گورستان خاوران و دهها گورستان بی نام و نشان دیگر، محل دفن هزاران زن ومردی است که در دهه ۶۰ در زندان های جمهوری اسلامی قتل عام شدند. جرم آنها ابراز تفکرات سیاسی شان بود و از آنجایی که حاکمان تازه به قدرت رسیده حکومت فاشیستی در ایران تحمل به جز خود را نداشتند میبایست هرکس را از هر گروه و دسته سیاسی و فکری از سر راه برمی داشتند، زیرا که آنان خواستار یک حکومت دمکراتیک که برخواسته از بطن مردم با افکار سیاسی گوناگون باشد نبودند و این چنین زندانهای جمهوری اسلامی از معترضین پرشد.
قدرت طلبان و جاه طلبان رژیم اسلامی از ترس از دست دادن حکومت باد آورده شان و برای تثبیت خود از همان ابتدا دست به جنایات وحشیانه ای زدند، فرزندان وطن را بی گناه به دارها آویختند، پدران و مادران و خانواده ها را به عزای عزیزان بی گناهشان نشاندند و کودکان بسیاری را یتیم کردند. چه دنیای پست و زبونی دارند این سنگدلان !
کشتارهای دسته جمعی دهه سیاه ۶۰ در تاریخ معاصر ایران برگ ننگینی است که خونخواران فرصت طلب رژیم ضد بشری در ایران ورق زده اند و این است ماهیت رژیم اسلامی در ایران که سالهاست با توسل به شکنجه، اعدام، تجاوز، سنگسار و ایجاد رعب و وحشت، سعی در ماندن دارد.
جنایات وحشیانه دهه سیاه ۶۰، پایان کشتارهای بی رحمانه سیستم ضد بشری جمهوری اسلامی نبود. در طی این سی سال حکومت آخوندی، صدها ایرانی در شکنجه گاههای مخوف جمهوری اسلامی جان باختند. آنان می کشند تا بمانند، و اینک وقت آن است که به آن سلسله اعدامهای دسته جمعی سالهای نخستین دهه خونین ۶۰ و کشتار زندانیان سیاسی تابستان ۶۷ رسیدگی شود و عاملین آن در یک دادگاه به محاکمه مردمی کشیده شود. باید به دستگاه ارعاب اعدام دولتی رژیم پایان داد.