از نظر من نکات مهم و قابل توجهی در مطلب خانم مینو وجود دارد به همین دلیل و بدلیل اینکه در آستانه هشت مارس قرار داریم تصمیم گرفتم این مطلب را در نشریه همبستگی چاپ و ملاحظاتی که در مورد آن دارم را بیان کنم. مینو مهر فومنی با برشمردن مشکلات اجتماعی – سیاسی زنان تصویر نسبتا خوبی از بی حقوقی و فرودستی زن در ایران را نشان میدهد. وی سپس به بر شمردن مشخصات یک حکومت توتالیتر و مذهبی و پیامدهای ناشی از این نوع حکومت ها در کشوری مثل ایران میپردازد و بر اساس موارد ذکر شده نتیجه میگرد که برابری و تساوی حقوق شهروندی در این نوع حکومت ها معنا و مفهومی ندارد. در خلال نوشته مینو، خواننده متوجه میشود که وی ایراد را از نفس وجود چنین نظامی نمیبیند چرا که مبارزات مدنی و اجتماعی و حقوق بشری را در راستای تحقق یک جامعه برابر و “دموکراتیک” کافی میداند.
سئوال اینجاست؛ چگونه یک نظام از بیخ و بن مذهبی را میتوان با مبارزات مدنی و حقوق بشری به سمت تعالی و خوشبختی و تساوی زن و مرد سوق داد؟ تا آنجایی که به ایران بر می گردد پایه های حکومت اسلامی برمبنای “دین مبین اسلام” تشکیل شده است. حکومت اسلامی برای تثبیت موقعیت خود در اولین اقدامش حمله به زنان را شروع کرد، حجاب را اجباری کرد، حضانت کودکان را از آنها گرفت ومدارس و کلیه اماکن عمومی را زنان و مردانه کرد و برای به تمکین کشاندن زنان از قوانین قرون وسطائی سنگساراستفاده نمود. اکنون ۳۳ سال از حاکمیت جمهوری اسلامی می گذرد و هنوز که هنوز است جریان “اصلاح طلب” این حکومت می گوید باید به دوران طلائی امام برگردیم چه رسد به باندهای قمه زن و اوباشان اصولگرای حکومتی و طرفدار دولت و آنهایی که برای قلع و قمع زنان شمشیر را از رو بسته اند. میخواهم بگویم برای ایرانی ها بویژه زنان ثابت شده که در این حکومت کوچکترین اصلاحاتی ممکن نیست و اگر قرار است یک جامعه مدنی داشته باشیم باید اول ریشه های این حکومت را از بیخ و بن بخشکانیم. مبارزه مدنی و حقوق بشری خوب است ولی برای جامعه ای که حکومتش حداقلی از معنا و مفهوم حقوق بشررا بفهمد و از ترس اینکه به نقض حقوق بشر متهم گردد؛ تغییری در قوانینش ایجاد نماید.
به نظر من حکومتی که سرتا پا خون و جنایت است، نظامی که به واسطه بیش از ۱۰۰ هزار اعدام توانسته بیش از سه دهه حکومت کند نمیتواند اصلاح پذیر باشد؛ نه با تعویض رهبر و نه حتی با تغییر نوع حکومت در خود. رژیم اسلامی راه هیچ نوع تغییری در خود ندارد. تنها راه ایجاد یک جامعه برابر و عاری از تبعیض در ایران، سرنگونی جمهوری اسلامی است که فقط از طریق انقلاب مردم امکان پذیر است و این را مردم ایران در تابستان ۸۸ به خوبی نشان دادند و مهر سرنگونی رژیم اسلامی را با پاهای خود بر خیابانهای تهران کوبیدند.