فشار مضاعف و طاقت فرسا بر قشر کارگر عرصه را بر آنان تنگ تر سازد. کارگر مظلوم در ایران چه بسا ماه ها حقوق ناچیز خود را در یافت نمی کند، و از ساده ترین مطالبات خودشان محرومند. بعضا در این آشفته بازار گرانی و بی پولی عده کثیری از کارگران برای دریافت مطالبات به مراتب فشار بیشتری متحمل میشوند. با توجه به اعتصابات اخیر کامیونداران و …. دولت هیچگونه وقعی به خواسته ها و مطالبات این طیف عظیم مظلوم و زحمتکش نمی کند. بخش عظیمی از کارگران در ایران زیر خط فقر زندگی میکنند، سفره کارگر همیشه خالیست چه بسیار کودکان این قشر شب را با شکم گرسنه سر بر بالین میگذارند. چه کسی پاسخگوی این نامردمی هاست؟

چگونه است آقا زاده های سران رژیم همگی در خارج از کشور به تفریح و صفا میپردازند، با دزدیدن پولهای کلان این ملت، روز بروز به دارائیهای خود می افزایند. اما کارگران مظلوم اگر زبان به شکایت و اعتراض وتحصن بزنند چه بسا شور بختانه یا کتک و شلاق، یا شکنجه و زندان طولانی مدت نصیبشان خواهد شد.

این زالو صفتان غریب به چهل سال است با مکیدن خون این ملت ایران را تبدیل به ویرانه نمودند. چه بسیار کارگران مظلومی که با تحت فشار قرارگرفتن از مشکلات و مشقات زندگی، خود را حلق آویز کرده و به زندگی خود پایان داده اند، چه کسی پاسخگوی این رذالت و بی عدالتی هاست؟ تا به کی باید شاهد این بی رحمی ها و نامردمی باشیم؟ امیدوارم این حکومت ننگین خونخوار جمهوری اسلامی هر چه زودتر به پایان عمر سیاه و خونین خود برسد و مردم عزیز و ستمدیده ایران به آزادی و داد خواهی خود برسد.*

حسین زارع

در مقدمه ی اعلامیه ی جهانی حقوق بشر آمده است: بالاترین آرمانها ظهور جامعه ای است که افراد بتوانند آزادانه و به دور از ترس حرفها و عقاید خود را بیان کنند، رژیم جمهوری اسلامی نه تنها برای ظهور جامعه ای آزاد تلاش نکرده بلکه برای از بین بردن آزادی چهل سال است که کمر همت بسته و با گامهای عملی انواع آزادی اعم از آزادی بیان، آزادی پس از بیان، آزادی مذهب، آزادی سیاسی، آزادی مدنی، آزادی در تولید هنر، آزادی جنسی، آزادی مطبوعات، آزادی تحصیل و… را به کلی یا موردی از مردم سلب کرده است.

اذیت و آزار و دستگیری و شکنجه و بعضا اعدام اقلیتهای مذهبی و ترور سیاسیون وحتی در مواردی ترور افراد غیر سیاسی توسط حاکمیت،  تنها بخشی از برنامه های رژیم برای جنگ با آزادی است، از یکسو نقض حق تحصیل از محصلان اقلیت های مذهبی به بهانه ی واهی نقض پرونده و از طرفی نداشتن آزادی برای برگزاری مرسومات و آئین مذاهب غیر از شیعه، تا دستگیری نوکیشان مذاهب غیر از شیعه با اتهاماتی از قبیل اقدام علیه امنیت ملی، ارتداد، همکاری با دول متخاصم و …. سیل فشارها را بر اقلیت های مذهبی وارد کرده، آزادی بیان و البته پس از بیان برای منتقدان سیاسی مواضع جمهوری اسلامی تضمین شده نیست، دامنه ی سلب آزادی و تعرضات جمهوری اسلامی فرارتر از کشور رفته و برای خاموش کردن صدای مخالف گروههای ترور را به خارج از مرزها روانه میکند.

آزادی در فضای مجازی هم از سوی جمهوری اسلامی مورد تعدی قرار گرفته و سعی میکند با فیلتر رسانه های متعدد از آگاه سازی عمومی جلوگیری کند، هرچند که این امر نتیجه عکس داده و هرباره کاربران شبکه های اجتماعی پس ازفیلتر به طرق مختلف به رسانه ها دسترسی پیدا کرده اند.

جمهوری اسلامی حتی به قوانین وضع شده خود هم پایبند نبوده و به صورت همه جانبه ناقض اصل دوازده قانون اساسی مبنی بر آزادی مذاهب اسلامی غیر شیعی همچنین اصل سیزده مبنی بر حقوق و آزادی اقلیت های دینی و اصل بیست و شش مبنی بر آزادی اقلیت های دینی در داشتن آزادی اجتماعی و سیاسی  و صنفی است.

اما سرانجام پیروز جنگ جمهوری اسلامی با آزادی، مردم هستند به استناد تاریخ و تجربه ناموفق حکومتهای دیکتاتوری.*

آگاهی،لازمه آزادی

جواد موسوی

هرچه از عمر این حکومت سراسر ظلم و ستم میگذرد جنایت هایش بیشتر می شود اما اصلا انگار که دنیا خواب و مردم ما هم خواب آلوده ترند. بر دنیای سرمایه داران و منفعت طلبان چطور ایراد بگیریم که مردم خودمان از شنیدن این اخبار به جنبش در نمی آیند. هنوز پرونده دراویش گنابادی در پاسداران تهران بسته نشده و تعدادی از آنها بدون انجام هیچ محاکمه ای در زندان های جمهوری اسلامی بدون برخورداری از حقوق اولیه زندانیان بسرمیبرند. پرونده اکثر فعالان محیط زیستی پس از گذشتن نه ماه بازداشت موقت هنوز باز نشده که دادگاهی بتواند به آن رسیدگی کند و بعضی از آنها با روشهای مختلف سر به نیست شدند و هنوز هیچ خبری از زمان محاکمه آنها نیست. تعداد زیادی از فعالان اجتماعی بعلت عدم برخورداری از حقوق اولیه زندانی در اعتصاب غذا و در وضعیت فوق العاده وخیم بسر می برند. بدترین وضعیت را آرش صادقی دارد که با وجود بیماری های متعدد از اعزام و درمان،تا قطع اعتصاب غذا محروم شده است. در هفته های اخیر مرگ مشکوک دکتر فرشید هکی پتک محکم دیگری بر فرق فعالان اجتماعی و زیست محیطی و جامعه وارد کرد. از دیگر بازداشت های خود سرانه رژیم بازداشت هاشم خواستار، فعال اجتماعی و از معلمان شریف در شهر مشهد بود که پس از دو روز گم شدن از بیمارستان روانی درکنار بیماران روانی درجه یک سر در آورد. آخرین جنایت رژیم اعدام بیست و دو نفر از اعراب خوزستان بدون هیچ  محاکمه و حتی اعلام به خانواده های آنان انجام شد. درشلوغی و توجه افکار عمومی به مسابقه فوتبال، این بیست و دو تن شبانه اعدام شدند و خانواده های عزادار هم طبق معمول از برگزاری هرگونه مراسم منع شده اند. مانده ایم که در این میان چگونه برای مرگ مشکوک جمال خاشقچی تمام روزنامه های مطرح دنیا و تمامی سازمانهای حقوق بشری و حتی وزارت امور خارجه امریکا به کشور عربستان اولتیماتوم میدهند و ترکیه اسناد آنرا منتشر میکند ولی برای اعدام این جوانان صدایی در نمی آید. این ماجراها بهترین دلیل برای اتکاء نکردن بیشتر هموطنان به کمکهای بیرونی و تلاش بیشتر در داخل کشور برای تغییرات عمده و دگرگونی این حکومت جباراست.*

به امید ایرانی بدون هرگونه دیکتاتوری