وقتی یاد سالگردهای اولیه انقلاب اسلامی وحال وهوای مردم وشوروحالشون می افتم اندوهگین میشوم. چطورحرکت مردم بسوی انقلاب ناخواسته کشیده شد وچه شادیها درسالگردهای آن کردند،غافل ازاینکه چه نقشه های شوم برایشان کشیده شده بود. کشوری که میتوانست ابرقدرتی کوچک ازنظر اقتصادی،سیاسی ونظامی برای خود باشد ومردمی که بارفاه عمومی و آزادیهای اجتماعی مناسب درآن زندگی کنند ودنیا نیز به آن با احترام بنگرد چگونه تبدیل به کشوری شد که عملکرد حکام واپسگرایش باعث شده که همسایگان نیزمنتظرفروپاشی این کشور باشند. تنها کشورهایی مانند روسیه وچین که منافع اقتصادی وسیاسی شان در دوشیدن این کشور است خواهان پابرجایی وادامه حکومت آخوندی هستند که طرفداری وپشتیبانی آنها فقط باعث ازبین رفتن بیشتر منابع ملی این کشور شده است. هرسال این جشن های اجباری کمرنگ تر شده وکار بجایی رسیده که مردم درسالروز ورود رهبر آن تظاهرات براندازی آنرابرپا میکنند. هرچند به درازا کشیده اما آگاهی وحرکت مردم بزودی بساط ظلم این گروهک آخوندرا برخواهد چید و روزهای روشن درراه خواهد بود. جو امنیتی حاکم وحضورنیروهای ضد شورش درهمه مناطق حساس وشلوغ شهرها حکایت ازوحشت حکام نااهل از گردهمایی مردم ویکصدایی آنان همچون روزهای دیماه دارد.هرگونه کمک درجهت بلندتر نشان دادن صدای مردم درتمام شبکه های اجتماعی وظیفه است، درود برهمه مبارزان و به امید پیروزی مردم .