تلاش و مبارزه ای که تا الغای این مجازات ضد بشری باید ادامه یابد همچنان در جریان است؛
و متأسفانه ماشین کشتار جمهوری اسلامی ایران نیز خستگی ناپذیر همچنان به کار مشغول است.
مجازات اعدام، مجازاتی غیرانسانی، خشن و تحقیرآمیز است و هیچ تأثیری درکاهش میزان بزهکاری(به طور مثال در مورد جرایم مربوط به مواد مخدر) در جامعه ندارد و تغییر دولت در جمهوری اسلامی ایران (منجمله انتخابات اخیر با شعاراعتدال) به دلیل اشکالات قانونی (قانون اساسی و قوانین جزایی که برآمده از شریعت است٬ به تغییری در اجرای مجازات اعدام نیا نجامیده است.
از زمان انتخابات ۲۴ خرداد ۱۳۹۲ تا ۹ مهر ماه (۱۴ جون تا ۱ اکتبر) بنابر گزارش های نهادهای حقوق بشری بیش از ۲۰۰ نفر اعدام شده اند. لازم به ذکر است که حدود ۴۰ زندانی سیاسی نیز محکوم به مرگ هستند و حکم آنها ممکن است در هر زمان اجرا شود. این در شرایطی است که تعداد روزافزونی از کشورها هر سال به فهرست ملغی کنندگان مجازات اعدام می پیوندند. جمهوری اسلامی ایران پیوسته٬ پس از چین٬ مقام دوم از نظر تعداد اعدامها را در اختیار دارد. اما از نظر تعداد سرانهء اعدام به نسبت جمعیت، بزرگترین اعدام کننده در جهان به شمار می رود.
مجازات اعدام در ایران سیاست دولت برای ایجاد رعب و وحشت است و ارقام اعدامها شامل اعدام نوجوانان٬ پیروان اقلیت های دینی٬ اعضای جوامع قومی بلوچ٬ کرد٬ عرب می باشد(که آمار دقیقی در دست نیست). علاوه بر آن حکم مرگ بر اساس قصاص را در ردیف مجازات اعدام به حساب نمی آورند.
بر طبق گزارشات فدراسیون بین المللی جوامع حقوق بشری و جامعه حقوق بشر در ایران در سالهای ۲۰۰۹-۲۰۱۰-۲۰۱۱و۲۰۱۲ به ترتیب ۳۸۸- ۵۵۳- ۶۳۴ و ۵۴۴ مورد اعدام بت شده است.
در سال جاری ۲۰۱۳ تا ۴ اکتبر (۱۲ مهر ۱۳۹۲)این تعداد حداقل به ۴۸۱ مورد که ۲۸۱ مورد آن رسمی و ۲۰۰ مورد از منابع قابل اعتماد به این نهادها رسیده است.
با سرسختی جمهوری اسلامی ایران در اجرای مجازات اعدام و نقض تعهدات خود براساس حقوق بین المللی حقوق بشر٬ وظیفه جامعه بین المللی است که برای اجرای این تعهدات بین المللی حکومت ایران را تحت فشار قرار دهند.
بر همین اساس لازم است که به مبارزه علیه اعدام بپیوندیم و پیوسته اقدام به افشای جنایات و اعمال ضد بشری نظام جمهوری اسلامی از هر طریق ممکن بنماییم. از طرفی باید امیدوار بود که بحث اعتراض به این احکام غیرانسانی در جامعه مدنی ایران نیز فراگیر شود تا سرانجام به لغو آن بی انجامد.
سکوت و بی تفاوتی در برابر این جنایات به معنای شراکت در آن است