خورشید نیز از خاوران طلوع می کند و در دهه شصت کهکشانی از خورشیدهای همیشه فروزان در خاوران سوزان به خاک افتادند. انسانهای پاک و آزادیخواهی که بدون محاکمه٬ بدون حق داشتن وکیل و بدون داشتن حق دفاع از خو٬ در دادگاههای چند ثانیه ای و سؤالهای برق آسا و نامفهوم، مظلومانه اما سرفراز رفتند. وقتی صحبت از خاوران می کنیم، خاوران یک سمبل است٬ در سراسر ایران خاوران های دیگر هم هست. بعد از گذشت ۲۵ سال در هیچ دادگاه عالی در این دنیا به این ظلم و جنایت وکشتار رسیدگی نشده است. این فاجعه نه فقط شامل کسانی می شود که ناعادلانه و به شکل بی رحمانه ای از بین رفتند بلکه شامل خانواده های آنها اعم از پدر و مادر٬ خواهران و برادران و فرزندان آنها نیز می شود. از طرف دیگر شامل تمام کسانی که به شکلی از این فاجعه جان سالم به در بردند و یا آنانی که پس از طی محکومیت آزاد شدند و چه آنانی که ناخواسته و به دلیل شرایط خفقان و دستگیریهای مجدد و فشارهای روحی و روانی فراوانی که باعث شد ترک وطن کنند نیز می شود. آسیب ها و صدماتی که به این دسته و خانواده های آنها وارد شده اگر بررسی شود خواهیم دید که مجموعه همه اینها مصداق بارز جنایت علیه بشریت است.
چرا حاکمیت از خاوران می ترسد؟
۱ـ خاوران نشانه سرکوب یک حرکت عدالت خواهانه بود.
۲– خاوران نشانه مقاومت در مقابل رژیم سرکوبگر و جنایتکار بوده و هست.
۳– خاوران سمبل نه گفتن به رژیم بود.
۴– خاوران نشانه انسانیت است چرا که همه آن جانهای شیفته٬ عاشق زندگی بودند و خواهان یک زندگی انسانی برای همه بودند.
اما این وضعیت فقط به دهه شصت ختم نمی شود و این سرکوب همچنان ادامه دارد.همچنان زندانها پر است از مردان و زنان شجاعی که برای بی عدالتی های موجود و برای به دست آوردن حقوق اولیه شهروندی و انسانی تلاش می کنند. اعدامها همچنان ادامه دارد؛ سرکوب قومیت ها٬ اقلیت های مذهبی٬ دگر اندیشان٬ هم جنسگرایان و…….همچنان ادامه دارد و اعدام آنها هیچگاه ختم نشده است.
جنبش زنان و مادران از خاوران شروع شد وقتی که پشت درب زندان ها به دنبال گرفتن خبری از عزیزانشان بودند وسپس بعد از اعدام در خاوران اجتماع می کردند و در مقاطع دیگر هم خود را نشان داد و گفت که هنوز زنده است نمونه اش کمپین یک میلیون امضا (پروژه آگاه کردن عموم از قوانین تبعیض آمیز علیه زنان و تلاش برای تغییر این قوانین)٬ کمپین پایان همیشگی سنگسار ٬ مادران پارک لاله٬ مادران عزادار و… به جرأت می توان گفت که در سالهای اخیر فعالان جنبش زنان در ایران جزء سازمان یافته ترین گروههایی بوده اند که برای پیشبرد حقوق انسانی زنان٬ مردان و کودکان این کشور تلاش می کنند.
این جنبش به همراه همه صداهای معترض دیگر خواهان پاسخگویی و محاکمه جنایتکاران است. به امید روزی که مردمان کشور من نیز به آزادی و دمکراسی و حقوق انسانی خود دست یابند.
رفعت زین الدین