خانه و کاشانه خود را ترک کنی و با هزار و یک خطر خود را از یونان به مرزهای مقدونیه برسانی و آنجا تو را برای رسیدن به یک زندگی امن و بهتر متوقف کنند. برای توقف شما ارتش و پلیس را بکار گیرند، سیم خاردار برپاکنند، نارنجک مختل کننده حواس به سوی شما پرتاب نمایند و با باتوم به جانتان بیفتند.
در این شرایط چیکار می کردید؟ اگر من بودم با هر چه که در دسترسم می بود از خود دفاع می کردم. ببنید که این زن ایرانی گیر کرده در مرز مقدونیه به خبرگزاری آسوشیتدپرس چه می گوید. نامش فاطمه، ۴۱ ساله و اهل اهواز است:
“۱۰ روز است با دو پسرم اینجا هستیم. قصد داریم به آتن برگردیم تا ببینیم چکار می کنیم. ما راهی برای برگشتن به ایران نداریم، آنجا فقط زندان منتظر ماست. ما درک می کنیم که سوری ها، افغان ها و عراقی ها درگیر جنگ هستند، اما ما یک مشکل بزرگ سیاسی داریم. در کشور ما آزادی نیست.”
این تراژدی انسانی را دولتهای دیکتاتور و جنایتکار، حکومتها و دستجات مرتجع اسلامی با حمایت دول غربی و روسیه همپیمانان منطقه ای شان برای انسانها آفریده اند. خودشان مسئول این کوچ اجباری و دربدری انسانها هستند. این انسانها محتاج در این سرمای گزنده نیاز به کاشیانه و همدردی دارند نه باتوم و ارتش و نارنجک مختل کننده حواس. شرم بر این دولتها باد! مرزها را باز کنید.
حسن صالحی