واقعاً جمهوری اسلامی باید چه بلایی سر ما بیاورد تا صدایمان دربیاید آنچه این روزها و بخصوص امروزه داریم در ایران میبینیم کافی نیست؟
که مردم کشوری را تا حد سرنگونی رژیم حاکم به جوش آورد آنوقت ما نشسته ایم و منتظریم شورای هماهنگی راه سبز امید که نمی دانیم کیستند و کجایند برایمان تصمیم بگیرند و راهپیمایی سکوت هماهنگ کنند و غیره و غیره.
تونس و مصر را بیاد داریم. مبارزه قهرمانانه مردم سوریه را می بینیم؟چرا از آنها الهام نمی گیریم؟ چرا یاد نمی گیریم؟چرا نشسته ایم و دلمان فقط به این خوش است که امریکا و کشورهاى غربى بیایند و بگویند که اولین تظاهرات اعتراضی از تهران شروع شد خوب که چی؟مگر نشنیده ایم که می گویند ” کار را که کرد، آنکه تمام کرد ” از یک طرف هیچکس را و هیچ گروهی را از جمله شورای
هماهنگی راه سبز را قبول نداریم، از طرف دیگر خودمان هم هیچ کاری نمی کنیم.
فقط نشسته ایم که هر از گاهی کسی بیاید و چیزی بگوید و چون توفان بر سرش خراب شویم همین؟
آیا در سوریه و تونس و مصر کسی پرسید که مثلاً امام جمعه کیست؟آیا مهم است که ما اعتقاد مذهبی داریم یا نه؟اصلاً آیا اهمیت دارد که ما نماز می خوانیم یا نه؟ چرا ما نتوانیم جمعه خشم برگزار کنیم؟
چند نفر مانند هاله سحابی را در روز روشن و جلوی چشمانمان بکشند و ما ککمان بگزد؟چند نفر مثل ستار و و ووووووووووآیا زمان اعتراض واقعی به دیکتاتوری فرا نرسیده است؟
این رژیم همه چیزمان را دارد به باد می دهد و در صدر آن انسانیت و غیرتمان را. امروز اگر نجنبیم ، فردا بسیا دیر خواهد بود و دیگر کسی نیست که بر سر جنازه ما اشک ماتم بریزد
زنده باد آزادی
*****